op zoek naar avontuur

Mambo Poa

Hoewel het vroege opstaan toch echt niet went, was er wel -weer- sprake van 'je krijgt er zo veel voor terug'. Want nog geen minuut in het park moesten we al op de rem: een kudde olifanten die van mening was dat de weg van hun was en dat vonden wij geen probleem. Na een kwartier mochten we er langs en volgden we een tijdje de jeeps. Het blijft altijd een beetje lastig inschatten: aan de ene kant denk je: zij zullen wel weten waar we het beste dieren kunnen spotten, maar dat gaat ook weer níet altijd op (zoals in het 1e park waar wij wél de leeuwen hadden gespot en een gids dus niet). Deze keer maakten ze het ons makkelijk: we na de zoveelste stop voor een of ander lokaal roodborstje besloten we ons eigen pad te volgen. En met succes: al snel zagen we buffels, zebra's en toen de weg een soort van door het meer ging ook nijlpaarden. Na een stukje met alleen bavianen en herten zaten we net een beetje te 'mopperen' dat het tijd was voor weer wat groots toen we weer een kudde olifanten tegen kwamen. Deze keer waren er 2 bezig met een soort gevecht. Het leek op een gevalletje meisjes plagen kusjes vragen (maar dan andersom: zij begon steeds en ging regelmatig door haar voorste knieën), maar hij hapte niet. Dat verbaasde ons, maar als we het een beetje goed inschatten háár ook. Ze werd pissig en het werd een iets minder gezellig gevecht waarbij ze steeds van links naar rechts vlak voor onze auto langs gingen. Super vet, maar toen zij met die dikke kont de spiegel raakte en daarvoor al een paar keer wankelde kneep ik hem wel een beetje...Want ook al hadden we geen nissan micra deze keer, ook deze jeep (en wij) zouden wel redelijk geplet worden als ze de verkeerde kant op zou vallen. Dus toch maar een klein stukje achteruit gereden om op veiligere afstand nog even te kijken wie er ging winnen. Maar dat zullen we nooit weten want de wedstrijd werd uiteindelijk in de bosjes uitgespeeld. Vol adrenaline reden we verder en zagen we nog vele bizar grote vogels, herten, buffels, zebra's, giraffes en nog meer olifanten. Weer een top dag! Terug in Karatu gingen we weer bij het restaurantje eten en nog 1 keer zoeken of er geen goedkopere slaapmogelijkheid was voor onze volgende bestemming: Tarangire NP. Maar nee, niet als we dicht bij het park wilden slapen. Dus boekten we de lodge van ruim $300 en droomden we vast over olifanten bij onze tent en giraffes bij het zwembad. Het inchecken was vanaf 12 uur en we wilden natuurlijk alles er uit halen dus om 11.59 uur stonden we bij de lodge. 6 man kwam er aan gerend met warme doekjes om je gezicht en handen schoon te maken en om onze spullen te dragen (op zich is dat laatste hier niet gek, dat deden ze zelfs bij de tent van $17). De tent was echt super met een leuke veranda van waar we alles goed in de gaten konden houden. Maar na de lunch wilden we vooral even lekker zwemmen. Helaas was het zwembad echt smerig en zat het hele trapje vol wespen....dus dan maar even een koude douche om af te koelen en op de veranda met een wijntje. Louise ging even tukken en ik deed een poging om een tijdschriftje te lezen, maar daar kwam weinig van terecht: bij elk geritsel speurde ik de bosjes af op wild om vervolgens elke keer te constateren dat het een vogel en/of een hert was. Maar de aanhouder wint en op een gegeven moment was het geen geritsel, maar meer een soort geronk dus met een beste hartslag liep ik een rondje..en nog een..., maar het bleek Louise te zijn :-( Bijna gaf ik de moed op toen ik ineens 3 tenten verder nog net de rug van een olifant zag...en niet veel later ook een slurf. Dus camera en telefoon mee in een klein drafje er naar toe: 5 olifanten op het pad en rondom die tent, paar foto's gemaakt en net toen eentje mij recht aan keek bedacht ik mij dat ik mijn gezonde verstand bij de tent was vergeten en dat deze actie misschien niet heel slim was..maar 'gelukkig' verdwenen de olifanten in de bosjes...Inmiddels was het tijd voor avondeten waar we toch wel redelijk wat van hadden verwacht, maar dat bleek verkeerd ingeschat. Ach ja, dan maar door met de wijn op de veranda om daarna in een diepe coma te vallen. Iets te diep, want de volgende ochtend bleken er toch verschillende olifanten aan onze tent te hebben gesnuffeld vertelden de bewakers...en voor het geval we twijfelden wezen ze ons even op de verse, net niet meer dampende hopen olifantenenpoep. Dan maar snel ontbijten om daarna naar het park te gaan. Met een tip van een Duitser voor een spulletje tegen die mega irritante bijtende vliegen die veel in dit park zouden zijn en een tip van een Belg over de locatie met de meeste kans op leeuwen en cheetahs gingen we op pad. Al snel zagen we een watertje met daarin spelende zebra's en herten en drinkende giraffes (stond nog op de bucketlist!). Bij het volgende meertje werden we vermaakt door drinkende volwassen olifanten en spelende baby olifanten, super leuk. We reden verder in de richting van de locatie die de Belg had getipt. Maar toen kwamen die %@/# vliegen. Nu kan je denken, ach wat maakt het uit, maar als ze er dan zijn gaat dat niet op: ze bijten echt gemeen hard en daar krijg je dan vervolgens 2 dagen later enorme jeukende bulten van. En als dat het was kon je nog steeds denken, ach...maar ze komen niet alleen: ze komen met zoveel dat je gewoon niet meer normaal kan rijden en dus regelmatig een gat in de weg over het hoofd ziet of zo richting een boom stuurt. Dus elke keer als we er 1 zagen drukten we gelijk op de knopjes voor de ramen (wat dan vervolgens nog wel even duurde voor ze dicht waren, heel traag) om daarna binnen een paar minuten een druipend voorhoofd te hebben. En, misschien wel het grootste nadeel: het is onmogelijk om hier schone ruiten te krijgen, dus niet zo leuk voor de foto's. Deze keer bleven de vliegen erg lang rondom de auto en die weg was echt een drama dus toen we een bordje zagen met nóg 50 km naar die plek konden we na een snelle rekensom al snel de conclusie trekken dat het niet haalbaar was om heen en terug te rijden binnen de tijd die wij in het park mochten zijn. We keerden om en sloegen de eerste de beste weg die er beter uit zag in. We zagen nog meer zebra's, herten en apen en een rivier. En door die rivier was een soort mini-trek bezig: gigantisch veel buffels, wildebeesten, zebra's en herten staken de rivier over!!!! En het bleek dat wij dat niet veel later ook moesten doen. Vanuit tegenovergestelde richting kwamen veel jeeps, dus wij besloten even aan te kijken hoe zij door het water gingen. Maar ze bleven net voor óf in óf na het water staan en alle lenzen wezen naar links. Dus speuren en ja hoor: een leeuw op de oever! Na een grapje met een gids toch nog even gevraagd: nog luipaarden gezien vandaag? Waarop hij nee zei en door wilde. Gelukkig was er een trotse Amerikaan aan boord die graag even wilde opscheppen over de cheetah die ze hadden gezien: bedankt! Dus nadat alle jeeps door het water waren, gingen wij op zoek naar de cheetah en die hadden we al snel gevonden. Wel een beetje op afstand en ook erg kinderachtig want hij lag redelijk verstopt achter de boom, maar hij telt wel. En daarmee vonden wij ook dat we tevreden het park (en de vliegen) achter ons konden laten om te vertrekken naar Arusha voor de laatste dagen.We hadden alvast hetzelfde hotel geboekt als de eerste nacht, maar in eerste instantie voor 1 nacht: het was echt een prima hotel, maar de douche die we toen hadden was echt drama: heel klein en een laffe straal. Dus bij aankomst even onderhandeld: heb je een grotere kamer met een grotere douche? Dan blijven we misschien 5 nachten. Nou die hadden ze wel, dus alle spullen uit de auto naar de grote kamer (met ieder een aangewezen plek voor onze spullen) met een koelkast én super aardig personeel dat we (lees: Louise) elke dag op pad stuurden om de koelkast te vullen (en om een bepaalde curry poeder die ze zocht te halen, en slaappillen, en gin enz). Omdat we best gaar waren besloten we te kijken of roomservice mogelijk was. Zeker! En het bleek zelfs sneller dan de eerste keer in het restaurant (dus dat werd elke dag roomservice op het balkon in de avondzon).
De volgende dag zou eind van de middag de auto opgehaald worden dus gingen we s ochtends nog maar even op pad. Al snel werden we weer aan de kant gezet door de politie. Nu is het hier zo'n drukte (en chaos) op de weg dat we sowieso onmogelijk te hard hadden kunnen rijden, dus moest het wel weer een nieuwsgierige politieagent zijn: en ja hoor: waar komen jullie vandaan? Maar deze keer moesten we ook even meedoen voor haar lol: als zij zei Mambo, moesten wij zeggen Poa (oid), dus na 3 keer: Mambo! Poa! lag ze helemaal dubbel en konden we verder naar de Maasai markt. Voor Louise echt een uitje, voor mij vooral gillend gek worden en proberen zo snel mogelijk aan Louise door te geven wat ik wilde zodat zij even minstens de helft van het gevraagde bedrag af kon lullen en ik het dan vervolgens in de auto kon leggen. Dit ging best goed en ook snel, al wisten we nog niet zo goed hoe we alles mee terug moesten nemen in het vliegtuig. Maar toen Louise ineens de auto aan de kant zette bleek ook dat probleem opgelost: een kraampje met tassen, dus allebei een extra (grotere) tas en terug naar het hotel voor een plons in het zwembad en roomservice. Dinsdag besloten we een dagje bij het zwembad te blijven. Het was een stuk rustiger dus lekker. Tot er een 3 locals kwamen: een man alleen en een stelletje Ze observeerden ons goed en ongegeneerd, praten wat in het Swahili, keken weer, lachten, keken weer, vrouw sloeg man (niet heel hard hoor), mannen bleven kijken, nieuw gearriveerde locals werd wat gevraagd waarop ook zij gingen kijken en dat ging zo door. Het was best wat gekkig en eigenlijk vonden wij het ook wel onbeschoft en ongemakkelijk, dus we vroegen onze favoriete hotelmedewerker even wat er was: nou de mannen waren de vrouw van die ene aan het vergelijken met ons. En vooralsnog stonden wij voor (tja...ze houden hier nou eenmaal wel van wit & rondingen;-) ) en nee, ze zouden zeker niets vervelend over ons zeggen, want dat mag niet van hun cultuur. Dat wetende het vuurtje beetje aangewakkerd en ons vermaakt om de hele toestand. Tot ineens, vanuit het niets, de hele lucht rood werd en het enorm begon te waaien: zandstorm. En wel zo bizar dat alle locals en ook de medewerkers van het hotel stonden te filmen en foto's te maken. Bijzonder. Woensdagochtend hebben we nog even wat rondgelopen om vervolgens de tassen te gaan ordenen zodat we donderdag (na een door Louise verzorgde koffie en cadeautje) naar de pedicure konden en daarna lekker konden proosten op mijn verjaardag met alle restjes drank die op moesten: dus dat werd rollend naar bed waar we vanochtend om 6 uur weer uitrolden voor de bus naar Kenia. Na een uurtje wachten werden we dan toch opgepikt door een lege bus, beter...dachten wij, maar een kilometer verderop stond een andere bus en moesten we overstappen...en in die bus zaten wel wat meer mensen en moesten we ook nog even wachten op nog meer mensen. Uiteindelijk gingen we dan en na 2 uur waren we bij de grens. Na een controle en nog meer wachten gingen we weer en kwamen we om 14 uur op het vliegveld. Louise onderhandelde weer wat en dus zaten we al snel in een betaalbare taxi die ook nog wel even bij een supermarkt wilde stoppen om bier te halen. En nu zitten we in ons hotel op ons balkon, naast de koelkast en er is ook weer roomservice en een spa. Dus die laatste dag vermaken wij ons ook wel!

