Na het vorige verslag volgde een relaxte middag. De volgende ochtend nam Fransesco (de eigenaar) ons mee naar het dorp. In eerste instantie zouden we met zijn auto gaan maar de klem voor het rek van het reservewiel was weer gebroken en inmiddels bleken we ook een lekke band te hebben. Dus band volgepompt en met onze auto naar het dorp. De eerste stop was bij de lasser. Nu keken we vorige keer al vol verbazing naar de werkwijze (o.a. lassen zonder bril), maar deze keer was nog gekker: om stroom te krijgen pakten ze 2 losse draadjes die ergens uit een muur staken, frumelden wat en daar gingen ze weer...maar goed: hij was weer gemaakt dus naar de volgende 'garage' voor de lekke band. Tijdens het maken bracht Fransesco ons naar de lokale drank- en sigaretten winkel en daarna regelden hij dat we op het 'mannenbankje' mochten zitten (met wat niet te peilen blikken vanaf het 'vrouwenbankje') om een soort koffiedrap te drinken...bah bah. Terug bij de auto dachten wij dat die nog níet klaar was aangezien er een soort schroef uit de band stak, maar dat bleek de bedoeling...bijzonder. Nog een stop bij de apotheek (Louise haar verslaving), de lokale vis-markt (gatver) en een biertje op een terrasje aan de rivier en weer een relaxte middag in het hotel volgden waarin we besloten de volgende dag via de Usambara Mountains naar Moshi te gaan. Uiteraard weer een paar keer aan de kant gezet door de politie uit nieuwsgierigheid en/of voor een sigaret, maar in ieder geval geen boetes! Oonderweg bleven wij ons verbazen over de gekke verkeersborden (bijv. om de haverklap een bord voor overstekende rolstoelen of parkeerplaats voor rolstoelen, terwijl we in totaal nu welgeteld 3 x iemand in een rolstoel hebben gezien), de dorpjes waar echt niets is, maar ze wel standaard een pooltafel (buiten) hebben staan, woningen met een graf naast de voordeur en de levensgevaarlijke rijstijl van de chauffeurs van de lokale bussen: 4 vrachtwagens inhalen berg op met een bocht in het vooruitzicht en als het dan toch niet bleek te kunnen zich tussen 2 vrachtwagens met maar een paar meter afstand te proppen...pfff! Gelukkig kwamen we veilig aan in Moshi en bleek het hotel wat we op het oog hadden super: grote kamer, met koelkast (dus eindelijk een koud roseetje in het vooruitzicht), een lekker verfrissend zwembad, eindelijk een douche met een krachtige straal om ons haar eens goed te wassen (blijft gewoon rechtop staan door al het stof en de overige dampen) én -als er geen wolken zijn- uitzicht op de kililmanjaro. Dus na een plons en lekkere kipschnitzel genoten van de douche en in een diepe slaap gevallen. De volgende ochtend kregen we een lekker ontbijt en gingen we naar een waterval. Onderweg er naartoe kwamen we 2 jongens tegen op een moter...ze riepen iets over de waterval om vervolgens om te keren en voor ons te gaan rijden als een soort ongevraagde Tom Tom. Ik had al een vermoeden dat ze zich vervolgens zouden aanbieden als auto-oppasser (het was een stukje lopen naar de waterval) en/of gids. Op allebei zaten we niet te wachten, maar het leek mij nou ook niet heel slim om het af te wijzen en daarna de auto onbeheerd achter te laten. Dus toen ze stopten vroegen we wat de bedoeling was: nou 1 van hun bood zich inderdaad aan als gids en die ander vertrok. Helaas bleek de weg daarna niet echt prettig meer en ging er na een harde klap ook een lampje van de motor branden waardoor we steeds minder ontspannen werden. Eenmaal bij de parkeerplaats (lees: een stukje weg dat net iets breder was) popte er een andere moter op. Hij bleef wat vaag staan wachten, maar de gids gaf aan dat we de auto gewoon konden achterlaten, mits op slot. Dus waardevolle/belangrijke spullen mee, deur op slot en daar gingen we het smalle wandelpaadje op: gids voorop, Louise er achter en ik als hekkensluiter...dacht ik. Maar al snel voelde ik dat er nog iemand achter ons liep...steeds op gepaste afstand. Het voelde niet