Na de douane vond ik Louise zoals verwacht in de Heineken bar achter een halve liter bier. Waar zij zich vooral druk maakte of ze haar stoel in het midden nog kon ruilen voor een stoel aan het gangpad, maakte ik mij vooral druk over het wel of niet (op tijd) krijgen van een visum voor Kenia en had ik mij er al bij neergelegd dat een stoel aan het gangpad er deze keer niet in zat aangezien de vlucht vol was. Maar er kwamen 3 mensen niet opdagen en dat waren heel toevallig mijn rechterbuur en Louise haar beide buren, dus dat werd na het eten lekker tukken. Toen we wakker werden bleek dat we behoorlijke wind mee hadden gehad waardoor we een half uur eerder landden dan gepland. Vervolgens had ik na 2 x knipperen mijn visum en na 3 keer knipperen hadden we onze tassen. Heel fijn. We vonden al snel het café waar we 2,5 uur later zouden worden opgepikt en zaten dan ook niet veel later met een lekkere koffie ontspannen op het terrasje te wachten. De bus kwam op tijd, de reis ging voorspoedig, de grensovergang viel ook mee dus het plan om 's middags in het zwembad te liggen werd uitgevoerd. Zaterdagochtend werd onze jeep ook keurig op tijd afgeleverd en gingen we na het ontbijt op pad. We besloten eerst richting Ruaha NP te gaan, maar dat was niet in 1 dag te doen. Alleen doordat het een wat minder toeristische route was, waren er onderweg niet veel hotels waardoor we in Babati een keus moesten maken: nog 4 uur verder rijden naar de volgende plaats met hotels of daar blijven. Het werd het laatste. Het eerste hotel was super goedkoop ($6 p.p.), maar geen zwembad en heel veel lokale mensen die ons aanstaarden... daar hadden we niet zo'n zin in. Het 2e hotel was super, maar de prijs die zij vroegen wilden wij niet betalen ($60 p.p.). Het 3e hotel was ok, maar dan moest ze wel wat in prijs zakken. Uiteindelijk deed ze dat en bestelden we lunch. Vervolgens kwam ze terug en noemde ze weer de hogere prijs, waar wij het uiteraard niet mee eens waren. Ze zei nog iets van: ik heb jullie niet nodig, waarop wij booking.com opzochten. Tot onze verbazing kwamen we daar het 2e hotel tegen voor een veel lagere prijs (€45 voor de kamer), dus gelijk geboekt en na de lunch daar heen (een smekende vrouw vol excuses achter latend, tja had ze eerder moeten bedenken). Eenmaal terug bij hotel 2 ontstond er echter nog een kleine rel: het personeel wilde ons de kamer wel geven, maar kreeg telefonisch instructies van de manager dat dat niet mocht voor de prijs van booking.com. Huh?? Het werd een hele toestand waarbij uiteindelijk de eigenaar er bij kwam die ons gelijk gaf, én excuses, én gratis drankjes! Na een diepe slaap en lekker ontbijt gingen we verder. Na 4 uur rijden waren we in Dodoma en moesten we weer kiezen: daar blijven of 4 uur verder. We gingen voor het laatste en waren rond 16 uur in Iringa. Omdat de wegen super waren besloten we dat we de laatste kleine 100 kilometer tot de ingang van het park ook nog wel konden doen, niet wetende dat vlak daarna de weg meer van Ugandese kwaliteit werd: enorme hobbels, dus gemiddelde snelheid werd zo'n 25 km/h. Op zich was dat al irritant, maar wat nog vervelender was, was dat we hierdoor in het donker moesten rijden wat erg lastig is als er overal donkere mensen lopen die je echt niet ziet...Gelukkig wist Louise ze allemaal te ontwijken en kwamen we om 19.30 aan bij een hotel redelijk dichtbij de ingang van het park. In het donker pakten we wat spullen voor de nacht en na een beetje een bijzondere maaltijd en wat lokale gin met Fanta passievrucht en het besluit om de volgende ochtend rustig aan te doen ging het lampje uit. Na een ontspannen start met wat rubberachtige pannenkoeken kwamen we tot de ontdekking dat een hendel van het rek van het reservewiel was gebroken. Geen probleem volgens de jongen van het hotel: aan de overkant was een lasser. En niet alleen een lasser bleek: ook een hoop zeer geïnteresseerde jongens en een super grappige vrouw. Terwijl Louise een potje met ze ging dammen, nadat de vrouw haar in een hoofddoek had gewikkeld, kreeg ik door dat ze steeds probeerden stiekeme selfies van hun met ons er op te maken, maar ze moeten het tactische deel nog onder de knie krijgen (dus Ciska: mocht je nog een bijbaantje zoeken...). Een uurtje later en €2 voor het lassen en een biertje en halve fles gin voor het vermaak lichter konden we naar het park waar wij wél, maar onze elektrische vliegenmepper níet om 11.30 arriveerden (echt balen, want die is ideaal om de op sommige