Na het plaatsen van het vorige verslag ging ik naar het vliegveld om daar te horen dat de koffer veel te zwaar was. Ik mocht kiezen: betalen of er spullen uithalen. Het werd het laatste en dus stond ik even later met 7,5 kilo extra handbagage uitgestald over de vloer te bedenken hoe ik dat in vredesnaam mee ging krijgen naar de gate zonder de aandacht op mij te vestigen (want: maximaal 1 handbagage en dus geen 4). Dus met striemen in mijn handen en een gezicht alsof het allemaal super licht was kwam ik aan bij de gate. Maar omdat ik op de heenweg beide vluchten opgepropt had gezeten tussen mijn handbagage omdat de opbergvakken vol zaten (en dat was maar een kwart van wat ik nu mee zeulde), wilde ik nu eigenlijk wel als een van de eerste boarden. Dus tactisch opgesteld stond ik te wachten tot rij 15 mocht... en ja hoor, met een klein zetje links en rechts liep ik als eerste van mijn groep het vliegtuig in. Effe tellen. .12..13..14..huh, 15 lijkt wel bij de nooduitgang, beter! Snel de handbagage in de bakken en wacht op mijn buren...maar die kwamen niet en dus kon ik met een gerust hart een soort van languit. Een uurtje voor de landing werd ik wakker en niet veel later stond ik in het pikdonker in de sneeuw te bedenken wat ik eigenlijk van plan was....Ik besloot in ieder geval te wachten tot het licht werd en dan als eerste maar eens naar de bekendste toeristische plekken te gaan in de golden circle. Als eerste een mooi park, toen dé geiser en daarna een waterval. Doordat het had gevroren was de waterval deels bevroren wat echt een supermooi gezicht was. Maar hoewel ik ver was gekomen op de adrenaline die IJsland mij bij aankomst had gegeven begon ik toch wat moe te worden en werd het ook wel tijd om op te warmen (het was ca -6 met een windje). Dus hostel gezocht en gevonden, in the middle of nowhere, en een warme douche. Daarna volgde mijn puzzel, die ik de rest van de week dagelijks een paar keer maakte, voor het noorderlicht: verschillende websites en apps checken om te kijken of en zo ja waar en hoe laat het te zien zou zijn. Helaas bleek er voor die nacht geen hoop, dus dan maar vroeg naar bed (en bij elke plaspauze wel even de puzzel leggen en een rondje lopen langs de ramen, gewoon voor de zekerheid). Ik twijfelde nog een beetje over de route: er was nog een park waar ik wel heen wou, maar dat was een stuk omrijden en hoewel Google mapszei dat er een afsnij-route was, leek het er niet op dat die ook geschikt zou zijn voor een 'aygo of iets vergelijkbaars'. En toen het ook nog bleek te regenen besloot ik voor de veilige ringweg nr 1 te gaan, die voor alle auto's geschikt is. Ondanks de regen was de route erg mooi alleen de grootste gletsjer die toch echt links van mij moest liggen zag ik niet. Maar net toen ik begonnen twijfelen of het misschien een fabel was zag ik tussen 2 heuveltjes door iets van ijs, dus even checken: ja hoor een heel meer vol met enorme ijsbergen die stonden te popelen om naar de zee te gaan! Wow, ik kon er wel uren naar kijken, mits het niet ijs- en ijskoud was en ik wel verder moest omdat ik niet in het donker wilde rijden, wat precies lukte! Met een magnetron macaroni begon ik weer aan de noorderlicht puzzel: die avond zat het er niet in, maar als ik de volgende avond in de buurt van Mytvatn zou slapen had ik een redelijke kans. Dus hostel geboekt en naar bed.