fijn, dus Louise ingeseind. Zij vroeg er iets over aan de gids die aangaf dat het goed zat: 'vast een andere toerist, ik ken hem niet'. Nou zag die er wel erg local uit voor een toerist dus tactische fotostop ingezet om hem te laten passeren Terwijl ik deed alsof ik foto's maakte hield ik het tafereel in de gaten en zag dat de 2 elkaar wel vriendschappelijk begroeren voor onbekenden. De gids zei nigbiets tegen de 'toerist' waarna hij de rivier overstak en wij onze weg aan onze kant van de rivier vervolgden. Ik had nog even hoop dat de gids iets had gezegd van: spastische toeristen, kan je niet aan de andere kant lopen voor hun gemoedstoestand, maar dan had hij er ook bij moeten zeggen dat het ons gevoel niet beter maakte als die toerist ook elke keer stopte als wij dat deden en ons steeds in de gaten bleef houden. Mijn gevoel werd er dus niet beter op (en meestal blijkt dat te kloppen) dus besloten we om te draaien in het kader van: 'better safe, than sorry' en gingen we op zoek naar de hotsprings. Het eerste stuk was nog prima asfalt, maar daarna volgde een weg vol hobbels, kuilen en los zand en allemaal super enthousiast zwaaiende kinderen. Door deze omstandigheden hadden wij een toeristloze hotsprings verwacht, maar dat bleek verkeerd gedacht. We besloten om en om te gaan en ik ging eerst. Na een beetje rond gezwommen te hebben wilde ik wel een foto maken vanuit het water, want ik zag een plekje zonder mensen. Dus pakte ik mij vast aan het trapje om Louise te vragen mijn telefoon te brengen (want zelf met teleoon het trapje af was iets te veel risico) maar zodra je iets stil hield begonnen allemaal van die pedicure visjes aan je te knabbelen..dus al watertrappelend wachten tot Louise mij zou zien, want hard schreeuwen vond ik ook zo wat. Maar na 10 minuten ging de Koreaan naast mij lekker in het water roggelen, waarop ik uiteraard wél Louise durfde te roepen. Snel de foto gemaakt, water uit, nog even gekletst met 2 meiden en terug naar het hotel gehobbeld waar we 's avonds even heel kort de kililmanjaro konden bewonderen! De volgende bestemming werd Karatu, maar al snel bleef het lampje van de motor maar branden en werden wij er niet geruster op. Gelukkig (en toevallig) moesten we toch door Arusha heen, waar het kantoor van de auto verhuurder zat. Dus tijd voor een pitstop, die nog best lang duurde maar uiteindelijk vertrokken we met een veilige motor, een gemaakte achterklep (en dus geen brandend lampje dat er een deur open stond), weer een nieuwe klem en een redelijk stofvrij interieur, al was dat voor korte duur want eenmaal op de weg naar Karatu was er ook weer veel rood zand, maar ook giraffes en een struisvogel gewoon langs de weg. We hoopten in Karatu een hotel te vinden waarbij ze ons ook konden helpen aan informatie over de beste en vooral goedkoopste manier om de Ngorongogro krater en de Serengeti te bezoeken. Beide zijn namelijk behoorlijk prijzig en -met alleen de informatie uit de lonely planet- leek het ook een beetje ingewikkeld (met beperkt budget). We hadden dan ook de dag ervoor ook extra opgelet bij recensies van hotels op behulpzaam personeel en zo kwamen we uit bij het 1e hotel: maar hoewel de kamer ook niet helemaal ideaal was, was de keus snel gemaakt toen ze een simpele vraag over een menukaart niet begreep. Dus op naar hotel 2 waar we wel gelijk goed werden geholpen: eerst de kamer goedgekeurd en vervolgens werd de manager ingevlogen die al redelijk wat informatie kon geven en daarna volgde nog een gids/autoverhuurder. De Ngorongogro zouden we nog wel met onze auto mogen doen, al leek dat de manager niet verstandig, maar Serengeti mocht sowieso niet. Uiteindelijk hadden we een plan A tm D en gingen we voor- en nadelen afwegen. De Ngorongogro wilden we sowieso omdat we zoiets nog niet eerder hadden gehad. Maar over de Serengeti twijfelden we allebei: om een kans te hebben iets van de trek zien moesten we rekenen op waarschijnlijk