Met de tuktuk naar de curry

Na het vorige verslag volgde een relaxte middag. De volgende ochtend nam Fransesco (de eigenaar) ons mee naar het dorp. In eerste instantie zouden we met zijn auto gaan maar de klem voor het rek van het reservewiel was weer gebroken en inmiddels bleken we ook een lekke band te hebben. Dus band volgepompt en met onze auto naar het dorp. De eerste stop was bij de lasser. Nu keken we vorige keer al vol verbazing naar de werkwijze (o.a. lassen zonder bril), maar deze keer was nog gekker: om stroom te krijgen pakten ze 2 losse draadjes die ergens uit een muur staken, frumelden wat en daar gingen ze weer...maar goed: hij was weer gemaakt dus naar de volgende 'garage' voor de lekke band. Tijdens het maken bracht Fransesco ons naar de lokale drank- en sigaretten winkel en daarna regelden hij dat we op het 'mannenbankje' mochten zitten (met wat niet te peilen blikken vanaf het 'vrouwenbankje') om een soort koffiedrap te drinken...bah bah. Terug bij de auto dachten wij dat die nog níet klaar was aangezien er een soort schroef uit de band stak, maar dat bleek de bedoeling...bijzonder. Nog een stop bij de apotheek (Louise haar verslaving), de lokale vis-markt (gatver) en een biertje op een terrasje aan de rivier en weer een relaxte middag in het hotel volgden waarin we besloten de volgende dag via de Usambara Mountains naar Moshi te gaan. Uiteraard weer een paar keer aan de kant gezet door de politie uit nieuwsgierigheid en/of voor een sigaret, maar in ieder geval geen boetes! Oonderweg bleven wij ons verbazen over de gekke verkeersborden (bijv. om de haverklap een bord voor overstekende rolstoelen of parkeerplaats voor rolstoelen, terwijl we in totaal nu welgeteld 3 x iemand in een rolstoel hebben gezien), de dorpjes waar echt niets is, maar ze wel standaard een pooltafel (buiten) hebben staan, woningen met een graf naast de voordeur en de levensgevaarlijke rijstijl van de chauffeurs van de lokale bussen: 4 vrachtwagens inhalen berg op met een bocht in het vooruitzicht en als het dan toch niet bleek te kunnen zich tussen 2 vrachtwagens met maar een paar meter afstand te proppen...pfff! Gelukkig kwamen we veilig aan in Moshi en bleek het hotel wat we op het oog hadden super: grote kamer, met koelkast (dus eindelijk een koud roseetje in het vooruitzicht), een lekker verfrissend zwembad, eindelijk een douche met een krachtige straal om ons haar eens goed te wassen (blijft gewoon rechtop staan door al het stof en de overige dampen) én -als er geen wolken zijn- uitzicht op de kililmanjaro. Dus na een plons en lekkere kipschnitzel genoten van de douche en in een diepe slaap gevallen. De volgende ochtend kregen we een lekker ontbijt en gingen we naar een waterval. Onderweg er naartoe kwamen we 2 jongens tegen op een moter...ze riepen iets over de waterval om vervolgens om te keren en voor ons te gaan rijden als een soort ongevraagde Tom Tom. Ik had al een vermoeden dat ze zich vervolgens zouden aanbieden als auto-oppasser (het was een stukje lopen naar de waterval) en/of gids. Op allebei zaten we niet te wachten, maar het leek mij nou ook niet heel slim om het af te wijzen en daarna de auto onbeheerd achter te laten. Dus toen ze stopten vroegen we wat de bedoeling was: nou 1 van hun bood zich inderdaad aan als gids en die ander vertrok. Helaas bleek de weg daarna niet echt prettig meer en ging er na een harde klap ook een lampje van de motor branden waardoor we steeds minder ontspannen werden. Eenmaal bij de parkeerplaats (lees: een stukje weg dat net iets breder was) popte er een andere moter op. Hij bleef wat vaag staan wachten, maar de gids gaf aan dat we de auto gewoon konden achterlaten, mits op slot. Dus waardevolle/belangrijke spullen mee, deur op slot en daar gingen we het smalle wandelpaadje op: gids voorop, Louise er achter en ik als hekkensluiter...dacht ik. Maar al snel voelde ik dat er nog iemand achter ons liep...steeds op gepaste afstand. Het voelde niet fijn, dus Louise ingeseind. Zij vroeg er iets over aan de gids die aangaf dat het goed zat: 'vast een andere toerist, ik ken hem niet'. Nou zag die er wel erg local uit voor een toerist dus tactische fotostop ingezet om hem te laten passeren Terwijl ik deed alsof ik foto's maakte hield ik het tafereel in de gaten en zag dat de 2 elkaar wel vriendschappelijk begroeren voor onbekenden. De gids zei nigbiets tegen de 'toerist' waarna hij de rivier overstak en wij onze weg aan onze kant van de rivier vervolgden. Ik had nog even hoop dat de gids iets had gezegd van: spastische toeristen, kan je niet aan de andere kant lopen voor hun gemoedstoestand, maar dan had hij er ook bij moeten zeggen dat het ons gevoel niet beter maakte als die toerist ook elke keer stopte als wij dat deden en ons steeds in de gaten bleef houden. Mijn gevoel werd er dus niet beter op (en meestal blijkt dat te kloppen) dus besloten we om te draaien in het kader van: 'better safe, than sorry' en gingen we op zoek naar de hotsprings. Het eerste stuk was nog prima asfalt, maar daarna volgde een weg vol hobbels, kuilen en los zand en allemaal super enthousiast zwaaiende kinderen. Door deze omstandigheden hadden wij een toeristloze hotsprings verwacht, maar dat bleek verkeerd gedacht. We besloten om en om te gaan en ik ging eerst. Na een beetje rond gezwommen te hebben wilde ik wel een foto maken vanuit het water, want ik zag een plekje zonder mensen. Dus pakte ik mij vast aan het trapje om Louise te vragen mijn telefoon te brengen (want zelf met teleoon het trapje af was iets te veel risico) maar zodra je iets stil hield begonnen allemaal van die pedicure visjes aan je te knabbelen..dus al watertrappelend wachten tot Louise mij zou zien, want hard schreeuwen vond ik ook zo wat. Maar na 10 minuten ging de Koreaan naast mij lekker in het water roggelen, waarop ik uiteraard wél Louise durfde te roepen. Snel de foto gemaakt, water uit, nog even gekletst met 2 meiden en terug naar het hotel gehobbeld waar we 's avonds even heel kort de kililmanjaro konden bewonderen! De volgende bestemming werd Karatu, maar al snel bleef het lampje van de motor maar branden en werden wij er niet geruster op. Gelukkig (en toevallig) moesten we toch door Arusha heen, waar het kantoor van de auto verhuurder zat. Dus tijd voor een pitstop, die nog best lang duurde maar uiteindelijk vertrokken we met een veilige motor, een gemaakte achterklep (en dus geen brandend lampje dat er een deur open stond), weer een nieuwe klem en een redelijk stofvrij interieur, al was dat voor korte duur want eenmaal op de weg naar Karatu was er ook weer veel rood zand, maar ook giraffes en een struisvogel gewoon langs de weg. We hoopten in Karatu een hotel te vinden waarbij ze ons ook konden helpen aan informatie over de beste en vooral goedkoopste manier om de Ngorongogro krater en de Serengeti te bezoeken. Beide zijn namelijk behoorlijk prijzig en -met alleen de informatie uit de lonely planet- leek het ook een beetje ingewikkeld (met beperkt budget). We hadden dan ook de dag ervoor ook extra opgelet bij recensies van hotels op behulpzaam personeel en zo kwamen we uit bij het 1e hotel: maar hoewel de kamer ook niet helemaal ideaal was, was de keus snel gemaakt toen ze een simpele vraag over een menukaart niet begreep. Dus op naar hotel 2 waar we wel gelijk goed werden geholpen: eerst de kamer goedgekeurd en vervolgens werd de manager ingevlogen die al redelijk wat informatie kon geven en daarna volgde nog een gids/autoverhuurder. De Ngorongogro zouden we nog wel met onze auto mogen doen, al leek dat de manager niet verstandig, maar Serengeti mocht sowieso niet. Uiteindelijk hadden we een plan A tm D en gingen we voor- en nadelen afwegen. De Ngorongogro wilden we sowieso omdat we zoiets nog niet eerder hadden gehad. Maar over de Serengeti twijfelden we allebei: om een kans te hebben iets van de trek zien moesten we rekenen op waarschijnlijk minimaal 3 dagen a minimaal €500/dag waarbij we dan wel in DE Serengeti zouden zijn geweest, maar geen garantie op de trek en daardoor niet echt overtuigd waren dat het nou zó speciaal was dat het dat waard was. Lang verhaal kort: we besloten de Serengeti te laten vervallen en nu alleen Ngorongogro met gids en andere auto te doen en daardoor ook budget over te houden voor nog 2 andere parken én een overnachting in 1 van die parken. Tevreden met de beslissing gaven we aan dat we dan nu wel wilden avondeten (hadden ze al 4 x gevraagd) en vroegen we de menukaart. Uhh...die hadden ze niet: we konden meelopen naar het restaurant waar het eten vandaan kwam. Daar hadden we nou niet echt zin in en dus bood iemand aan de 'menukaart' te halen. Dwz: hij belde en we hadden 2 opties: curry met kip of curry met rund. Het werd kip en het was super lekker, alleen volgens Louise veel te weinig curry waar ze niet over uitgepraat raakte ;-) Omdat we ook hadden besloten de Ngorongogro gelijk de volgende dag te doen en wel zo vroeg mogelijk (= ontbijt 5.30, vertrek 6.00) ging al snel het licht uit. Om 5 uur ging de wekker om daarna nog half slapend een gebakken ei naar binnen te schuiven en in de landcruiser te stappen. Na een half uur werden we bij de gate ontvangen door 2 wippende bavianen en de rekening van $437. We moesten eerst nog even naar de top van de krater om vervolgens af te dalen en al snel enorme kuddes wildebeesten, zebra's en buffels te zien en 2 leeuwen op afstand. Dit was zeker anders dan we ooit hadden gezien: zo veel dieren tegelijk en bij elkaar, niet normaal! Na een bezoek aan de nijlpaarden stopten we. Ik dacht eerst dat we stopten voor een paar grote vogels, maar de vogels bleken aasgieren en de daaromheen lopende hyena's eigenlijk ook, want allemaal bleken ze 1 doel te hebben: de restanten van een buffel. Maar dat zat er niet in, want naast zijn prooi lag zijn moordenaar braaf de wacht te houden: een leeuw! Hij was wat vol van zijn maaltijd, dus kwam niet veel in actie, maar liet wel af en toe aan de letterlijke en figuurlijke aasgieren zien we de baas was De enige die wel in de buurt mocht/durfde te komen was een jakhals, echt super! Na een tijdje gingen we verder om vervolgens nog een groep leeuwen te zien luieren met daarom heen honderden zebra's en wildebeesten die angstvallig de leeuwen in de gaten hielden. De volgende stop was bij een meer met nijlpaarden met daar omheen een stuk of 40 andere jeeps. Na een plas wilde ik even rustig een peukie roken met het uitzicht op de nijlpaarden, maar daar dacht een schoolbus vol leerlingen anders over: omstebeurt vroegen ze (de meeste overigens via de juf) of ze met ons op de foto mochten.....grappig! Na nog wat rondjes met nog meer dieren verlieten we de krater om moe maar voldaan te besluiten dat we wel een rustdag hadden verdiend. Dus vanochtend geen wekker en na het ontbijt langs de kraampjes gelopen om toevallig terecht te komen bij het restaurant van de curry. Naast curry bleken ze ook lekkere cappuccino te maken (redelijk uitzonderlijk hier) en tijdens het 2e bakkie ging Louise in de onderhandeling: de locatie is leuk en de curry was heel lekker, maar te weinig. Als ze daar wat aan konden doen dan zouden we vanavond terugkomen. Het werd een deal! Op ons gemak liepen we terug, want we hadden voor de rustdag nog wel een doel: de lokale spa tegenover het hotel. Zonder verwachtingen (met €4 voor een gezichtsbehandeling leek ons dat wel handig) stapten we binnen. We begonnen met de pedicure en afhankelijk daarvan zouden we beslissen of we nog wat anders zouden doen. De pedicure was top, dus met schone voeten (allebei), gemanicuurde handen en een gereinigd gezicht (ik) en losse spieren (Louise) stapten we in de lokale tuktuk (wilden we meegemaakt hebben) naar de curry. De curry was weer lekker en de portie was groot dus nu uitbuiken en naar bed, want morgen gaat de wekker weer om 5 uur voor Lake Manyara NP.

