Iedereen bedankt voor alle reacties EN felicitaties!!!!!

Als beloning: hier weer een update ;-)

Na het vorige verslag getypt te hebben,'moesten' we de CN tower beklimmen....Omdat we beiden nogal last hebben van een hoogtevreesje, hebben we eerst maar even moed verzameld (lees (hoe kan het ook anders) een biertje gedronken). Maar toen moest het toch echt gebeuren.....In de lift werden we eigenlijk allebei al niet lekker (daar is namelijk ook een (gedeeltelijk)glazen vloer enaan een kant alleen maarramen), maar eenmaal boven viel het nog wel mee, tenminste: totdat we naar de verdieping met de glazen vloeren gingen dan....Louise was nog zo dapper (aangemoedigd door 2 oude dametjes die heel lief haar hand vasthielden) om er 2 tellen op te gaan staan, maar ikheb even overgeslagen.

Toen we weer veilig en wel beneden stonden wilden we eigenlijk even het Rogers Centre bezoeken, maar wat bleek: audities voor Canada Got Talent! Na lang wikken en wegen besloten we toch maar om deze kans voorbij te laten gaan en lekker vroeg ons mandje in te kruipen. Vrijdag hebben we een rondje door de stad gelopen en de veerboot naar Toronto Islands genomen. Helaas was daar nietveel meer te doen, omdat het seizoen voorbij was. Dus terug naar de stad en poging 2 voorhet Rogers Centre: mislukt!(wel hebben we weer even onder het genot van een Starbucksje genoten van al die zenuwachtige (of al afgewezen) Canadeesjes).

Eenmaal terug in het hostel bleek die avond in het teken te staan van: Cheese & wine: hoe vervelend ;-) Na het verplichte voorstelrondje vond het Louise het wel grappig om even te doen alsof ik al jarig was, met als gevolg dat ik door 6 verschillende nationaliteiten werd toegezongen! Uiteindelijk bleven we met een groep Engelsen en Ieren over en werd het erg gezellig (voor zover ik het kon volgenaangezien die Engelsen en Ieren onderling echt niet te verstaan zijn).

Zaterdag konden we dan eindelijk het Rogers Centre in, maar: ze vroegen $ 15 om naar binnen te gaan terwijl je vanuit de winkel ook wel zicht had op het veld, dus besloten dat we dat geld wel beter konden besteden, namelijk: de shoppingmall!!!

Eenmaal terug in het hostel, even snel omkleden, want er stond een etentje met vrienden-van de vriend-van de moeder-van Louise op het programma. We hadden geen idee wat we konden verwachten, maar het bleken uiteindelijk ontzettend gezellige mensen die ook nog eens zo aardig waren om mij de volgende dag op het vliegveld af te zetten! Na het afscheid van Louise, ingecheckt en op naar deel 2 van m'n trip: Manitoba.

Na een vlucht van een kleine 2,5 uur landde ik in het zonnige Winnipeg (ja, het weer zit me niet tegen). Snel een hostel gezocht, douche genomen en even naar het treinstation gelopen om m'n printje om te wisselen voor een echt treinticket. En al gelijk 'vertraging'. Stond op het printje nog dat we om 07.00 uur in Chruchill zouden zijn (wat een trip van 43 uur inhield), om het echte ticket werd dit al 09.00 uur...Dit beloofde veel goeds ;-)

UIteindelijk was ik toch best wel gesloopt en aangezien ze ook hadden gewaarschuwd dat (bepaalde gedeeltes van)Winnipeg behoorlijk gevaarlijk kunnen zijn in je eentje in het donker, maar heel verstandig m'n bedje opgezocht!

De volgende dag was het zover: 30! Dat moest gevierd worden, dus op zoek naar nieuwe laarzen ;-). Bij terugkomst bleek ik een kamergenootje te hebben en samen even wat gegeten en een biertje gedronken, maar eigenlijk was ik nog steeds behoorlijk moe en metde lange treinreis in het vooruitzichtmaar vroeg naar bed(was toch een dagje ouder, dus tja...)!

Dinsdagochtend was het nog even een gestoei, want ik had geen idee wat ik kon verwachten van de treinreis (koud/warm; veel/weinig ruimte enz enz). Uiteindelijk maar met een tas vol eten, drinken en wat warme kleren naar het station gegaan. Wat bleek: de trein was bijna leeg, dus lekker de ruimte! En daar gingen we: op naar Churchill!

Het was een erg mooie route, met regelmatig een stop (erg fijn). Al snel raakte in gesprek met m'n 'buurvrouw': een Inuit met erg grappige verhalen. Gelukkig had ze ook genoeg verhalen want uiteindelijk kregen we nog voldoende vertraging......Totale duur: 50 uur en 3 kwartier. Maar als de NS ons geduld voortaan ook zo gaat belonen als Via Rail Canada dat doet, hoor je mij niet klagen, want wat zagen we daar???? EEN IJSBEER!!!!!

Morgen staat de Tundra-Buggy tour op het programma, dus met een beetje mazzel komen er dan nog een hoop ijsbeertjes bij op de teller!!!