op zoek naar avontuur

Bye bye Amerika!

De man bleek echt gelijk met z'n 'je bent moe hè' want voor het eerst in de vakantie was er een wekker voor nodig om mij wakker te krijgen (thuis zijn het er op een werkdag 8, dus viel nog mee). Met 2 koffie op en 1 koffie mee, maar zonder concreet plan ging ik een uurtje later weer verder richting Arkansas (13). Ik had er niet echt een beeld bij, maar ze hebben hier vaak vlak nadat je de staatsgrens over bent een enorme VVV. Dus met veel tips en folders besloot ik richting Hot Springs te gaan, een toeristisch plaatsje, maar had die mevrouw mij verzekerd: een hele mooie omgeving. Maar, dat had ze niet gezegd en ik had daar had niet bij stil gestaan, het was vrijdag...dus niet alleen de normale toeristen, ook de Amerikanen hadden bedacht lekker en weekendje naar Hot Springs te gaan. Gevolg was dat de motels nog duurder waren...nu had ik gisteren wel wat prijzen van Little Rock opgeslagen en die waren een stuk lager. Het was maar een uurtje rijden en dat de omgeving van Hot Springs mooi was had ik al gezien, dus door naar Little Rock en motel gevonden. Zo...effe met een wijntje en tijdschriftje bijkomen...dacht ik. Maar opeens een hoop geschreeuw, waarvan ik in ieder geval kon verstaan dat de vrouw de kamer had betaald en niet van plan was naar de gevangenis te gaan...sensatie en dus toevallig tijd voor een peukie. Buiten bleek dat er ook politie stond en dat maakte ook gelijk dat ik niet echt verder durfde met mijn onderzoek: ik ben toch altijd een beetje bang voor de buitenlandse politie. Nou ja...ik verzon er zelf maar een verhaal bij en ging weer naar binnen. Het geschreeuw ging nog een tijdje door, maar toen werd het stil. Dus op een gegeven moment toch maar weer een peukie, komt er een mini terreinwagentje aangescheurd waar 3 mensen uit knapten: 1 normaal formaat man, 1 enorme meid en 1 mini meid. Ik zei vriendelijk gedag, maar kreeg geen reactie behalve dat de mini meid nog even haar wapenstok uit sloeg (zeg je dat zo?) om daarna door te lopen. Lekker buurtje! Dus deur op slot en extra slot en slapen maar, wat prima ging. Voor het volgende deel had de mevrouw van de VVV ook tips gegeven, als eerste Petit Jean State Park. Na een uurtje was ik daar al en besloot 1 van de wandelroutes te lopen. Met een broodje pindakaas in mijn ene hand en de camera in de andere ging ik op mijn slippers naar het startpunt. Vóór mij liep een stelletje wat veel moeite had om de rotsen af te komen, waardoor ik nog even dacht dat het misschien niet de handigste manier was zoals ik erbij liep, maar een stukje proberen kon geen kwaad. En het ging prima, behalve dan het tempo door dat stelletje..dus al bumperklevend (ze hadden enorme bumpersdus ging makkelijk) daalde ik af en toen er een klein beetje extra ruimte was ging ik er snel voorbij. ..hun blikken waren goud waard. Onderweg waren allerlei watervallen (kleintjes) en gekke rotsen, erg mooi. De volgende tip was de omgeving van Jasper, want daar zouden veel Elks zijn. Dus Petit Jean doorgereden: bergen, mooie uitzichten en enorm veel haarspeldbochten en inderdaad: in de buurt van Jasper stond een rij Amerikanen langs de weg met camera's: Elks. Na Jasper ging ik via nog honderden haarspeldbochten verder en kwam ik uiteindelijk in Eureka Springs: een superschattig dorpje met ontzettend veel motorrijders, leuk contrast! Bij het motel werd mij afgeraden om alles lopend te doen omdat het heel veel heuvels waren én omdat het snel erg zou afkoelen, dus beter was het volgens hun om de trolley/shuttle te nemen.Hartstikke leuk en veel gezien, echt een aanrader (het plaatsje en de trolley), maar het werd inderdaad wel koud dus tijd om naar het motel te gaan, wat ook nog eens het beste motel bleek van de hele trip! Na een pasta en een wijntje en met een plan voor de volgende etappe stapte ik voldaan in het enorme bed...helaas moest ik eerst nog wel even aanhoren dat de buurvrouw van haar (of in ieder geval: een) man genoot, maar dat was gelukkig snel klaar ;-)