WILDplassen & afdingen

Na de douane vond ik Louise zoals verwacht in de Heineken bar achter een halve liter bier. Waar zij zich vooral druk maakte of ze haar stoel in het midden nog kon ruilen voor een stoel aan het gangpad, maakte ik mij vooral druk over het wel of niet (op tijd) krijgen van een visum voor Kenia en had ik mij er al bij neergelegd dat een stoel aan het gangpad er deze keer niet in zat aangezien de vlucht vol was. Maar er kwamen 3 mensen niet opdagen en dat waren heel toevallig mijn rechterbuur en Louise haar beide buren, dus dat werd na het eten lekker tukken. Toen we wakker werden bleek dat we behoorlijke wind mee hadden gehad waardoor we een half uur eerder landden dan gepland. Vervolgens had ik na 2 x knipperen mijn visum en na 3 keer knipperen hadden we onze tassen. Heel fijn. We vonden al snel het café waar we 2,5 uur later zouden worden opgepikt en zaten dan ook niet veel later met een lekkere koffie ontspannen op het terrasje te wachten. De bus kwam op tijd, de reis ging voorspoedig, de grensovergang viel ook mee dus het plan om 's middags in het zwembad te liggen werd uitgevoerd. Zaterdagochtend werd onze jeep ook keurig op tijd afgeleverd en gingen we na het ontbijt op pad. We besloten eerst richting Ruaha NP te gaan, maar dat was niet in 1 dag te doen. Alleen doordat het een wat minder toeristische route was, waren er onderweg niet veel hotels waardoor we in Babati een keus moesten maken: nog 4 uur verder rijden naar de volgende plaats met hotels of daar blijven. Het werd het laatste. Het eerste hotel was super goedkoop ($6 p.p.), maar geen zwembad en heel veel lokale mensen die ons aanstaarden... daar hadden we niet zo'n zin in. Het 2e hotel was super, maar de prijs die zij vroegen wilden wij niet betalen ($60 p.p.). Het 3e hotel was ok, maar dan moest ze wel wat in prijs zakken. Uiteindelijk deed ze dat en bestelden we lunch. Vervolgens kwam ze terug en noemde ze weer de hogere prijs, waar wij het uiteraard niet mee eens waren. Ze zei nog iets van: ik heb jullie niet nodig, waarop wij booking.com opzochten. Tot onze verbazing kwamen we daar het 2e hotel tegen voor een veel lagere prijs (€45 voor de kamer), dus gelijk geboekt en na de lunch daar heen (een smekende vrouw vol excuses achter latend, tja had ze eerder moeten bedenken). Eenmaal terug bij hotel 2 ontstond er echter nog een kleine rel: het personeel wilde ons de kamer wel geven, maar kreeg telefonisch instructies van de manager dat dat niet mocht voor de prijs van booking.com. Huh?? Het werd een hele toestand waarbij uiteindelijk de eigenaar er bij kwam die ons gelijk gaf, én excuses, én gratis drankjes! Na een diepe slaap en lekker ontbijt gingen we verder. Na 4 uur rijden waren we in Dodoma en moesten we weer kiezen: daar blijven of 4 uur verder. We gingen voor het laatste en waren rond 16 uur in Iringa. Omdat de wegen super waren besloten we dat we de laatste kleine 100 kilometer tot de ingang van het park ook nog wel konden doen, niet wetende dat vlak daarna de weg meer van Ugandese kwaliteit werd: enorme hobbels, dus gemiddelde snelheid werd zo'n 25 km/h. Op zich was dat al irritant, maar wat nog vervelender was, was dat we hierdoor in het donker moesten rijden wat erg lastig is als er overal donkere mensen lopen die je echt niet ziet...Gelukkig wist Louise ze allemaal te ontwijken en kwamen we om 19.30 aan bij een hotel redelijk dichtbij de ingang van het park. In het donker pakten we wat spullen voor de nacht en na een beetje een bijzondere maaltijd en wat lokale gin met Fanta passievrucht en het besluit om de volgende ochtend rustig aan te doen ging het lampje uit. Na een ontspannen start met wat rubberachtige pannenkoeken kwamen we tot de ontdekking dat een hendel van het rek van het reservewiel was gebroken. Geen probleem volgens de jongen van het hotel: aan de overkant was een lasser. En niet alleen een lasser bleek: ook een hoop zeer geïnteresseerde jongens en een super grappige vrouw. Terwijl Louise een potje met ze ging dammen, nadat de vrouw haar in een hoofddoek had gewikkeld, kreeg ik door dat ze steeds probeerden stiekeme selfies van hun met ons er op te maken, maar ze moeten het tactische deel nog onder de knie krijgen (dus Ciska: mocht je nog een bijbaantje zoeken...). Een uurtje later en €2 voor het lassen en een biertje en halve fles gin voor het vermaak lichter konden we naar het park waar wij wél, maar onze elektrische vliegenmepper níet om 11.30 arriveerden (echt balen, want die is ideaal om de op sommige plekken massaal aanvallende, gemeen bijtende vliegen mee te doden. Maar die vond het niet leuk om tussen de deur te komen). Omdat het pinapparaat niet werkte moesten we eerst naar het vliegveld in het park. Onderweg daarna toe zagen we al zebra's, nijlpaarden en krokodillen, maar op het vliegveld kregen we een gratis tip dat er ergens leeuwen lagen uit te buiken. Nu zijn de kaarten en borden met instructies voor routes hier niet zo duidelijk als in sommige andere parken, maar uiteindelijk vonden we ze: 4 leeuwen op ca 10 meter die er bij lagen als ik ná de bloemkool bij moeders, inclusief uitpuffen en niet weten hoe je moet liggen omdat je weer te veel hebt gegeten... super vet! We vervolgden onze weg naar onze hut met de hoop op een lekkere lunch. Helaas was onze accomodatie nou niet echt luxe een restaurant was ook niet aanwezig. Dus we moesten het doen met onze uitgedroogde broodjes die her en der al wat blauw werden, maar het uitzicht maakte een hoop goed. We besloten richting een resort te rijden om daar dan een koud drankje en avondeten te regelen. Onderweg kwamen we al snel 3 olifanten tegen en later nog veel giraffes en zebra's en een gids die ons vroeg of we de leeuwen al hadden gezien. Dus wij enthousiast vertellen en op zijn verzoek aanwijzen op de behelpen kaart. Maar hij reageerde niet enthousiast, maar misschien was dat de hitte dachten wij nog. Tot ik een kilometer verderop (dus waar die gids net langs was gereden) ineens vol op de rem trapte met een klein gilletje van geluk, want ja hoor: daar lagen nog 3 leeuwen, inclusief een groot mannetje, ook weer redelijk dichtbij! Hoewel we nog wel uren hadden kunnen kijken moesten we toch verder, want we wilden absoluut voorkomen dat we in het donker moesten rijden. Dus de olifanten, apen en giraffes die we daarna tegenkwamen kregen iets minder aandacht. Na weer een zoektocht vonden we dan eindelijk het supermooie resort, maar helaas: geen eten voor ons. Wat blijkt: zij halen per week de boodschappen voor een week op basis van de reserveringen. Een ontbijt voor de volgende dag leek in eerste instantie ook lastig, maar bleek na wat overleg toch mogelijk. Dat wetende reden we terug naar onze hut, waar gesmolten chocolade pepernoten