minimaal 3 dagen a minimaal €500/dag waarbij we dan wel in DE Serengeti zouden zijn geweest, maar geen garantie op de trek en daardoor niet echt overtuigd waren dat het nou zó speciaal was dat het dat waard was. Lang verhaal kort: we besloten de Serengeti te laten vervallen en nu alleen Ngorongogro met gids en andere auto te doen en daardoor ook budget over te houden voor nog 2 andere parken én een overnachting in 1 van die parken. Tevreden met de beslissing gaven we aan dat we dan nu wel wilden avondeten (hadden ze al 4 x gevraagd) en vroegen we de menukaart. Uhh...die hadden ze niet: we konden meelopen naar het restaurant waar het eten vandaan kwam. Daar hadden we nou niet echt zin in en dus bood iemand aan de 'menukaart' te halen. Dwz: hij belde en we hadden 2 opties: curry met kip of curry met rund. Het werd kip en het was super lekker, alleen volgens Louise veel te weinig curry waar ze niet over uitgepraat raakte ;-) Omdat we ook hadden besloten de Ngorongogro gelijk de volgende dag te doen en wel zo vroeg mogelijk (= ontbijt 5.30, vertrek 6.00) ging al snel het licht uit. Om 5 uur ging de wekker om daarna nog half slapend een gebakken ei naar binnen te schuiven en in de landcruiser te stappen. Na een half uur werden we bij de gate ontvangen door 2 wippende bavianen en de rekening van $437. We moesten eerst nog even naar de top van de krater om vervolgens af te dalen en al snel enorme kuddes wildebeesten, zebra's en buffels te zien en 2 leeuwen op afstand. Dit was zeker anders dan we ooit hadden gezien: zo veel dieren tegelijk en bij elkaar, niet normaal! Na een bezoek aan de nijlpaarden stopten we. Ik dacht eerst dat we stopten voor een paar grote vogels, maar de vogels bleken aasgieren en de daaromheen lopende hyena's eigenlijk ook, want allemaal bleken ze 1 doel te hebben: de restanten van een buffel. Maar dat zat er niet in, want naast zijn prooi lag zijn moordenaar braaf de wacht te houden: een leeuw! Hij was wat vol van zijn maaltijd, dus kwam niet veel in actie, maar liet wel af en toe aan de letterlijke en figuurlijke aasgieren zien we de baas was De enige die wel in de buurt mocht/durfde te komen was een jakhals, echt super! Na een tijdje gingen we verder om vervolgens nog een groep leeuwen te zien luieren met daarom heen honderden zebra's en wildebeesten die angstvallig de leeuwen in de gaten hielden. De volgende stop was bij een meer met nijlpaarden met daar omheen een stuk of 40 andere jeeps. Na een plas wilde ik even rustig een peukie roken met het uitzicht op de nijlpaarden, maar daar dacht een schoolbus vol leerlingen anders over: omstebeurt vroegen ze (de meeste overigens via de juf) of ze met ons op de foto mochten.....grappig! Na nog wat rondjes met nog meer dieren verlieten we de krater om moe maar voldaan te besluiten dat we wel een rustdag hadden verdiend. Dus vanochtend geen wekker en na het ontbijt langs de kraampjes gelopen om toevallig terecht te komen bij het restaurant van de curry. Naast curry bleken ze ook lekkere cappuccino te maken (redelijk uitzonderlijk hier) en tijdens het 2e bakkie ging Louise in de onderhandeling: de locatie is leuk en de curry was heel lekker, maar te weinig. Als ze daar wat aan konden doen dan zouden we vanavond terugkomen. Het werd een deal! Op ons gemak liepen we terug, want we hadden voor de rustdag nog wel een doel: de lokale spa tegenover het hotel. Zonder verwachtingen (met €4 voor een gezichtsbehandeling leek ons dat wel handig) stapten we binnen. We begonnen met de pedicure en afhankelijk daarvan zouden we beslissen of we nog wat anders zouden doen. De pedicure was top, dus met schone voeten (allebei), gemanicuurde handen en een gereinigd gezicht (ik) en losse spieren (Louise) stapten we in de lokale tuktuk (wilden we meegemaakt hebben) naar de curry. De curry was weer lekker en de portie was groot dus nu uitbuiken en naar bed, want morgen gaat de wekker weer om 5 uur voor Lake Manyara NP.