Als eerste reed ik richting Branson-Missouri (14). Ook hier had ik geen beeld bij, maar dit was ook weer een supermooie route: bergen, rotsen, meren. Na Branson kwam Springfield waar ik route 66 nam richting Saint Louis. Eigenlijk slingert de route een beetje rond snelweg 44 en was het verschil dat de weg wat meer bochten had, soms iets mooier uitzicht en een wat lagere maximumsnelheid. Dat laatste maakte dat ik op een gegeven moment toch maar weer een stukje snelweg ging nemen. Alleen bleek niet veel later dat er een file aan zat te komen en aangezien ik inmiddels wel een beetje honger had was het een mooi moment voor een (behoorlijk late) lunch. Je hebt hier langs de snelweg om de paar kilometer wel weer een afslag waar alle bekende fastfoodketens zitten...maar daar had ik geen zin in. Maar er was ook een keten die ik veel had gezien, waar ik van dacht dat het er net zo 1 zou zijn, maar dat niet zeker wist dus op de gok. En deze bleek top! Propvol van de wortels, aardappelpuree, draadjesvlees en appel met kaneelsausje en met een tip om de file te ontwijken (weer een stuk route 66, ik had het zelf kunnen bedenken) reed ik verder naar Saint Louis. Daar aangekomen de opties voor de laatste dagen door genomen en besloten voor de relaxte variant te gaan: rustig richting Chicago, zonder omwegen, maar met een tussenstop net naast de outlet, toevallig...Dus richting Aurora, een voorstadje van Chicago. In de buurt van het motel nog even naar de supermarkt waar ik aan de praat raakte met een aardige mevrouw, die als hobby nog in de make up business zat (voor het beeld: zij dus strak in de make up, keurige kleertjes, nagels, sieraden; ik: nog 4 wimpers over, een 3 dagen oude vlecht, een to do list waar al ruim een week 'nagels doen' op stond, geen sieraden en in tokkie tenue). Ze nodigde mij uit om dinsdag te komen eten, super aardig en ik sprak af haar de volgende dag te bellen als ik in de outlet was (uiteindelijk niet gedaan, zag het toch niet zitten). Op naar het motel en omdat de auto bijna ingeleverd moest worden en ik de laatste 2 nachten in een hostel zou zijn was dit ook het moment om alle spullen te ordenen, zodat het ook beter inschatten was hoe los ik kon gaan in de outlet. Dus 4 x lopen later, was de auto leeg en tipte een zeker iemand (dank zus) dat de Chicago Bulls misschien wel moesten spelen. Uiteraard luisterde ik gelijk en ja hoor: woensdag. Op zoek naar een kaartje. Nu is alles hier behoorlijk duur, dus toen ik de prijzen zag, vanaf $15, vertrouwde ik het eerst niet. Nou klopte dat een beetje, want er kwam bij het afrekenen nog $15 bij, maar viel nog mee. De volgende ochtend ging ik met de wetenschap dat ik niet los kon gaan op mijn slippers naar de outlet...Dit was wel wat fris, maar hoe koud wist ik niet omdat het alleen in fahrenheit werd aangegeven: 40F (dit bleek 4,5 graden, oeps). Schoenen kopen leek dan ook een logische zet, maar hé...geen ruimte (tenzij ik de wijn die ik vast had gekocht voor de avonden wachten of genieten van het noorderlicht niet mee zou nemen...uhhhh....nee, dan liever koude voeten) dus bikkelen maar en met 2 shirts en 1 broek terug naar het motel, waar het gevecht met de koffer begon, wat ik uiteraard heb gewonnen (al was het wel spannend).
Woensdag was het tijd voor het laatste ritje: naar het vliegveld om de auto in te leveren. Het was super druk, er waren wegen afgezet (waar dan op het laatst bleek dat ik de afrit wél kon nemen) en toen er ook nog een onbemand tolpoortje kwam waar je ineens niet met briefgeld kon betalen en ik dus als een malle moest gaan grabbelen naar muntjes was ik dan ook super blij toen ik de auto kon inleveren, eindstand: 3881 miles (6210 km) en 14 staten. Met de shuttle werd ik naar het vliegveld gebracht en daar de metro naar het hostel genomen. Ik had mazzel want mijn bed was al klaar, dus snel spullen gedropt en de stad in. Het hostel ligt midden in het centrum en ondanks de temperatuur was het heerlijk weer. Je hebt hier supermooie oude gebouwen naast glimmende wolkenkrabbers, kunst verspreid door de stad, parken, alle bekende ketens, maar ook lokale kroegjes: echt een topstad!