en stoffige flesjes rode wijn ook een prima avondmaaltijd bleken te zijn. De volgende ochtend ging de wekker om 5.30 en zaten we met een mooie zonsopkomst om 6 uur weer in de auto richting ontbijt. Giraffes, zebra's, herten, olifanten en toen een gilletje van Louise: weer 3 (andere) leeuwen naast de weg. Ik kon ze niet goed op de foto krijgen, dus wat onhandig hing ik over het stuur waardoor ik per ongeluk toeterde...gevolg: ze kwamen in actie en na wat poses voor Louise staken ze de weg over voor wat poses aan mijn kant. Wat een geluk! Op naar het ontbijt wat van zichzelf al super was, maar met die ervaring nog lekkerder smaakte. Na het ontbijt moesten we vertrekken richting uitgang, want als je 1 minuut langer dan de 24 uur binnen bent moet je nog een keer betalen. Precies op tijd checkten we uit en hobbelden we weer 3 uur richting Iringa. Nav een tip van het resort gingen we ergens lunchen en reserveerden we een slaapplaats in de buurt van Mikumi NP. In principe zou het 3 uur rijden zijn, maar het laatste stuk kwamen we in een file van vrachtwagens. En hoewel het uitzicht op de bergen het minder vervelend maakte, was het gevolg dat we in het donker in het plaatsje Mikumi moesten zoeken naar onze cottage met de naam Mikumi Safari Cottage. Nu spreken de mensen hier niet echt denderend Engels en was de naam niet echt origineel (safari in mikumi? Cotrage in mikumi?) waardoor we alle kanten op werden gewezen. Maar de aanhouder wint, dus ook nu vonden we onze slaapplek weer en besloten we al snel om er een nachtje aan vast te plakken zodat we onze stinkende, stoffige kleren even konden wassen en een dagje wat rustiger aan konden doen. Dus met de kleren in het sop vielen we met de geluiden van de dieren (en eerlijk is eerlijk: het vrachtverkeer dat de hele nacht door ging) in slaap. Om 6 uur ging de wekker, om 6.30 ontbijt, om 7 uur richting ingang van het park. De ingang hadden we al wel snel gevonden: 2 borden langs de snelweg gaven aan dat we het park inreden...en we zagen ook al snel giraffes, zebra's, buffels en de borden met de bijbehorende boetes als je een dier dood zou rijden (voor een olifant $15.000, al hadden wij bedacht dat die boete waarschijnlijk nooit geïnd kan worden, gezien de kleine overlevingskans voor jezelf). Na even zoeken vonden we ook de echte ingang vonden, waar je het park verder in kon. Met werd een tip gingen we op zoek naar een plas met nijlpaarden. Onderweg kwamen we tussen een kudde olifanten stil te staan, super, en niet veel later tussen een enorme (>100) buffels! Eenmaal aangekomen bij de nijlpaarden stond er nog een jeep, maar moesten wij eigenlijk wel plassen. Toen de jeep eenmaal vertrokken was en wij het erover eens waren dat die toeristen ook met hun enorme telelenzen ons niet meer konden zien en de afstand tot de nijlpaarden groot genoeg was voor een snelle plas ging ik door mijn hurken (inmiddels aan gewend, aangezien de wc's hiervan van die hangdingen zijn, muv die in de slaapplekken). Maar terwijl ik naar beneden ging en mijn blaas dus al opgelucht was zag ik ineens een krokodil....ai...maar ja: er was geen houden meer aan, dus op goed geluk ...gelukt! Na nog een paar rondjes verlieten we het park voor een lunch om daarna alleen af en toe de gewassen kleren te draaien en te bedenken wat de volgende bestemming ging worden. Het werd Pangani. Dat betekende wel weer een lange dag rijden, maar daarna weer rustig aan. Dus weer vroeg ontbijt en om 7.15 in de jeep. De wegen zijn hier dus over het algemeen goed en je mag hier 80 buiten de dorpjes en 50 in de dorpjes. Alleen elke keer als je het dorp uit gaat, moet je eerst wat vrachtwagens inhalen en als je dan eindelijk 80 rijdt staat er al weer een bord met 50 (net zo irritant als in Duitsland). Maar als de enorme drempels in de 50 - zone je al niet zouden willen laten afremmen, dan de vele politie controles vlak na die drempels wel. Alleen was ik toch 2 keer net te laat. De 1e keer stond de politie bij Louise haar raam. Dus zoals zij dat kan kletste ze een eind weg, resultaat: van de 30.000 shilling (ca €12) kreeg ze er 20.000 terug, in ruil voor haar telefoonnummer. Maar de 2e keer stond de politie aan mijn kant en ik kan dat dus niet. Ik deed nog een onnozele poging op zijn 'dat is dan 30.000 met bon' door te reageren: en zonder bon? maar gezien zijn gezicht gaf ik maar snel de 30.000 en konden we verder. Vanaf dat moment lette ik braaf op, want het is dan misschien niet duur, het kost wel steeds tijd. Ik was dan ook erg verbaasd toen we weer naar de kant werden gestuurd. Pissig en klaar voor een discussie (dat lukt mij dan weer wel) vroeg ik de man wat er was...Hij begon over waar we heen gingen, eerdere boetes, enz maar uiteindelijk bleken ze gewoon nieuwsgierig...Rond half 6 kwamen we aan bij een resort dat we op booking.com hadden gezien. Louise maakte nog even duidelijk dat ik mijn non-verbaal onder controle moest houden (dus niet blij kijken als we de kamers zouden zien) en daar ging ze: hoeveel kost een twin-room? Meisje: $70, Louise: nee, $44 dat stond op booking.com (ik ben er van overtuigd dat die prijs niet voor een 2 persoonskamer was, maar zij vond van wel). Meisje: nee, $70. Louise: kunnen we een kamer zien? Ik: gezicht op neutraal, maar ondertussen met elke stap enthousiaster. Louise: kan je je manager bellen? Manager: $75 Louise: echt niet, op booking.com is het goedkoper. Kan de wifi aan? En dat ging nog even zo door. Uiteindelijk kwam de manager aangereden en ging de wifi aan. De luxe tent (echt luxe, met uitzicht op de oceaan) die we wilden was $68 op booking dus dat lieten we zien. Toen ging hij akkoord en bestelden wij gelijk eten en drinken en hadden we het al over wat we morgen zouden eten (hadden inmiddels honger en er stonden allemaal lekkere dingen op de kaart). Waarschijnlijk maakte de manager in zijn hoofd toen de afweging: als zij een dag extra blijven kost het hem alleen een ontbijt extra, maar het personeel voor de kamer moet hij toch betalen (zijn standaard aanwezig) en wij zullen dan nog wel meer uitgeven aan eten en drinken. Dus kwam hij met het aanbod: 2 nachten betalen, 3 nachten blijven. Nou vooruit dan maar! En het blijkt een super plek: eten en drinken: top! Service: je hoeft maar te knipperen en ze staan klaar. Uitzicht: geweldig! En vanochtend werden we meegenomen voor een wandeling door de mangrove naar de oceaan. Daarna lekker relaxen aan het zwembad en nog even een beste slappe lach (ik dan, Louise iets minder): Louise had 1 (!) winkelhaak opgelopen in haar 'favoriete' korte broek. Dus zij had gevraagd of dat gemaakt kon worden. Komt de broek terug met 4 (!) plakplaatjes op verschillende plekken....ze kon het niet waarderen, maar ik zit hier nu nog stiekem om te lachen ;-)

