Na 2 redelijke vluchten en een lange rij bij de douane zaten we om 04.00 uur 's nachts in de shuttlebus naar ons hotel. Hoewel ik mij toch zeer verstandig had voorgenomen gelijk te gaan slapen zaten we per ongeluk om 4.10 toch allebei met een halve liter Nile bier voor onze neus bij te kletsen..en tja ...dat bleef er niet bij 1.. Het kostte wel wat moeite maar gelukkig lukte het om Louise te overtuigen dat we om 5.30 toch echt verstandig naar bed moesten gaan, aangezien de auto om 10 uur (werd zelfs 9 uur) werd gebracht. Na een hoop instructies, de tip voor de juiste navigatie app, een droge boterham en een koffie van een paar dagen oud gingen we op pad. Op advies van de jongen van de auto namen we de route die de stad zou vermijden...ongeasfalteerd..en (uiteraard) zonder borden die aangeven welke kant je op moet dus vraag mij af wat sneller was, maar leuk was deze route sowieso :-)
Maar na een paar uur rijden merkten we wel dat het een kort nachtje was geweest dus zochten we een hotel met een heerlijke hele late lunch of vroeg diner, het is maar hoe je het bekijkt. We wilden alleen nog wel graag wat boodschappen halen en de auto handig inruimen (door de kampeerspullen was er niet heel ruimte dus een praktische indeling zou van pas komen). De boodschappen bleek al een uitdaging, maar om een voorraadje bier (en wijn) in te slaan was onmogelijk. Gelukkig had het hotel nog wel een biertje voor ons en vlak daarna vielen we in een diepe slaap. Topfit en fruitig vervolgden we om 5 uur onze weg. Pikdonker, met langs de weg pikdonkere mensen met pikdonkere kleren zonder zaklamp oid die aan de wandel waren: best schrikken af en toe! Maar ondanks de schrikmomentjes en 1 aanhouding door de politie die dolgelukkig werd van 2 kurkdroge witte boterhammen met plakkaas stonden we om 7 uur bij de ingang van het eerste park: Lake Mburo. Als eerste wilden we vooral graag koffie (en thee) & een wc, maar dit bleek nog een stukje rijden. Niet heel erg aangezien er genoeg afleiding was van allerlei apen, herten en zebra's. Na de koffie gingen we op zoek naar meer dieren. Helaas waren de enige dieren die we de eerste 2 uur zouden zien: -prikkende- vliegen :-( En dan niet 1, maar honderden. Ze gingen volop in de aanval met als gevolg een aantal bijna-aanrijdingen met verschillende bomen omdat ik drukker was met de vliegen doden dan op de 'weg' met her en der een omgevallen boom letten. Toen we eindelijk uit het vliegenterritorium waren konden de ramen weer open en werden we al snel beloond met een overstekende nijlpaard. Hij was wat te snel voor de foto, maar een paar meter verder lag zijn maat te modderen in een plas naast de weg. Hij moest even aan ons wennen (en wij aan hem, zó dichtbij) maar na een tijdje ging hij braaf poseren. Voldaan kwamen we aan bij de camping en konden we aan project tent-opzetten beginnen. Aangezien we de enigen waren was een plekje snel gevonden :-p Dus: tent uit de verpakking en starten maar. Na een paar minuten kregen we hulp van een jongen, erg fijn. Totdat hij na de laatste haring zei: ok, nu gaan we hem afbreken want hij staat hier niet goed. Wat??? Echt wel, wij gaan nu aan het bier. Echter bleef hij elk kwartier maar terugkomen en haalde er zelfs andere mensen bij, dat we uiteindelijk maar tot een compromis kwamen: nee, we gaan niet de tent afbreken, ja: we verplaatsen hem met inhoud en al naar een overdekt & omheind stukje. Vervolgens ging hij een geul graven om 'het wild, met name de nijlpaarden' tegen te houden en wou hij ook nog vuur maken omdat het koud was volgens hem. Wij vonden van niet en de hele situatie bezorgde ons een ongemakkelijk gevoel. Maar wij wisten dan ook niet dat het gewoon zijn werk was ..oeps. Gelukkig konden wij, hij en wat bleek zijn collega's er later hard om lachen en restte ons een gezellige avond met de nodige drankjes om Louise maar rustig te krijgen voor deze eerste kampeerervaring. Dat rustig krijgen werkte voor haar goed: met kleren en al binnen 2 minuten in coma, maar het betekende ook: hard snurken..en helaas had ik mijn oordoppen in de auto liggen, maar voor de afwisseling kreeg ik daar de geluiden van vogels, pumba's en nijlpaarden bij: heel bijzonder! De volgende ochtend gingen we, na een koffie en een blik op onze buren: 15 nijlpaarden, snel op pad. Het blijkt namelijk dat als je langer dan 24 uur in het park blijkt te zijn geweest je opnieuw de volle mep aan entree moet betalen. Beetje zonde (tenzij het de bedoeling is uiteraard). Iets over het nippertje verlieten we het park op een modderige weg. Het ging een tijdje goed, maar toen kwamen toch echt muurvast te zitten. Mazzel voor ons was dat we net een dorpje door waren gereden dus al snel stonden er ca 15 kinderen de auto te duwen. Het bleek niet genoeg dus werd er een schep gehaald om ons uit te graven. Na een kleine 20 minuten lukte het, maar toen begon het: de 15 kinderen en een aantal moeders vonden dat ze wel een beloning hadden verdiend. Daar waren wij het ook zeker mee eens maar de manier waarop...Louise probeerde mueslireep achtige dingen te pakken maar werd compleet de auto ingeduwd door alle graaiende kinderen (en moeders). Na een kwartiertje was toch echt alles op en toen ook de moeders daar van overtuigd waren mochten we verder en hoewel we nog wel even met samengeknepen billen zaten verliep de rest van de route voorspoedig. Toen we eind van de middag in ons hotel bij lake Bunyone aankwamen hadden we -door het gebrek aan mueslirepen- behoorlijk trek dus bestelden we snel een pizza. Na 1,5 uur kwamen ze dan eindelijk...en gezien de wachttijd zou je verwachten dat het een lekkere verse was, maar niets was minder waar: 2 identiek uitziende pizza's (nl: een bodem met daarop een soort met water aangelengde chemische ketchup over eventuele ingrediënten gekwakt) werden neergezet...Aangezien we 2 totaal verschillende pizza's hadden besteld extra verdacht. Louise snijdt er 1 open en wat er onder de drap vandaar kwam was volgens haar nog het best te beschrijven als een combi van geprakte champignons en verrotte sardientjes. Dat was geen optie, dus volgas naar een hotel waarvan de kamers niet te betalen waren, maar het eten absoluut wel. Met een volle maag besloten we van het after dinnerdipje gebruik te maken door vroeg naar bed te gaan. De volgende ochtend bleek dat ze de foute pizza actie graag wilden goedmaken met een goed ontbijt en konden we op pad naar de volgende bestemming. De handige app vertelde ons dat het een uurtje rijden was (we hadden zelf al ingecalculeerd dat het er waarschijnlijk 2 zouden worden). Wat de app ons echter niet had verteld was dat die route hartstikke gevaarlijke is tijdens het regenseizoen...wat een hel! Een supersmalle weg met allemaal modder stukken met diepe plassen, bij voorkeur in de krappe bochten en dat langs supersteile afgronden..doodeng! Helemaal toen we vast kwamen te zitten. ..De eerste keer lukte het mij nog om de auto uit de blub te duwen, maar de 2e keer kwam er geen beweging in, sterker nog: met elke poging kwam hij vaster te zitten. Weer kregen we hulp, 2 jongens, waarvan een met schep, maar het duurde toch zeker nog een uur voor we bibberend en gehuld in een dikke laag modder verder konden. Als beloning gaven we de (lekkere) pizza, een fles water en ieder €4,50. Wij twijfelden nog of dit niet wat lafjes was, maar de enorme grijns en tientallen thank yous overtuigden ons dat het een prima uurloon was. En als bonus voor ons was het einde van die k*t weg in zicht. In de uren die volgden constateerden we nog iets opmerkelijks: langs de weg zie je overal mannen, vrouwen en kinderen die totaal verschillend reageren op ons. Je hebt 3 groepen:

1: super enthousiast zwaaien met een grijns van oor tot oor

2: enthiusiast 'hello' roepen, maar met de hand in de bedelstand zwaaien en smeken om 'sweeties' of 'monnnnie'

3: de dodelijke blikken.

Wat het lastig maakt is dat je na een paar keer 2 & 3 je niet meer wilt/durft te zwaaien, maar je dan een nr 1 met beteuterd gezicht krijgt. Dus dan ga je weer zwaaien en krijg je snel weer 2 of 3...Een stuk wijzer kwamen we na in totaal 6 uur bij lake mutanda aan en zaten we niet veel later -na een grondige douche- met een drankje van het fantastische uitzicht te genieten. Nog een (paar) drankje (s) en een heerlijke maaltijd later lagen vroeg in coma. Helemaal niet erg want om 5.45 uur stonden het ontbijt en de lunchpakketten voor ons klaar. Vandaag was namelijk DE dag van de gorilla tracking. Omdat de 'shortcuts' afgeraden werden door de slechte condities zouden we de gids van een Engels stel volgen die zei dat het 1,5 uur rijden was. Al snel bleek hij lastig bij te houden, maar hij wachtte nog wel een paar keer. Na een tijdje zagen we hem niet meer en was het al bijna 8 uur, de uiterste vertrektijd. Er zat alleen niets anders op dan de weg maar te blijven volgen en het af en toe te vragen. Dit bleek lastiger dan verwacht door de taalbarrière. Maar toen we we uiteindelijk op een Y splitsing kwamen waarbij alleen een bord stond die aangaf waar de andere gate was deden we toch nog maar een poging: helaas, 20 kilometer terug, dan rechts 1 kilometer en dan ben je er. Maw: 40 nutteloze kilometers = met die weg totaal ruim 2 uur vertraging. We vreesden het ergste, maar het Engelse stel bleek doorgegeven te hebben dat wij ook onderweg waren. Hun tour was al vertrokken, maar wij kregen daardoor een privé tour en besloten de eerder gekregen gouden tip op te volgen: iemand inhuren die mee ging om je tas te dragen, wat fijn was maar niet noodzakelijk, maar vooral ook je een hand te geven, om hoog te trekken, tegen te houden en alles om je maar -door het zelf gecreerde pad met dichte begroeiing en een glibberige modderbasis, steil omhoog- zonder kleerscheuren bij de gorilla's te krijgen. En dat was gelukt! En wat was het al het zweet en gestress waard: 3 Silverbacks, verschillende vrouwtjes en 2 kleintjes hebben ons een uur lang vermaakt op soms maar een meter afstand, geweldig! Helaas mag je ook echt niet langer dan een uur blijven, maar dankzij de adrenaline (en omdat we terug vooral bergafwaarts gingen) waren we redelijk snel weer terug. Even al onze 'staf' een fooi geven, vooral het bedenken van de hoogte van de fooi duurde langer ;-)

Dankzij goede instructies om de extreem slechte wegen te vermijden verliep ook de reis terug naar het hotel redelijk vlot, waar wij nu dan ook super aan het nagenieten zijn en een goede weg zoeken naar onze volgende bestemming!

Verzonden vanaf Samsung-tablet.