Toen het eindelijk gelukt was het vorige verslag te plaatsen (Dank zus) gingen ik en mijn 10 kersverse muggenbulten als een speer naar bed voor een diepe slaap. Na het ontbijt en wat tips & trucs moesten we eerst weer naar Keetmanshoop om een nieuwe band te regelen. Op zich ging dat redelijk vlot (en waarschijnlijk ook gratis --> verzekering) dus een uurtje later vertrokken we richting Solitaire. Het eerste stuk was een heerlijke asfaltweg...De laatste 2 uur mochten we weer op het gravel rijden. Omdat de platte band nog vers in het geheugen zat was het in het begin nog een beetje rustig aan doen....maar ja.... Toen de 3 in de klok zat ging Louise haar voet toch steeds iets harder op het gaspedaal drukken; -) Gelukkig ging het nu goed en dus kwamen we rond 16 uur aan in de plaats Solitaire: niets meer en niets minder dan een lodge, benzinepomp, bar/restaurant en bakker, maar dat was dan ook precies wat we nodig hadden! In eerste instantie was de receptionist nog niet echt onder de indruk van Louise haar afdingpraatjes, maar uiteindelijk kreeg ze het weer voor elkaar: de helft van de prijs, maar dan mochten we in de bar niet zeggen welke kamer we hadden. Prima, eitje...dachten we: uiteindelijk is ons 9 x gevraagd naar een kamer nummer...en wij hebben 9 x eerlijk kunnen antwoorden dat wij het nummer niet wisten. Na het dumpen van de spullen was het hoog tijd voor een biertje aan de bar. Naast ons zaten 2 echte boeren (Flip en JJ) en doordat wij tegelijk in de lach schoten (Louise omdat zij nog vaker 'fuck' zeiden dan zij zelf en ik omdat ik hun afrikaanse gesprek redelijk kon volgen) raakten we aan de praat. Al binnen 5 minuten werden we uitgenodigd op de boerderij. ..maar dat ging mij wat te snel. Maar na nog een uurtje slap ouwehoeren en wat meer info over hoe/wat/waar besloten we toch maar gebruik te gaan maken van het aanbod. Al vroegen we wel af of wij hen wel aan zouden treffen aangezien er heel veel whiskey in was gegaan voordat ze aan hun tocht van nog minimaal 2 uur in het donker of gravel begonnen....
Na nog een paar drankjes voor ons en een diepe slaap stond als eerst de sossusvlei op het programma...bekend om de rode zandduinen. Het eerste stuk konden we zelf rijden en voor het laatste stuk stond een shuttlebus klaar! Echt zo mooi dat je foto's blijft maken ;-) Omdat het nog wel een stuk rijden was en boer Flip ons had gevraagd om om 16 uur op de boerderij te zijn zodat we nog een game drive konden doen, stonden we om 10.30 braaf te wachten op een shuttlebus. ..maar helaas...er was een groep met een ontzettend asociaal *** waardoor we uiteindelijk pas om 11.30 het busje terug hadden. Maar ondanks dat de weg in het begin erg slecht was, was het ons toch gelukt op tijd op de boerderij te komen. Het bleek dat zij hadden gewed over of wij wel of niet zouden komen...Om een fles whiskey...Dus -na de rondleiding door de enorme boerderij- moest er eerst gedronken worden! En nog 1...en nog 1...uiteindelijk gingen we samen met de koelbox met bier en whiskey om 18 uur de jeep in en spotten we geen dieren, maar wel een supermooie zonsondergang, heel bijzonder! Terug in de boerderij stond de barbecue al te wachten, samen met nog meer whiskey (en voor ons wijn en bier)...een erg gezellige avond! Beetje balen was het dan ook toen de volgende ochtend de wekker ging...maar ja we moesten een behoorlijke afstand afleggen over met name gravel dus na een koffie (wij) en een whiskey (zij) gingen we weer op pad. Tot Solitaire (ja klopt...daar waren we al geweest) ging het voorspoedig, maar daarna volgden een heleboel uurtjes met samengeknepen billen: continue stenen knoerthard tegen de onderkant, dat we echt verbaasd waren dat ze niet door de bodem heen vlogen, bergen -best lastig als je niet kan remmen en goed sturen- en bijna geen verkeer, wat lekker lijkt maar niet leuk is als je verwacht dat de (spiksplinternieuwe) auto elk moment uit elkaar zou vallen....Heel groot was dan ook de opluchting toen we na 4 uur asfalt en de oceaan zagen! En 2 uur later in de pub in Hentiesbaai met een fles wijn en peukie rugby konden kijken terwijl we wachten op het eten. Helemaal lekker was het vooruitzicht op schone kleren: als wij de vieze bende 's ochtends zouden inleveren zouden zij het wassen terwijl wij heen en weer gingen naar Cape Cross, 50 km verderop en bekend om zijn grote zeeleeuwen kolonie. En groot was de kolonie zeker: overal waar je keek zag je zeeleeuwen liggen/over elkaar heen niezen/vechten/spelen/slapen, maar ook van zich af zeiken...en dat stinkt!!!! Maar zolang je maar goed door je mond bleef ademen keek je je ogen uit!

Na nog een koffie in het hotel gingen we verder. JJ had ons getipt om naar Erindi NP te gaan en uitgelegd waar het was. Dus daar gingen we...met een kleine stop bij de Spitzkoppe, ook wel de Namibiaanse Matterhorn genoemd en via een openbare weg waar ik om de 10 minuten uit moest stappen om een hek te openen en sluiten, maar geen Erindi. Uiteindelijk zagen we wel een lodge, maar die was helaas vol. Dus de enige optie was doorrijden naar Omaruru. En wat was het eerste wat we daar zagen? Ja inderdaad: een bord met Erindi rechtsaf. Maar er stond niet bij hoeveel km over wat voor soort weg...dus verstandig als wij natuurlijk zijn besloten we in Omaruru te slapen en dan de volgende dag het park op te zoeken.
Met een redelijk opgeruimde auto aangezien we restjesavond hadden gehouden (ja dus ook al die bijna lege flessen wijn moesten leeg) en een koeltas/box (leek ons wel handig met gemiddeld 35 graden) begon poging 2. Volgens het hotel was het heel makkelijk en stonden er ook borden..dat klopte...alleen niet op de T splitsing ergens in de 'middle of fucking nowhere' aldus Louise...Uiteraard gokten we verkeerd maar gelukkig bleek op onze (om-)weg wel ook een ingang te zijn. Het bleek een erg mooi park, maar met heel veel begroeiing...Dus op een olifant, nijlpaard, struisvogels en een heleboel herten/bokken en wildebeesten na hebben we niets gespot. Maar....morgen gaan we naar Etosha en tot nu toe hebben waar daar alleen maar positieve berichten over gehoord!