Kippenvel & zweethanden

Na het plaatsen van het vorige verslag ging ik naar het vliegveld om daar te horen dat de koffer veel te zwaar was. Ik mocht kiezen: betalen of er spullen uithalen. Het werd het laatste en dus stond ik even later met 7,5 kilo extra handbagage uitgestald over de vloer te bedenken hoe ik dat in vredesnaam mee ging krijgen naar de gate zonder de aandacht op mij te vestigen (want: maximaal 1 handbagage en dus geen 4). Dus met striemen in mijn handen en een gezicht alsof het allemaal super licht was kwam ik aan bij de gate. Maar omdat ik op de heenweg beide vluchten opgepropt had gezeten tussen mijn handbagage omdat de opbergvakken vol zaten (en dat was maar een kwart van wat ik nu mee zeulde), wilde ik nu eigenlijk wel als een van de eerste boarden. Dus tactisch opgesteld stond ik te wachten tot rij 15 mocht... en ja hoor, met een klein zetje links en rechts liep ik als eerste van mijn groep het vliegtuig in. Effe tellen. .12..13..14..huh, 15 lijkt wel bij de nooduitgang, beter! Snel de handbagage in de bakken en wacht op mijn buren...maar die kwamen niet en dus kon ik met een gerust hart een soort van languit. Een uurtje voor de landing werd ik wakker en niet veel later stond ik in het pikdonker in de sneeuw te bedenken wat ik eigenlijk van plan was....Ik besloot in ieder geval te wachten tot het licht werd en dan als eerste maar eens naar de bekendste toeristische plekken te gaan in de golden circle. Als eerste een mooi park, toen dé geiser en daarna een waterval. Doordat het had gevroren was de waterval deels bevroren wat echt een supermooi gezicht was. Maar hoewel ik ver was gekomen op de adrenaline die IJsland mij bij aankomst had gegeven begon ik toch wat moe te worden en werd het ook wel tijd om op te warmen (het was ca -6 met een windje). Dus hostel gezocht en gevonden, in the middle of nowhere, en een warme douche. Daarna volgde mijn puzzel, die ik de rest van de week dagelijks een paar keer maakte, voor het noorderlicht: verschillende websites en apps checken om te kijken of en zo ja waar en hoe laat het te zien zou zijn. Helaas bleek er voor die nacht geen hoop, dus dan maar vroeg naar bed (en bij elke plaspauze wel even de puzzel leggen en een rondje lopen langs de ramen, gewoon voor de zekerheid). Ik twijfelde nog een beetje over de route: er was nog een park waar ik wel heen wou, maar dat was een stuk omrijden en hoewel Google mapszei dat er een afsnij-route was, leek het er niet op dat die ook geschikt zou zijn voor een 'aygo of iets vergelijkbaars'. En toen het ook nog bleek te regenen besloot ik voor de veilige ringweg nr 1 te gaan, die voor alle auto's geschikt is. Ondanks de regen was de route erg mooi alleen de grootste gletsjer die toch echt links van mij moest liggen zag ik niet. Maar net toen ik begonnen twijfelen of het misschien een fabel was zag ik tussen 2 heuveltjes door iets van ijs, dus even checken: ja hoor een heel meer vol met enorme ijsbergen die stonden te popelen om naar de zee te gaan! Wow, ik kon er wel uren naar kijken, mits het niet ijs- en ijskoud was en ik wel verder moest omdat ik niet in het donker wilde rijden, wat precies lukte! Met een magnetron macaroni begon ik weer aan de noorderlicht puzzel: die avond zat het er niet in, maar als ik de volgende avond in de buurt van Mytvatn zou slapen had ik een redelijke kans. Dus hostel geboekt en naar bed.
Na een hele diepe slaap werd ik wakker van een zonnestraal, fijn! Ik sprong mijn bed uit (nou ja...soort van) en ging weer verder en kon alleen maar genieten, zo mooi dat zelfs mijn oploskoffie lekker smaakte! Waar ik ook keek zag ik wel een waterval, besneeuwde bergtop, wilde zee, zwarte stranden, bizarre rotsen: ik wist gewoon niet waar ik kijken moest...(uhh...nou...vóór je natuurlijk, want de overstekende schapen hier houden geen rekening met je, ging net goed).Net voor Mytvatn is nog een waterval, en niet zo maar 1: de krachtigste van Europa. Maar op een van de informatie borden bij een parkeerplaatsje leek het of die niet geschikt was voor mijn simpele bakkie, helaas...of toch niet? Want toen ik de afslag voor de waterval voorbij reed zag ik dat het bod met verbod tekens e.d. omgedraaid stond. Ik besloot toch even te kijken en het leek wel mogelijk. Het was 25 kilometer heen (en dus ook terug) dus ik rekende uit dat dit uitstapje mij 1 a 1,5 uur zou kosten, kon ik hebben. Echter: na een kilometer lag er wat sneeuw op de weg, kon ik ook hebben, maar het werd steeds meer, steeds gladder, met dan af en toe weer een verraderlijk stukje goede weg waardoor je weer net wat te hard rijdt als er om de bocht ineens weer een bult sneeuw ligt :-( Het was behoorlijk spannend en het zweet droop letterlijk uit mijn handen, maar omkeren was ook geen optie want als je ergens aan begint....Dus na een uurtje kwam ik bij de parkeerplaats waar bleek dat je nog 800 meter moest lopen naar de waterval. Normaal een eitje natuurlijk maar ook dit was glad...en het begon lichtjes te schemeren...dus als een malle naar de waterval geglibberd, 5 foto's gemaakt en snel terug geglibberd want ik had niet de illusie dat ze in de tussentijd ineens even de weg hadden schoongeveegd. Opnieuw met zweethanden kwam ik gelukkig zonder deuken weer op de hoofdweg en was het nog een half uurtje tussen de hete bronnen door naar het hostel. Na het inchecken ging ik even naar de supermarkt, mede omdat ik wel nieuwsgierig was of IJsland echt zo duur was. Nou ja en nee: een zak pasta was ca €2,50, maar een pakje bacon €21...bizar! Terug in het hostel gecheckt of mijn puzzel nog klopte: ja het leek gunstig! Dus de rest van de avond bestond uit buiten checken, koffie, flikken rotterdam, checken apps, voor de zekerheid toch ook buiten checken, koffie enz enz tot het ein-de-lijk zo ver was: het leek een witte wolk, maar hij bewoog raar, dus ik sprintte naar binnen, pakte de camera, bonkte bij mijn Taiwanese vrienden op de deur en maakte een foto van de wolk: ja hoor, op de foto was het groen! En in het echt werd het ook wel een beetje groen, maar wel echt lichtgroen dan. Na een uurtje was het weg en was ik bevroren, dus snel onder het warme dekbed!
De volgende ochtend checkte ik weer waar de grootste kans was en eigenlijk bleek er maar 1 stipje binnen een realistische afstand. En precies in dat stipje was een hostel. Dus daar ging ik en hoewel het had gesneeuwd was de weg prima. ..wás inderdaad...Want een uurtje en mooie waterval later begon het glad te worden...en dan is glad in combinatie met bergafwaarts echt geen pretje als remmen slippen betekent...dus opnieuw zweethanden en op een gegeven moment stopte ik gewoon en dacht bekijk het maar, ik ga niet verder. Maar tijdens het peukie kwam mijn gezonde verstand weer terug en besloot ik toch maar langzaam door te rijden en kwam ik een paar uur later veilig aan bij het hostel waar ik nog net de zon kon zien ondergaan in het fjord! Na een pastaatje pakte ik het programma van gisteren weer op, met als verschil wijn ipv koffie (moet op en kan niet mee terug in de koffer, het is niet anders) en dat ik tussendoor met een Canadese meid aan de praat raakte die mij vertelde dat zij de route ook eng vond en blij was dat iemand haar bij het ophalen van de auto er op had gewezen dat zij 1 sneeuwketting mistte...uhhhh. ..ik mis er 4, hmmm... En buiten sneeuwde het rustig door.... (dus geen noorderlicht...)
Een beetje onrustig werd ik wakker: geen sneeuwkettingen. ..ik hoefde nog maar een kleine 200 kilometer, maar als de weg zo is als gisteren....nou ja er is maar 1 manier om er achter te komen: gaan! En na een paar kilometer werd de weg beter, het uitzicht weer supermooi, de temperatuur top, de koffie van de pomp lekker, kortom niets te mopperen. En toen ik in Reykjavik aankwam bleek het weer daar ook top, wat mij gelijk in de verleiding bracht om een noorderlicht tour te boeken...maar het werd nog een lastige keus, want tegen mijn verwachting in bleken er wel walvissen te zijn, ook leuk. Al dubbend liep ik door het mooie Reykjavik om vervolgens -je verwacht het niet- beide tours te boeken. Ter compensatie ging ik dan maar niet uit eten (leek mij leuk na een week pasta uit blik of magnetron) en liep ik na een warme douche met statief en camera naar de bushalte. De gids had een plan, maar halverwege stopte ze ineens, want..ja hoor...het was er al, vroeger dan normaal. Dus rustig plekje opgezocht en klikken maar. Deze keer was het groen groener en herkende ik ook wat violet en rood. Grappig dat ik tijdens het kijken en klikken het geen moment koud had, zelfs niet toen ik op de grond zat, maar zodra het na 2 uurtjes voorbij was kon ik niet meer stoppen met bibberen...ook niet toen ik onder het warme dekbed in mijn stapelbed lag (leuk ook voor mijn bovenbuurman ;-) ). Na een kort nachtje stond ik vanochtend om 8.30 bij de boot voor de 2e tour: walvissen expeditie. Na een uurtje varen zagen we dolfijnen en ook een paar Minky Wales, maar om nou te zeggen dat ze echt een showtje weggaven: nee! Ach ja, je kan niet alles hebben!
Inmiddels zit ik in het hostel naast het vliegtuig en neem ik zo een warme douche (en morgen zodra ik thuis ben gelijk weer, want hoe lekker het koude water hier uit de kraan is, zo vies is het warme: het stinkt! Het verschilt per locatie, maar de rotte eieren lucht is telkens in meer of mindere mate aanwezig).

Bye bye Amerika!