Na een hele diepe slaap werd ik wakker van een zonnestraal, fijn! Ik sprong mijn bed uit (nou ja...soort van) en ging weer verder en kon alleen maar genieten, zo mooi dat zelfs mijn oploskoffie lekker smaakte! Waar ik ook keek zag ik wel een waterval, besneeuwde bergtop, wilde zee, zwarte stranden, bizarre rotsen: ik wist gewoon niet waar ik kijken moest...(uhh...nou...vóór je natuurlijk, want de overstekende schapen hier houden geen rekening met je, ging net goed).Net voor Mytvatn is nog een waterval, en niet zo maar 1: de krachtigste van Europa. Maar op een van de informatie borden bij een parkeerplaatsje leek het of die niet geschikt was voor mijn simpele bakkie, helaas...of toch niet? Want toen ik de afslag voor de waterval voorbij reed zag ik dat het bod met verbod tekens e.d. omgedraaid stond. Ik besloot toch even te kijken en het leek wel mogelijk. Het was 25 kilometer heen (en dus ook terug) dus ik rekende uit dat dit uitstapje mij 1 a 1,5 uur zou kosten, kon ik hebben. Echter: na een kilometer lag er wat sneeuw op de weg, kon ik ook hebben, maar het werd steeds meer, steeds gladder, met dan af en toe weer een verraderlijk stukje goede weg waardoor je weer net wat te hard rijdt als er om de bocht ineens weer een bult sneeuw ligt :-( Het was behoorlijk spannend en het zweet droop letterlijk uit mijn handen, maar omkeren was ook geen optie want als je ergens aan begint....Dus na een uurtje kwam ik bij de parkeerplaats waar bleek dat je nog 800 meter moest lopen naar de waterval. Normaal een eitje natuurlijk maar ook dit was glad...en het begon lichtjes te schemeren...dus als een malle naar de waterval geglibberd, 5 foto's gemaakt en snel terug geglibberd want ik had niet de illusie dat ze in de tussentijd ineens even de weg hadden schoongeveegd. Opnieuw met zweethanden kwam ik gelukkig zonder deuken weer op de hoofdweg en was het nog een half uurtje tussen de hete bronnen door naar het hostel. Na het inchecken ging ik even naar de supermarkt, mede omdat ik wel nieuwsgierig was of IJsland echt zo duur was. Nou ja en nee: een zak pasta was ca €2,50, maar een pakje bacon €21...bizar! Terug in het hostel gecheckt of mijn puzzel nog klopte: ja het leek gunstig! Dus de rest van de avond bestond uit buiten checken, koffie, flikken rotterdam, checken apps, voor de zekerheid toch ook buiten checken, koffie enz enz tot het ein-de-lijk zo ver was: het leek een witte wolk, maar hij bewoog raar, dus ik sprintte naar binnen, pakte de camera, bonkte bij mijn Taiwanese vrienden op de deur en maakte een foto van de wolk: ja hoor, op de foto was het groen! En in het echt werd het ook wel een beetje groen, maar wel echt lichtgroen dan. Na een uurtje was het weg en was ik bevroren, dus snel onder het warme dekbed!
De volgende ochtend checkte ik weer waar de grootste kans was en eigenlijk bleek er maar 1 stipje binnen een realistische afstand. En precies in dat stipje was een hostel. Dus daar ging ik en hoewel het had gesneeuwd was de weg prima. ..wás inderdaad...Want een uurtje en mooie waterval later begon het glad te worden...en dan is glad in combinatie met bergafwaarts echt geen pretje als remmen slippen betekent...dus opnieuw zweethanden en op een gegeven moment stopte ik gewoon en dacht bekijk het maar, ik ga niet verder. Maar tijdens het peukie kwam mijn gezonde verstand weer terug en besloot ik toch maar langzaam door te rijden en kwam ik een paar uur later veilig aan bij het hostel waar ik nog net de zon kon zien ondergaan in het fjord! Na een pastaatje pakte ik het programma van gisteren weer op, met als verschil wijn ipv koffie (moet op en kan niet mee terug in de koffer, het is niet anders) en dat ik tussendoor met een Canadese meid aan de praat raakte die mij vertelde dat zij de route ook eng vond en blij was dat iemand haar bij het ophalen van de auto er op had gewezen dat zij 1 sneeuwketting mistte...uhhhh. ..ik mis er 4, hmmm... En buiten sneeuwde het rustig door.... (dus geen noorderlicht...)
Een beetje onrustig werd ik wakker: geen sneeuwkettingen. ..ik hoefde nog maar een kleine 200 kilometer, maar als de weg zo is als gisteren....nou ja er is maar 1 manier om er achter te komen: gaan! En na een paar kilometer werd de weg beter, het uitzicht weer supermooi, de temperatuur top, de koffie van de pomp lekker, kortom niets te mopperen. En toen ik in Reykjavik aankwam bleek het weer daar ook top, wat mij gelijk in de verleiding bracht om een noorderlicht tour te boeken...maar het werd nog een lastige keus, want tegen mijn verwachting in bleken er wel walvissen te zijn, ook leuk. Al dubbend liep ik door het mooie Reykjavik om vervolgens -je verwacht het niet- beide tours te boeken. Ter compensatie ging ik dan maar niet uit eten (leek mij leuk na een week pasta uit blik of magnetron) en liep ik na een warme douche met statief en camera naar de bushalte. De gids had een plan, maar halverwege stopte ze ineens, want..ja hoor...het was er al, vroeger dan normaal. Dus rustig plekje opgezocht en klikken maar. Deze keer was het groen groener en herkende ik ook wat violet en rood. Grappig dat ik tijdens het kijken en klikken het geen moment koud had, zelfs niet toen ik op de grond zat, maar zodra het na 2 uurtjes voorbij was kon ik niet meer stoppen met bibberen...ook niet toen ik onder het warme dekbed in mijn stapelbed lag (leuk ook voor mijn bovenbuurman ;-) ). Na een kort nachtje stond ik vanochtend om 8.30 bij de boot voor de 2e tour: walvissen expeditie. Na een uurtje varen zagen we dolfijnen en ook een paar Minky Wales, maar om nou te zeggen dat ze echt een showtje weggaven: nee! Ach ja, je kan niet alles hebben!
Inmiddels zit ik in het hostel naast het vliegtuig en neem ik zo een warme douche (en morgen zodra ik thuis ben gelijk weer, want hoe lekker het koude water hier uit de kraan is, zo vies is het warme: het stinkt! Het verschilt per locatie, maar de rotte eieren lucht is telkens in meer of mindere mate aanwezig).