plekken massaal aanvallende, gemeen bijtende vliegen mee te doden. Maar die vond het niet leuk om tussen de deur te komen). Omdat het pinapparaat niet werkte moesten we eerst naar het vliegveld in het park. Onderweg daarna toe zagen we al zebra's, nijlpaarden en krokodillen, maar op het vliegveld kregen we een gratis tip dat er ergens leeuwen lagen uit te buiken. Nu zijn de kaarten en borden met instructies voor routes hier niet zo duidelijk als in sommige andere parken, maar uiteindelijk vonden we ze: 4 leeuwen op ca 10 meter die er bij lagen als ik ná de bloemkool bij moeders, inclusief uitpuffen en niet weten hoe je moet liggen omdat je weer te veel hebt gegeten... super vet! We vervolgden onze weg naar onze hut met de hoop op een lekkere lunch. Helaas was onze accomodatie nou niet echt luxe een restaurant was ook niet aanwezig. Dus we moesten het doen met onze uitgedroogde broodjes die her en der al wat blauw werden, maar het uitzicht maakte een hoop goed. We besloten richting een resort te rijden om daar dan een koud drankje en avondeten te regelen. Onderweg kwamen we al snel 3 olifanten tegen en later nog veel giraffes en zebra's en een gids die ons vroeg of we de leeuwen al hadden gezien. Dus wij enthousiast vertellen en op zijn verzoek aanwijzen op de behelpen kaart. Maar hij reageerde niet enthousiast, maar misschien was dat de hitte dachten wij nog. Tot ik een kilometer verderop (dus waar die gids net langs was gereden) ineens vol op de rem trapte met een klein gilletje van geluk, want ja hoor: daar lagen nog 3 leeuwen, inclusief een groot mannetje, ook weer redelijk dichtbij! Hoewel we nog wel uren hadden kunnen kijken moesten we toch verder, want we wilden absoluut voorkomen dat we in het donker moesten rijden. Dus de olifanten, apen en giraffes die we daarna tegenkwamen kregen iets minder aandacht. Na weer een zoektocht vonden we dan eindelijk het supermooie resort, maar helaas: geen eten voor ons. Wat blijkt: zij halen per week de boodschappen voor een week op basis van de reserveringen. Een ontbijt voor de volgende dag leek in eerste instantie ook lastig, maar bleek na wat overleg toch mogelijk. Dat wetende reden we terug naar onze hut, waar gesmolten chocolade pepernoten en stoffige flesjes rode wijn ook een prima avondmaaltijd bleken te zijn. De volgende ochtend ging de wekker om 5.30 en zaten we met een mooie zonsopkomst om 6 uur weer in de auto richting ontbijt. Giraffes, zebra's, herten, olifanten en toen een gilletje van Louise: weer 3 (andere) leeuwen naast de weg. Ik kon ze niet goed op de foto krijgen, dus wat onhandig hing ik over het stuur waardoor ik per ongeluk toeterde...gevolg: ze kwamen in actie en na wat poses voor Louise staken ze de weg over voor wat poses aan mijn kant. Wat een geluk! Op naar het ontbijt wat van zichzelf al super was, maar met die ervaring nog lekkerder smaakte. Na het ontbijt moesten we vertrekken richting uitgang, want als je 1 minuut langer dan de 24 uur binnen bent moet je nog een keer betalen. Precies op tijd checkten we uit en hobbelden we weer 3 uur richting Iringa. Nav een tip van het resort gingen we ergens lunchen en reserveerden we een slaapplaats in de buurt van Mikumi NP. In principe zou het 3 uur rijden zijn, maar het laatste stuk kwamen we in een file van vrachtwagens. En hoewel het uitzicht op de bergen het minder vervelend maakte, was het gevolg dat we in het donker in het plaatsje Mikumi moesten zoeken naar onze cottage met de naam Mikumi Safari Cottage. Nu spreken de mensen hier niet echt denderend Engels en was de naam niet echt origineel (safari in mikumi? Cotrage in mikumi?) waardoor we alle kanten op werden gewezen. Maar de aanhouder wint, dus ook nu vonden we onze slaapplek weer en besloten we al snel om er een nachtje aan vast te plakken zodat we onze stinkende, stoffige kleren even konden wassen en een dagje wat rustiger aan konden doen. Dus met de kleren in het sop vielen we met de geluiden van de dieren (en eerlijk is eerlijk: het vrachtverkeer dat de hele nacht door ging) in slaap. Om 6 uur ging de wekker, om 6.30 ontbijt, om 7 uur richting ingang van het park. De ingang hadden we al wel snel gevonden: 2 borden langs de snelweg gaven aan dat we het park inreden...en we zagen ook al snel giraffes, zebra's, buffels en de borden met de bijbehorende boetes als je een dier dood zou rijden (voor een olifant $15.000, al hadden wij bedacht dat die boete waarschijnlijk nooit geïnd kan worden, gezien de kleine overlevingskans