De man bleek echt gelijk met z'n 'je bent moe hè' want voor het eerst in de vakantie was er een wekker voor nodig om mij wakker te krijgen (thuis zijn het er op een werkdag 8, dus viel nog mee). Met 2 koffie op en 1 koffie mee, maar zonder concreet plan ging ik een uurtje later weer verder richting Arkansas (13). Ik had er niet echt een beeld bij, maar ze hebben hier vaak vlak nadat je de staatsgrens over bent een enorme VVV. Dus met veel tips en folders besloot ik richting Hot Springs te gaan, een toeristisch plaatsje, maar had die mevrouw mij verzekerd: een hele mooie omgeving. Maar, dat had ze niet gezegd en ik had daar had niet bij stil gestaan, het was vrijdag...dus niet alleen de normale toeristen, ook de Amerikanen hadden bedacht lekker en weekendje naar Hot Springs te gaan. Gevolg was dat de motels nog duurder waren...nu had ik gisteren wel wat prijzen van Little Rock opgeslagen en die waren een stuk lager. Het was maar een uurtje rijden en dat de omgeving van Hot Springs mooi was had ik al gezien, dus door naar Little Rock en motel gevonden. Zo...effe met een wijntje en tijdschriftje bijkomen...dacht ik. Maar opeens een hoop geschreeuw, waarvan ik in ieder geval kon verstaan dat de vrouw de kamer had betaald en niet van plan was naar de gevangenis te gaan...sensatie en dus toevallig tijd voor een peukie. Buiten bleek dat er ook politie stond en dat maakte ook gelijk dat ik niet echt verder durfde met mijn onderzoek: ik ben toch altijd een beetje bang voor de buitenlandse politie. Nou ja...ik verzon er zelf maar een verhaal bij en ging weer naar binnen. Het geschreeuw ging nog een tijdje door, maar toen werd het stil. Dus op een gegeven moment toch maar weer een peukie, komt er een mini terreinwagentje aangescheurd waar 3 mensen uit knapten: 1 normaal formaat man, 1 enorme meid en 1 mini meid. Ik zei vriendelijk gedag, maar kreeg geen reactie behalve dat de mini meid nog even haar wapenstok uit sloeg (zeg je dat zo?) om daarna door te lopen. Lekker buurtje! Dus deur op slot en extra slot en slapen maar, wat prima ging. Voor het volgende deel had de mevrouw van de VVV ook tips gegeven, als eerste Petit Jean State Park. Na een uurtje was ik daar al en besloot 1 van de wandelroutes te lopen. Met een broodje pindakaas in mijn ene hand en de camera in de andere ging ik op mijn slippers naar het startpunt. Vóór mij liep een stelletje wat veel moeite had om de rotsen af te komen, waardoor ik nog even dacht dat het misschien niet de handigste manier was zoals ik erbij liep, maar een stukje proberen kon geen kwaad. En het ging prima, behalve dan het tempo door dat stelletje..dus al bumperklevend (ze hadden enorme bumpersdus ging makkelijk) daalde ik af en toen er een klein beetje extra ruimte was ging ik er snel voorbij. ..hun blikken waren goud waard. Onderweg waren allerlei watervallen (kleintjes) en gekke rotsen, erg mooi. De volgende tip was de omgeving van Jasper, want daar zouden veel Elks zijn. Dus Petit Jean doorgereden: bergen, mooie uitzichten en enorm veel haarspeldbochten en inderdaad: in de buurt van Jasper stond een rij Amerikanen langs de weg met camera's: Elks. Na Jasper ging ik via nog honderden haarspeldbochten verder en kwam ik uiteindelijk in Eureka Springs: een superschattig dorpje met ontzettend veel motorrijders, leuk contrast! Bij het motel werd mij afgeraden om alles lopend te doen omdat het heel veel heuvels waren én omdat het snel erg zou afkoelen, dus beter was het volgens hun om de trolley/shuttle te nemen.Hartstikke leuk en veel gezien, echt een aanrader (het plaatsje en de trolley), maar het werd inderdaad wel koud dus tijd om naar het motel te gaan, wat ook nog eens het beste motel bleek van de hele trip! Na een pasta en een wijntje en met een plan voor de volgende etappe stapte ik voldaan in het enorme bed...helaas moest ik eerst nog wel even aanhoren dat de buurvrouw van haar (of in ieder geval: een) man genoot, maar dat was gelukkig snel klaar ;-)
Als eerste reed ik richting Branson-Missouri (14). Ook hier had ik geen beeld bij, maar dit was ook weer een supermooie route: bergen, rotsen, meren. Na Branson kwam Springfield waar ik route 66 nam richting Saint Louis. Eigenlijk slingert de route een beetje rond snelweg 44 en was het verschil dat de weg wat meer bochten had, soms iets mooier uitzicht en een wat lagere maximumsnelheid. Dat laatste maakte dat ik op een gegeven moment toch maar weer een stukje snelweg ging nemen. Alleen bleek niet veel later dat er een file aan zat te komen en aangezien ik inmiddels wel een beetje honger had was het een mooi moment voor een (behoorlijk late) lunch. Je hebt hier langs de snelweg om de paar kilometer wel weer een afslag waar alle bekende fastfoodketens zitten...maar daar had ik geen zin in. Maar er was ook een keten die ik veel had gezien, waar ik van dacht dat het er net zo 1 zou zijn, maar dat niet zeker wist dus op de gok. En deze bleek top! Propvol van de wortels, aardappelpuree, draadjesvlees en appel met kaneelsausje en met een tip om de file te ontwijken (weer een stuk route 66, ik had het zelf kunnen bedenken) reed ik verder naar Saint Louis. Daar aangekomen de opties voor de laatste dagen door genomen en besloten voor de relaxte variant te gaan: rustig richting Chicago, zonder omwegen, maar met een tussenstop net naast de outlet, toevallig...Dus richting Aurora, een voorstadje van Chicago. In de buurt van het motel nog even naar de supermarkt waar ik aan de praat raakte met een aardige mevrouw, die als hobby nog in de make up business zat (voor het beeld: zij dus strak in de make up, keurige kleertjes, nagels, sieraden; ik: nog 4 wimpers over, een 3 dagen oude vlecht, een to do list waar al ruim een week 'nagels doen' op stond, geen sieraden en in tokkie tenue). Ze nodigde mij uit om dinsdag te komen eten, super aardig en ik sprak af haar de volgende dag te bellen als ik in de outlet was (uiteindelijk niet gedaan, zag het toch niet zitten). Op naar het motel en omdat de auto bijna ingeleverd moest worden en ik de laatste 2 nachten in een hostel zou zijn was dit ook het moment om alle spullen te ordenen, zodat het ook beter inschatten was hoe los ik kon gaan in de outlet. Dus 4 x lopen later, was de auto leeg en tipte een zeker iemand (dank zus) dat de Chicago Bulls misschien wel moesten spelen. Uiteraard luisterde ik gelijk en ja hoor: woensdag. Op zoek naar een kaartje. Nu is alles hier behoorlijk duur, dus toen ik de prijzen zag, vanaf $15, vertrouwde ik het eerst niet. Nou klopte dat een beetje, want er kwam bij het afrekenen nog $15 bij, maar viel nog mee. De volgende ochtend ging ik met de wetenschap dat ik niet los kon gaan op mijn slippers naar de outlet...Dit was wel wat fris, maar hoe koud wist ik niet omdat het alleen in fahrenheit werd aangegeven: 40F (dit bleek 4,5 graden, oeps). Schoenen kopen leek dan ook een logische zet, maar hé...geen ruimte (tenzij ik de wijn die ik vast had gekocht voor de avonden wachten of genieten van het noorderlicht niet mee zou nemen...uhhhh....nee, dan liever koude voeten) dus bikkelen maar en met 2 shirts en 1 broek terug naar het motel, waar het gevecht met de koffer begon, wat ik uiteraard heb gewonnen (al was het wel spannend).
Woensdag was het tijd voor het laatste ritje: naar het vliegveld om de auto in te leveren. Het was super druk, er waren wegen afgezet (waar dan op het laatst bleek dat ik de afrit wél kon nemen) en toen er ook nog een onbemand tolpoortje kwam waar je ineens niet met briefgeld kon betalen en ik dus als een malle moest gaan grabbelen naar muntjes was ik dan ook super blij toen ik de auto kon inleveren, eindstand: 3881 miles (6210 km) en 14 staten. Met de shuttle werd ik naar het vliegveld gebracht en daar de metro naar het hostel genomen. Ik had mazzel want mijn bed was al klaar, dus snel spullen gedropt en de stad in. Het hostel ligt midden in het centrum en ondanks de temperatuur was het heerlijk weer. Je hebt hier supermooie oude gebouwen naast glimmende wolkenkrabbers, kunst verspreid door de stad, parken, alle bekende ketens, maar ook lokale kroegjes: echt een topstad!
Tijd voor lunch, maar terwijl ik stond te wachten hoorde ik vlakbij een vrouw gillen...ik dacht eerst dat ze misschien ging bevallen, maar toen ik keek bleek haar man languit en doodstil te liggen...Hij bleek een hartstilstand te hebben. Voor mijn gevoel duurde het al een uur, dus laat staan voor haar gevoel, maar er kwam hulp en hoewel ze lang bezig waren, zeiden ze dat hij er weer bovenop zou komen. Heftig. Het duurde dan ook wel een paar blokken lopen voor ik weer aan iets leukers kon denken: DE wedstrijd! Het was inmiddels 16 uur en omdat ik niet precies wist hoe ik bij het stadium moest komen besloot ik rustig aan die kant op te gaan. Het bleek best makkelijk dus dat betekende nog een uurtje buiten wachten voor ik binnen de 'beroemde' Chicago deep dish pizza met een biertje kon bestellen :-) om daarna met nog een biertje vast mijn plek te zoeken. Omdat ik een van de goedkoopste kaartjes had gekocht verwachtte ik een niet al te beste plek, maar dat viel alles mee! Na de warming up volgde dansjes van de cheerleaders, reclame praatjes en uiteindelijk natuurlijk het zingen van het volkslied. Dat was al een hele belevenis, maar viel in het niets met de aankondiging van de Bulls, kippenvel! Wat volgde was een wedstrijd die redelijk gelijk op ging, waardoor het op het eind rete spannend was: nog minder dan een seconde speeltijd en het was nog gelijkspel...dus extra hard aanmoedigen en met succes: gewonnen met 112-110!
Eenmaal in het hostel klom ik in mijn iets wat gammele bovenste bed van het stapelbed...helaas moest ik, door een combinatie van de biertjes en dat irritante systeem dat je, wanneer het eigenlijk niet kan of het dus erg lastig is, juist moet, wel 6 x plassen...pfff..Dus met spierpijn begon ik gisteren aan mijn ontdekkingstocht door Chicago, deel 2. Eerst door het centrum gezigzagd, koffie gedronken, toen de magnificent mile (winkels in mooie gebouwen), op zoek naar Hugh Hefners 1e playboy mansion en gevonden, tussen alle mooie huizen in de wijk Gold Coast, waarvan de meeste ook weer zeer bizar versierd waren voor halloween, naar Lincoln Park en terug langs de kust van Lake Michigan om te lunchen. Daarna nog naar de Navy Pier en toen vond ik het wel tijd voor een biertje. En nog een...en tijdens het 3e biertje kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar ballet...echt iets voor mij....Dus met een lul verhaal bedankt voor het aanbod, maar nee...
En nu was ik vanochtend nog even op pad en kwam ik eens terug met schoenen, weer oeps, maar uiteindelijk zit het nu allemaal in de koffer en ga ik zo richting het vliegtuig naar IJsland, hard duimen dat het weer daar wat beter wordt zodat ik toch in ieder geval 1 keer het noorderlicht mag zien...

On the road again (gelukkig wel een hele mooie road!)