Tijd voor lunch, maar terwijl ik stond te wachten hoorde ik vlakbij een vrouw gillen...ik dacht eerst dat ze misschien ging bevallen, maar toen ik keek bleek haar man languit en doodstil te liggen...Hij bleek een hartstilstand te hebben. Voor mijn gevoel duurde het al een uur, dus laat staan voor haar gevoel, maar er kwam hulp en hoewel ze lang bezig waren, zeiden ze dat hij er weer bovenop zou komen. Heftig. Het duurde dan ook wel een paar blokken lopen voor ik weer aan iets leukers kon denken: DE wedstrijd! Het was inmiddels 16 uur en omdat ik niet precies wist hoe ik bij het stadium moest komen besloot ik rustig aan die kant op te gaan. Het bleek best makkelijk dus dat betekende nog een uurtje buiten wachten voor ik binnen de 'beroemde' Chicago deep dish pizza met een biertje kon bestellen :-) om daarna met nog een biertje vast mijn plek te zoeken. Omdat ik een van de goedkoopste kaartjes had gekocht verwachtte ik een niet al te beste plek, maar dat viel alles mee! Na de warming up volgde dansjes van de cheerleaders, reclame praatjes en uiteindelijk natuurlijk het zingen van het volkslied. Dat was al een hele belevenis, maar viel in het niets met de aankondiging van de Bulls, kippenvel! Wat volgde was een wedstrijd die redelijk gelijk op ging, waardoor het op het eind rete spannend was: nog minder dan een seconde speeltijd en het was nog gelijkspel...dus extra hard aanmoedigen en met succes: gewonnen met 112-110!
Eenmaal in het hostel klom ik in mijn iets wat gammele bovenste bed van het stapelbed...helaas moest ik, door een combinatie van de biertjes en dat irritante systeem dat je, wanneer het eigenlijk niet kan of het dus erg lastig is, juist moet, wel 6 x plassen...pfff..Dus met spierpijn begon ik gisteren aan mijn ontdekkingstocht door Chicago, deel 2. Eerst door het centrum gezigzagd, koffie gedronken, toen de magnificent mile (winkels in mooie gebouwen), op zoek naar Hugh Hefners 1e playboy mansion en gevonden, tussen alle mooie huizen in de wijk Gold Coast, waarvan de meeste ook weer zeer bizar versierd waren voor halloween, naar Lincoln Park en terug langs de kust van Lake Michigan om te lunchen. Daarna nog naar de Navy Pier en toen vond ik het wel tijd voor een biertje. En nog een...en tijdens het 3e biertje kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar ballet...echt iets voor mij....Dus met een lul verhaal bedankt voor het aanbod, maar nee...
En nu was ik vanochtend nog even op pad en kwam ik eens terug met schoenen, weer oeps, maar uiteindelijk zit het nu allemaal in de koffer en ga ik zo richting het vliegtuig naar IJsland, hard duimen dat het weer daar wat beter wordt zodat ik toch in ieder geval 1 keer het noorderlicht mag zien...

Reacties

Reacties

Trudy

Hoi Marieke,
Wat een geweldige belevenissen weer. Een hartstilstand van zo nabij meemaken is niet fijn.....gelukkig ws met goede afloop.
En ..........heel fijn dat het lukte de extra schoenen in de koffer te krijgen:-)
IJsland......here she come! Enjoy!!
Lieve groet,
Trudy

Inge

Je maakt wel een hele gave trip zeg, pfff .
Hoop dat je het noorderlicht kan zien, ook op mijn bucketlijst.
Goede vlucht en geniet er nog effe van.

Bert en Sietske

Wat een geweldige reis heb je weer gemaakt! Super!
We wensen je een goede vlucht naar IJsland en duimen voor het Noorderlicht! ?

Lisette

Thanks voor je verslag! Nu staat mijn bucketlist nog voller! ? Heel veel plezier in IJsland ?

Petra

Wat een geweldig verslag weer. Top dankjewel voor het delen met ons.
Heel veel plezier in IJsland en succes met het zoeken naar het noorderlicht.?

Maaike

Wat een heerlijk verslag weer. Ik hoop dat je noorderlicht gaat zien. Veel plezier in IJsland. ?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!