voor jezelf). Na even zoeken vonden we ook de echte ingang vonden, waar je het park verder in kon. Met werd een tip gingen we op zoek naar een plas met nijlpaarden. Onderweg kwamen we tussen een kudde olifanten stil te staan, super, en niet veel later tussen een enorme (>100) buffels! Eenmaal aangekomen bij de nijlpaarden stond er nog een jeep, maar moesten wij eigenlijk wel plassen. Toen de jeep eenmaal vertrokken was en wij het erover eens waren dat die toeristen ook met hun enorme telelenzen ons niet meer konden zien en de afstand tot de nijlpaarden groot genoeg was voor een snelle plas ging ik door mijn hurken (inmiddels aan gewend, aangezien de wc's hiervan van die hangdingen zijn, muv die in de slaapplekken). Maar terwijl ik naar beneden ging en mijn blaas dus al opgelucht was zag ik ineens een krokodil....ai...maar ja: er was geen houden meer aan, dus op goed geluk ...gelukt! Na nog een paar rondjes verlieten we het park voor een lunch om daarna alleen af en toe de gewassen kleren te draaien en te bedenken wat de volgende bestemming ging worden. Het werd Pangani. Dat betekende wel weer een lange dag rijden, maar daarna weer rustig aan. Dus weer vroeg ontbijt en om 7.15 in de jeep. De wegen zijn hier dus over het algemeen goed en je mag hier 80 buiten de dorpjes en 50 in de dorpjes. Alleen elke keer als je het dorp uit gaat, moet je eerst wat vrachtwagens inhalen en als je dan eindelijk 80 rijdt staat er al weer een bord met 50 (net zo irritant als in Duitsland). Maar als de enorme drempels in de 50 - zone je al niet zouden willen laten afremmen, dan de vele politie controles vlak na die drempels wel. Alleen was ik toch 2 keer net te laat. De 1e keer stond de politie bij Louise haar raam. Dus zoals zij dat kan kletste ze een eind weg, resultaat: van de 30.000 shilling (ca €12) kreeg ze er 20.000 terug, in ruil voor haar telefoonnummer. Maar de 2e keer stond de politie aan mijn kant en ik kan dat dus niet. Ik deed nog een onnozele poging op zijn 'dat is dan 30.000 met bon' door te reageren: en zonder bon? maar gezien zijn gezicht gaf ik maar snel de 30.000 en konden we verder. Vanaf dat moment lette ik braaf op, want het is dan misschien niet duur, het kost wel steeds tijd. Ik was dan ook erg verbaasd toen we weer naar de kant werden gestuurd. Pissig en klaar voor een discussie (dat lukt mij dan weer wel) vroeg ik de man wat er was...Hij begon over waar we heen gingen, eerdere boetes, enz maar uiteindelijk bleken ze gewoon nieuwsgierig...Rond half 6 kwamen we aan bij een resort dat we op booking.com hadden gezien. Louise maakte nog even duidelijk dat ik mijn non-verbaal onder controle moest houden (dus niet blij kijken als we de kamers zouden zien) en daar ging ze: hoeveel kost een twin-room? Meisje: $70, Louise: nee, $44 dat stond op booking.com (ik ben er van overtuigd dat die prijs niet voor een 2 persoonskamer was, maar zij vond van wel). Meisje: nee, $70. Louise: kunnen we een kamer zien? Ik: gezicht op neutraal, maar ondertussen met elke stap enthousiaster. Louise: kan je je manager bellen? Manager: $75 Louise: echt niet, op booking.com is het goedkoper. Kan de wifi aan? En dat ging nog even zo door. Uiteindelijk kwam de manager aangereden en ging de wifi aan. De luxe tent (echt luxe, met uitzicht op de oceaan) die we wilden was $68 op booking dus dat lieten we zien. Toen ging hij akkoord en bestelden wij gelijk eten en drinken en hadden we het al over wat we morgen zouden eten (hadden inmiddels honger en er stonden allemaal lekkere dingen op de kaart). Waarschijnlijk maakte de manager in zijn hoofd toen de afweging: als zij een dag extra blijven kost het hem alleen een ontbijt extra, maar het personeel voor de kamer moet hij toch betalen (zijn standaard aanwezig) en wij zullen dan nog wel meer uitgeven aan eten en drinken. Dus kwam hij met het aanbod: 2 nachten betalen, 3 nachten blijven. Nou vooruit dan maar! En het blijkt een super plek: eten en drinken: top! Service: je hoeft maar te knipperen en ze staan klaar. Uitzicht: geweldig! En vanochtend werden we meegenomen voor een wandeling door de mangrove naar de oceaan. Daarna lekker relaxen aan het zwembad en nog even een beste slappe lach (ik dan, Louise iets minder): Louise had 1 (!) winkelhaak opgelopen in haar 'favoriete' korte broek. Dus zij had gevraagd of dat gemaakt kon worden. Komt de broek terug met 4 (!) plakplaatjes op verschillende plekken....ze kon het niet waarderen, maar ik zit hier nu nog stiekem om te lachen ;-)