Na het plaatsen van het verslag (kostte wat moeite) en het leeg maken van de fles (kostte minder moeite) viel ik heerlijk in slaap. Bij het ontbijt sprak ik mensen met tips (zelf waren ze voor de zekerheid vanuit het zuiden gevlucht ivm de orkaan..). Dus met tips en koffie ging ik weer op pad, als eerste naar Tupelo - Mississippi (11): de geboorteplaats van Elvis. Na een uurtje rondgelopen te hebben ging ik verder naar Memphis, mijn hotel om de hoek van Graceland bleek een goede keus: gratis parkeren, pendelbusjes, ontbijt en een heel fijn bed! Maar wat zag (en voelde) ik de volgende ochtend op mijn armen: allemaal rode jeukende bulten...Tijd voor de hulplijnen: vraag het publiek viel uiteraard af, iemand bellen werd iemand appen: tja...muggen of bedwantsen, dan ook maar de 50:50. Conclusie: bedwantsen :-( Positieve nieuws was: de kans dat het door dit hotel kwam was nihil. Dus al krabbend een eitje weggewerkt en op naar Graceland: wat een huis, wat een vliegtuigen, en uiteraard ook: wat een (figuurlijke) kermis. Toen ik alles had gezien wat mocht met mijn ticket (nee sweetie, hier mag jij niet in...en nee: daar ook niet) nam ik het pendelbusje naar Sun Studio's waar ik toevallig precies op tijd was voor de tour ;-) Leuk om te zien en horen hoe het eigenlijk allemaal is begonnen. Na de tour stond het pendelbusje weer klaar dus op naar downtown. En wat bleek: er was toevallig -dit was echt toevallig- een corvette show in dé Beale street : allemaal vette auto's met de meest bizarre tekeningen/graffiti, enorme kerels met en zonder gouden kettingen, met en zonder pistool, al schenen die mét bij de politie te horen, oorverdovend geluid van de moters en allerlei kindjes met tutu's die dansjes deden: super leuk! Maar inmiddels was het ook al wel tijd om wat te eten. Ook daarover had ik tips gehad: in Memphis moet je Gumbo (iets met vis, valt af), Ribs (niet mijn favoriet en wist niet of ik er daar mee weg kwam om ze daar met mes en vork te eten, dus viel ook af) of Pulled Pork (hou ik wél van) eten. Dus duidelijk: lekker broodje pulled pork met een biertje bij BB King!Helaas was het wel behoorlijk gaan regenen dus zat er na een paar winkels niets anders op: wijntjes drinken en uiteindelijk met de uber naar het hotel. De aardige man vroeg waar ik vandaan kwam om vervolgens mij een wedstrijdverslag van de zojuist door ons gewonnen wedstrijd (oh..was er een wedstrijd?) te geven, zijn favorieten op te sommen en te vertellen over zijn ontmoeting met Kuit (of zoals hij het zei: Koi-j-i-t). Zijn aanbod om nog ergens wat te gaan drinken en vermoedelijk verder te praten over voetbal sloeg ik af met als oprecht excuus: ik ben gesloopt! Na het ontbijt moest ik nog even kiezen welke route ik zou nemen en waar naartoe. Het werd de blues (down) highway door de Mississippi Delta naar Vicksburg. Onderweg enorme velden met katoenplantages (in bloei en gerooid) en enorme rollen met de witte bollen. Aan het begin van de middag kwam ik aan in Vicksburg waar het bloedheet was, maar ook supermooi en op alle andere dagen dan zondag waarschijnlijk ook heel gezellig, maar daar zal ik niet achter komen. Dus dan maar naar het Coca Cola museum - ik had er beste verwachtingen van, aangezien Vicksburg een grote rol had in de Coca Cola-in-flessen geschiedenis maar toen ik maar $3,50 hoefde te betalen aan de klagende vrouw stelde ik ze snel bij naar beneden, maar niet ver genoeg bleek toen ik 5 minuten later kokhalzend weer buiten stond...bah bah. Na nog 2 rondjes door het mooie stadje vond ik het wel leuk geweest en was ik toen aan koud drinken en een zwembad, maar aangezien de zwembaden bij de vorige motels allemaal gesloten waren ivm seizoen rekende ik daar maar niet op.....onterecht bleek :-)
Na een paar koffie ging ik maandagochtend verder langs de Mississippi en ik besloot een stuk van de Natchez Parkway te nemen. Stiekem hoopte ik ein-de-lijk een levend dier te zien na de ontelbare dode (resten) wasberen, eekhoorns, een paar herten, die ene beer (ahhhh) en vele gordeldieren (dat is trouwens wel grappig: die liggen erbij als mevrouw Stemband: wat heb je nu geleerd?).
Net toen ik het einde in zicht zag komen zag ik dat het 'blaadje' op de weg wel vreemd bewoog voor een blaadje. Hoewel er vrij wenig verkeer was, keek ik toch maar even in de achteruitkijkspiegel of ik kon uitwijken en ja hoor: vlak achter mij stak een hert over, het blaadje bleek een schildpad(je) en daarna schoot er nog een slangetje over de weg...het is geen Afrika, maar ze leefden wel!
Na Natchez bleef de route mooi, maar dat kwam nu met name door de enorme huizen. Net alsof je door Bosch en Duin rijdt maar dan veel grotere percelen en geen heg/muur er omheen. En allemaal met van die Griekse zuilen, supermooi! Hoe dichter bij New Orleans-Louisiana (12), hoe meer water waar bomen en riet en andere planten in staan: de bayous (is mij verteld, maar over of bayous en swamps dan ook hetzelfde zijn geeft Google mij geen eenduidig antwoord op), maar hoe ze ook heten: het ziet er super uit vanaf de kilometerslange bruggen! Om 16 uur kom ik aan bij het hostel en eigenlijk begint het ook gelijk keihard te regenen: nawee van de orkaan. Dus keus snel gemaakt: wijntjes en ravioli bij het hostel! Omdat ik dacht: of je nou met 5 of met 11 anderen op de kamer slaapt, maakt ook niet uit dus was ik voor de laatste optie gegaan. Nou...toen ik s ochtends even was wezen plassen (waarvoor je door de frisse buitenlucht moest) en weer terug kwam in de kamer kon ik het verschil wel ruiken: gatver wat een lucht hadden zij (ik had er niets mee te maken) geproduceerd. Verder slapen lukte natuurlijk niet meer dus zat ik niet veel later in de streetcar (New Orleans' voor tram ;-)) naar het centrum. Bij een volle tent waar buiten een groep straatmuzikanten lekker zat te tetteren besloot ik te ontbijten. Ze bleken echter maar 1 soort ontbijt te hebben: beignets...en deze keer geen verrassend tintje: het waren echt gewoon oliebollen met poedersuiker. Gelukkig nieuwjaar dan maar en door naar French Quarter: de bekende wijk waar het allemaal gebeurt. Alleen bleek dat er zo vroeg nog niet veel gebeurt behalve dan de schoonmaak van de nacht er voor, wat zorgde voor een geur die je ruikt in een kroeg als je te vroeg binnenkomt (bier/kots/oud zweet) en wat hier werd afgetopt met vis luchten. ..bah bah, snel ergens naar binnen gevlucht en dat bleek een kantoortje dat tours boekt, je verwacht het niet. Ik wilde sowieso wel een swamptour doen en op zich was haar aanbieding wel ok. Weersverwachting-technisch gezien bleek het beter als ik het gelijk 's middags zou doen. Geld-technisch gezien was het beter als ik er zelf heen reed. Dus auto gehaald en naar Lafitte gereden om vervolgens op de airboat te stappen. Na wat leuke grapjes van de meneer moesten we onze oorbeschermers opzetten en dat bleek geen overbodige luxe: de t**** wat maakt die boot een lawaai! Na eerst een stukje langzaam =wegsmelten in de zon, gingen we een stuk keihard! Om daarna weer wat langzamer te gaan op zoek naar alligators. En we vonden ze: eerst een wat kleinere, een paar middenmaatjes en een enorme als toetje: geslaagde trip! Op de terugweg bedacht ik mij dat het zou kunnen dat ik de vorige avond mijn witte wijn voorraadje had opgemaakt dus voor de zekerheid maar even een nieuwe fles gehaald en kruiden voor de ravioli (is het toch net iets anders dan gisteren :-p ).
Helaas moest ik ook nu weer vroeg plassen en stonk het net zo erg of misschien wel erger dus weer vroeg op pad: eerst met de streetcar naar het City park, rondje gewandeld, lekkere koffie gedronken en door met de streetcar naar de begraafplaatsen...Waarom zou je denken..dacht ik ook, maar aangezien ik er veel mensen over had gehoord toch gegaan en het was bizar: enorme graven in enorme rijen verdeeld over verschillende enorme begraafplaatsen. Maar echt vrolijk word je er natuurlijk niet van dus naar het garden district. Onderweg viel het mij op dat overal groene, gouden en paarse kettingen in de bomen hangen: dit blijkt traditie van Mardi Grass. Ook was het mij deze hele vakantie al opgevallen dat je er hier met Halloween niet vanaf komt met een enkele pompoen met gezichtje bij je voordeur, maar hier was het echt bizar: heksen, spinnen, huizen ingepakt in spinnenrag, graven met lugubere teksten....en dat allemaal bij de prachtigste huizen! Maar: inmiddels was het wel borreltijd en ik moest Bourbon street wel een kans geven zijn slechte eerste indruk te corrigeren. Dus niet veel later zat ik in de 'Drinkery' met een biertje en live muziek: leuk! Na nog een paar biertjes wat gegeten en nog een rondje door de wijk werd het tijd te gaan bedenken waar ik donderdag heen zou gaan. Het werd via de plantages (m.n. suikerriet hier) met bijbehorende kasten van huizen, over enorme bruggen, naar Lafayette en vandaar via Eunice en het Chicot State Park ben ik nu in Alexandria beland. Gelijk maar even de was in de machine gedaan, uurtje gewacht en in de droger...uurtje gewacht en ...huh...lijkt wel net zo nat als toen ik het uit de wasmachine haalde...potver...Hoe kan dat? Nou: als je de was in de onderste droger doet, maar het geld in de schuif voor de bovenste is dat heel logisch...Blij dat ik niet was gaan klagen liepen ik met een beetje schaamte naar de receptie: hij kon er wel om lachen en zei: je bent moe hè?!
Klopt, welterusten!
Stand: 12 Staten, 2682 miles (4291 km)

In alle staten...nou ja: een hoop!

