Aangezien er iemand stond te popelen om de computer te gebruiken toen ik met het vorige verslag bezig was, was ie nog niet helemaal compleet....

Het was namelijk zo: toen ik aankwam in Churchill, ging ik gelijk maar even naar het hotel (die ik al in januari had geboekt). Ik wist dat het me veel geld zou gaan kosten ($ 270,- voor 2 nachten) dus toen ik in Winnipeg in het hostel een aanplakbiljet zag van hetzelfde hotel met de vermelding dat je korting kon krijgen met je HI membership (wat ik heb), dacht ik: eens even vragen. In eerste instantie kreeg ik een paar vragende blikken. Toen werd er wat over en weer gezegd en daarna kreeg ik te horen dat het wel kon, maar dat ik dan geen ontbijt zou krijgen en dat er een (kleine) kans bestond dat er misschien nog iemand anders op de kamer zou komen (nou lekker belangrijk, ben inmiddels niet anders gewend). Dus ok! Maar ik was toch wel nieuwsgierig wat ik dan moest gaan betalen: $89,-....dus ik dacht: effe doorzetten en vroeg/zei: 'voor 2 nachten neem ik aan'...zegt ze nog JA ook.... Dat is dus een lekkere meevaller en gelijk een les voor de rest van m'n leven: altijd even vragen om een korting!

Na een heerlijke douche (waar ik erg aan toe was na die bijna 51 uur in dezelfde kleren) even een rondje gelopen door het dorpje. Dit was zo gepiept: Churchill is echt inieminie. Maar het was wel heel apart om er een rondje te lopen, als je constant op je hoede moet zijn voor de ijsberen. En mocht je even vergeten zijn dat je op je hoede moet zijn, dan wordt je wel gewaarschuwd door de borden en de rondrijdende ijsbeer-patrouille-wagens. Op zich dacht ik nog: zo'n ijsbeer zie je toch wel aankomen, maar dit werd me de volgende dag wel duidelijk!

Want om half 8 stond ik paraat met extra warme kleren voor de Tundra Buggy tour. Keurig op tijd werd ik opgepikt en we hadden mazzel: waar de tundra buggy over ca een week waarschijnlijk elke dag afgeladen vol is (40 personen), waren wij maar met z'n dertienen, dus lekker de ruimte! Na wat veiligheidsinsturcties konden we 'van wal'. De hele dag zouden we over de tundra rijden en hij had al gewaarschuwd dat dit aardig hobbelig zou zijn. Nou kon ik me van tevoren niet veel voorstellen bij de tundra, maar ik denk (ben er natuurlijk nooit geweest) dat je het het best kan vergelijken met een maanlandschap. Een grote kale vlakte, met veel rotsten/keien, kuilen, water en af en toe een minie boompje. Maar goed: daar kwamen we natuurlijk niet voor ;-)

Al na een half uurtje riep iemand: 'polar bear, polar bear' Dus iederen gelijk in rep en roer, maar de beer bleek op een grote afstand. Dus ging onze gids proberen dichter bij te komen. Dit lukte aardig maar nog steeds was hij aardig ver weg. Ik was nog niet onder de indruk ;-)

Gelukkig kwam daar niet veel later verandering in, want daar lag ze: een middelgroot ijsbeervrouwtje op zo'n 20 meter afstand: dat begint ergens op te lijken! Ook werd nu duidelijk waarom het dus niet zo simpel is als: 'je ziet hem toch wel aankomen' Want wat blijkt: als die beer opgerold gaat liggen tussen de bosjes, zie je hem dus echt niet. Het zelfde geldt als hij tussen de rotsen ligt: het verschil tussen een opgerolde ijsbeer en een echte rots is zelfs van kleine afstand moeilijk te zien. Na een half uurtje had de beer besloten dat ze klaar was met haar show en dat het tijd was voor een tukkie, dus gingen we verder. En ja hoor: niet veel later een enorme mannetjes beer voor ons op de 'weg'. Uiteraard wilden we graag dichterbij komen, maar dit mannetje bleek een beetje een schijterd dus toen we steeds meer in zijn richting kwamen sprintte (!!) hij de bosjes in. Gelukkig stak hij daar nog wel af en toe zijn kop omhoog en deed ie een klein dansje! Maar ook deze beer was uiteindelijk toch toe aan een tukkie. Inmiddels hadden we wel een beetje trek en ging onze gids op zoek naar een mooi plekje om te lunchen (uiteraard wel aan boord van de buggy, want het is absoluut uitgesloten dat je daar een voet op de tundragrond zet). En een mooi plekje werd het zeker, want wie kan nou zeggen dat ie een heerlijke goulashsoep (gatsie) heeft gegeten terwijl er een paar meter verder op een ijsbeer op z'n besjes zitten te kauwen?!!! Dit was natuurlijk helemaal top!!

Maar helaas na een uurtje moesten we toch weer verder. We zagen later nog wel een paar keer een beer in de verte maar niet meer echt dichtbij. Maar dat maakt niet uit: mijn missie was geslaagd!!!

Eenmaal terug bij het beginpunt heeft de gids ook nog z'n uiterste best gedaan om mij op tijd bij het postkantoor te krijgen (en met succes: 1 voor 17 stapte ik binnen): dus nu heb ik een officiele stempel van de ijsberen hoofdstad in m'n paspoort!

Na een snelle hap en een biertje moest ik toch echt mijn luikjes gaan sluiten om al deze indrukken een plaatsje te geven!

De volgende dag (zaterdag) heb ik nog een beetje door het dorpje gelopen, maar echt lekker was dat niet, aangezien er een aardig koud windje stond. Dus eigenlijk was het van koffietentje naar lunchtentje naar koffietentje en naar dinertentje geslenterd om m'n tijd uit te zitten voor de conducteur weer ging roepen: 'all aboard'! Dit deed hij uiteindelijk keurig op tijd, namelijk 19.30 uur, en daar gingen we: deze keer geen vertraging dus 46 uur later stond ik weer in Winnipeg (gisteren). Eenmaal terug in het hostel snel even een pasta-tje opgewarmd en gekletst met een braziliaan die hier woont. Dit was erg gezellig maar werd helaas onderbroken door een of andere vreemde Brit. Mijn plan was: na het eten, een douche en hop; naar bed, maar daar was de Brit weer: of ik even met hem wilde praten: nee! Of ik dan misschien zin had in een kopje thee: nee! Maar groene thee is goed voor je, daar krijg je energie van: nee, ik wil douchen en naar bed! Uiteindelijk in een moment van onoplettenheid van de Brit snel naar boven gerend om een douche te nemen. Toen ik daarna nog effe naar beneden ging om een peukie te roken, zat ie me op de trap op te wachten: of ik even foto's wilde kijken: nee! Uiteindelijk bedacht ik dat ik hem misschien maar moest zeggen: 'misschien morgen, maar ben nu echt te moe'...bleek dat ie morgen weg zou zijn, beter!

Maar helaas: vanochtend toen ik even achter de computer zat, dook ie weer op met de mededeling: 'ik heb goed nieuws voor je'...wat dan? 'Nou ik heb m'n bus gemist dus ik ben hier nog de hele dag, wil je thee?' grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Natuurlijk heb ik nooit zin om naar huis te gaan, en Canada is zeker een land waar ik nog een keer naar toe ga (niet naar Winnipeg), maar gelukkig maakt deze Brit het me wel iets makkelijker om m'n koffers te gaan pakken ;-)

Ik zal zo nog even proberen foto's te plaatsen, maar als het niet lukt wordt het in NL....