Na een koffie met appeltaart vertrokken de newly weds met mijn allerliefste nichtje naar hun gate. Ik liep nog een paar rondjes, kocht natuurlijk weer luchtjes en sigaretten en aangezien ik in het vliegtuig niets zou krijgen én de aanbieding nou eenmaal per 4 was: 4 flesjes wijn..de reis kon beginnen! We vertrokken met vertraging met als gevolg dat het halve vliegtuig in de vlekken zat of ze (ok...we) de aansluitende vlucht op Reykjavik wel zouden halen. Ze rekenen 1,5 uur overstap tijd, maar met een klein uur vertraging werd het spannend. Maar ze verzekerden ons: de aansluitende vluchten wachten écht! Ok, dus eenmaal geland naar de douane: een enorme rij rechts, geen rij links: ik mocht links, fijn! Snel langs de rookruimte naar de gate: een hele lange rij...dus tja: dan toch een peukie en aansluiten in de rij...10 minuten later bleek: de verkeerde rij..oeps! Op hetzelfde moment dat ik daarover werd getipt hoorde ik door de speakers: final call for Chicago. Gelukkig bleek ik niet de laatste en kon ik zelfs nog effe naar de wc. Eenmaal geïnstalleerd begon ik snel met flesje 2 en tijdens flesje 3 raakte ik in discussie met mezelf: flesje 4 was eigenlijk voor in het motel, maar ja...ze smaken wel..wat nu? Nou: net op tijd bedacht ik mij ineens dat ik nog moest rijden, in het donker op onbekende wegen, tja dan toch maar koffie! Na de landing ging het lekker vlot: koffer als 1 van de eerste, de douane ging verrassend snel en ook de pendelbus naar de auto ging soepel. Maar toen: geen GPS signaal...en nou had ik met veel dingen rekening gehouden, maar daarmee niet. Dan maar bij elke benzinepomp vragen en omdat het stikt van de benzinepompen kwam ik alsnog redelijk snel bij het motel waar ik na het laatste flesje in een diepe slaap viel. Fris en fruitig installeerde ik vrijdag mijn spullen in de ruime auto en daar ging ik: Illinois (1) uit, Indiana (2) door om in de buurt van Cleveland-Ohio (3) in een wat minder fris motel te belanden. Ach ja...De volgende dag reed ik langs Pittsburgh-Pennsylvania (4) en nam ik niet lang daarna een afslag naar Fallingwater...ik had het wel willen zien als het gratis was, maar voor de $33 die ze vroegen kon ik betere bestemmingen bedenken. Voordeel was wel: de route was super: door de bergen met bomen die al een beetje in de Indian Summer kleuren waren en over kronkelweggetjes kwam ik uiteindelijk via Maryland (5) en West-Virginia (6) in Front Royal-Virginia (7). Op zoek naar een motel: ai...1e was vol, 2e ook...met samengeknepen billen naar nr 3: gelukkig: een kamer, en om de hoek een supermarkt met 1,5 liter flessen wijn en een pizzabakker. Al wachtend op de pizza raakte ik aan de praat met een local, lees: hij praatte en ik deed mijn uiterste best er is iets van te begrijpen...het ging moeizaam, maar wat ik wel begreep was dat hij regelmatig een beer op bezoek heeft in zijn tuin en dat ik best kans had om er ook 1 te zien als ik morgen door het Shenandoah NP zou touren! Dus ja...vol adrenaline stond ik om 6 uur naast mijn bed. Het ontbijt was ook al present, maar dat zou volgens de informatie van de VVV niet gelden voor de park medewerkers: nee, gaat echt pas om 9 uur open hoor! Eigenwijs en ongeduldig dacht ik om 8 uur: ik ga toch vast kijken, al is het maar om vooraan in de rij te staan. Maar niks geen rij en wel park medewerkers dus daar ging ik: op zoek naar de beer! Tussen en boven de wolken over de skyline drive die overging in de blue ridge parkway met opnieuw kronkelweggetjes met licht gekleurde bomen ging er een uur voorbij, 2...3... maar geen beer, zelfs geen hert...Pas bij de uitgang bedacht ik mij dat ik de ramen open had en dat ik ze mogelijk had afgeschrikt door het uit volle borst meezingen met Hazes, Bonnie (ja: st. Claire), Nick (en Simon), maar ook Elvis, Meatloaf en I will always love you, uiteraard in deDolly Parton versie...nou ja: het was een mooie route en dan maar geen beer...of..wat zag ik daar -na een lange nacht in Roanoke- langs de kant van de weg: het was zwart..en groter dan één van de vele geklapte vrachtwagenbanden en ja: het had ook een zachte vacht! Het was er echt 1, alleen wel dood, maar telt toch. Ik probeerde nog een foto te maken, maar de dichte mist in combinatie met seinende vrachtwagenchauffeurs deed mij besluiten om maar door te rijden: op naar de Great Smokey Mountains-North Carolina (8)! Ook die waren mooi: enorme groene bergen tussen de wolken en...helaas. ..bezaaid met mensen. Dus na wat foto stops reed ik via Gatlinburg, langs Dollywood en over de Dolly Parton Parkway naar Knoxville-Tennessee (9). Omdat de volgende etappe niet zo ver was besloot ik lekker rustig aan te doen s ochtends. En dus had ik alle tijd voor een praatje met een vriendelijke man die mij alles vertelde over zijn minder vriendelijke verleden dat bestond uit gevangenis in en uit en in en uit...Toen hij vroeg of ik mee ging ontbijten zag ik in gedachten de vele reclameborden voor winkels vol 'man-toys' met mooie plaatjes van pistolen en zei ik: no, sorry, have to go, allready a bit late! Omdat ik natuurlijk niet het risico wilde lopen dat hij na zijn ontbijt terug kwam en ik nog steeds 'lekker rustig aan' aan het doen was besloot ik dan ook maar te gaan: naar Nashville waar ik om 13 uur aankwam bij het hostel. Maar omdat je pas om 15 uur kon inchecken zat er niets anders op dan een biertje...en nog 1. Om 15 uur braaf mijn stapelbed opgemaakt en klaar voor biertje nr 3...Dé straat in Nashville (Broadway) zat om de hoek en uit elke kroeg (honkeytonk) klonk live muziek. Na een paar honkeytonks (en dus biertjes) leek het mij verstandig om wat te gaan eten. Buiten zag ik allemaal mensen met gele shirts dus ik vroeg aan iemand waarom? Nou de Nashville Predators speelden thuis. De wat? IJshockey. Of ik een kaartje wilde. Nou dat zal wel duur zijn, dus nee bedankt. Nee valt mee, $100. Ik schoot in de lach en bedankte opnieuw. $80? Nee sorry, maar bedankt, fijne avond! $60? En ik dacht nee bedankt, maar hoor mezelf zeggen: ok! Maar kan je daarbinnen ook iets eten? Is namelijk wel verstandig voor mij. Het volgende moment pakt hij zijn telefoon en gaat bellen. Ik dacht nog: lekker typisch, je hebt je geld binnen en ik kan het uitzoeken, maar vervolgens tikt ie mij aan en zegt dat ik mee moet lopen. Braaf als ik ben volgde ik hem (verstandig als ik ben, ook na een paar biertjes, hield ik goed in de gaten waar we heen liepen en of er nog genoeg mensen in de buurt waren). We kwamen aan bij een restaurant en weer ging hij bellen...en er kwam een man naar buiten: ik moest mijn kaartje omwisselen. Waarom? Nou dan kan je vip met gratis onbeperkt eten en drinken! Wat?? Het klonk iets te mooi om waar te zijn, maar niet veel later bleek het echt en zat ik met een dubbele pinot grigio aan een spaghetti met limoncello saus :-) Maar hoe lekker ik limoncello ook vind: dit was toch iets té, dus na 2 happen besloot ik (wel nog steeds een beetje hongerig) nog maar een wijntje te gaan halen. Maar ineens zie ik nog een buffet, ik dacht nog: zal wel desserts zijn. Maar nee: nog een buffet met hoofdgerechten: goddelijke rosbief, aardappel gratin enz. Lekker! Onderweg naar de wedstrijd zie ik nog een buffet met hoofdgerechten, maar die sla ik over, maar het dessert buffet dat daarachter verstopt zat kon ik niet negeren. Dit betekende wel dat ik het eerste deel van de wedstrijd miste maar er kwamen nog 2 delen. En daarbij stond ik vooraan..te blauwbekken, dat dan weer wel want hoewel de vlaggetjes wel gratis waren, bleken de longsleaves dat niet ;-) Wat een top avond!
De volgende dag heb ik al nagenietend een beetje rondgelopen en wilde ik naar het gratis concert gaan, maar het regende keihard dus die heb ik even overgeslagen. Vanochtend ben ik verder gegaan richting Alabama (10) en op aanraden van een super vriendelijke vrouw bij de VVV richting Muscle Shoals gegaan, want daar zijn mooie watervallen my dear! En als ondersteuning voor haar verhaal gaf ze mij de folder mee met daarop de tekst: '13 magical selfie locations made by nature'. Rond de lunch kwam ik bij de eerste en ging ik vol enthousiasme op zoek: dol op selfies als ik ben...of zou het om de watervallen gaan? Na 3 rondjes had ik nog geen waterval gezien dus besloot ik het te vragen: uhh..no my love, de waterval staat uit...staat uit??? Tot zover het made by nature deel. Maar mooi was het wel en de verschillende enorme stuwdammen die ik nog tegenkwam ook!
Stand: 10 Staten, 1688 miles (2700 km)

1 lion on the rock(s) & een gin-tonic mandarijn please

Na het plaatsen van het vorige verslag en een lekkere lasagne gingen we naar de tent. Louise kroop er meteen in (letterlijk kroop aangezien we de stok voor de luifel waren vergeten), maar ik wilde nog even genieten van een amarulla en de 'schreeuwende' krekels, kikkers (zolang ze ver weg klonken) en vogels. Maar ineens was er een ander, nieuw geluid. Het geluid als je een plukje gras plukt x 1000...en het kwam dichter- en dichterbij. Mijzelf nog afvragend wat het was draaide ik mij om en zat oog in oog (nou ja: zijn ogen waren vooral gericht op het gras) met een nijlpaard: wauw!!! Toen het gras bij ons op was liep hij al grazend verder en toen hij helemaal verdwenen was kroop ik ook maar de tent in om er om 5.30 weer uit te kruipen. We moesten namelijk de eerste ferry hebben om op tijd het park uit te zijn. Dus nadat we in het donker de tent af hadden gebroken gingen we weer op pad. Tijdens de 2 uur die volgden tot de gate werden we uitgezwaaid door de wilde dieren en daarna kregen we als beloning een stukje asfalt. Omdat we een aantal horror verhalen (met name veroorzaakt door hevige regenbuien) hadden gehoord over de wegen in en om het volgende park (Kidepo NP) genoten we volop van het asfalt. En ook van de -in redelijke staat verkerende- zandweg die volgde. En hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we heel voorzichtig durfden te hopen dat het misschien al even niet geregend had. Het probleem hier is met name dat er ineens heel veel regen valt (vaak s nachts) en dat de hoeveelheid te veel is om op te drogen in 1 dag. En als het dan de volgende nacht weer regent stapelt de modder (en de vastgelopen auto's) zich op. Maar als het 2-3 dagen niet regent verdampt het ook zo weer en is dat bijvoorbeeld ook het verschil tussen uren wachten tot de rivier is gezakt of door kunnen rijden. En wat bleek: wij hadden mazzel! Niet heel veel later stond de tent ook en zaten we lekker met een drankje tussen de buffels en jakhalzen de voor- en nadelen van het huren van een gids voor de volgende ochtend te bespreken. Een groot nadeel was: het gebrek aan ruimte in de auto, maar aan de voordelen kant stonden toch de 3 winnende argumenten: als het zou regenen heb je iemand bij je die de wegen (en bijv. ook de diepte van evt rivieren) kent, iemand die indien nodig hulp kan inschakelen en iemand die weet waar we moeten zoeken. Dat laatste geldt natuurlijk altijd, maar in de meeste parken heb je wel redelijk zicht. In dit park is echter heel veel gras wat door de vele regenbuien erg hoog is waardoor het erg lastig is dieren te spotten. Dus gids geboekt & wekker gezet....maar dat bleek niet nodig: nog voor de wekker werden we wakker gebruld door een leeuw: weer WAUW! Natuurlijk wilden we het liefst gelijk op pad, maar we moesten nog even wachten op de gids en toen hij er was moesten we nog even plaats maken in de auto voor zijn geweer ;-) Als eerste uiteraard op zoek naar de leeuw, maar dat duurde niet lang: hij bleek vlakbij op een rots te liggen tukken. De gids probeerde hem met een bijzondere lokroep in beweging te krijgen, maar waarschijnlijk had het brullen hem uitgeput. We gingen verder: zebra's, giraffes, buffels, olifanten, elanden en vele herten volgden. Allemaal mooi, niet allemaal heel dichtbij maar dat maakte niet uit want de uitzichten in dit park waren fantastisch. Tevreden kwamen we terug bij de tent die we in een paar minuten in de auto hadden. We wisten niet precies hoever we zouden komen die dag, maar lagen voor op schema. We moesten al snel een keuze maken: zouden we Sipi falls gaan redden= links of niet= rechts. Het werd links, ook met het idee: liever nu wat langer in de auto zodat we de komende dagen rustig aan konden doen. Onderweg zagen we veel Karamojo mensen in traditionele kleding. Volgens de verhalen wilden zij vroeger nog wel eens een auto beroven (voor geld, eten of voor de lol, aldus de lonely planet) maar tegenwoordig is het veilig. Indrukwekkend was het wel, net als de bergen op de achtergrond. Toen we bij Moroto waren was het (pas) 15 uur en besloten we door te rijden. Het eerste stuk was perfect asfalt, zelfs zonder kuilen. Maar toen: een drama! Mede door de lichtval en doordat het zand veel verschillende kleuren had kon je pas op het laatste moment de weg vlak voor de auto goed zien. Met 10 km/h zag je alles op tijd (al waren er soms zo veel diepe kuilen tegelijk dat ontwijken onmogelijk was) maar zou het nachtwerk worden wat ook zeker geen aanrader was. Dus trapte ik het gaspedaal toch iets verder in naar de 50...het ging even goed, maar toen volgde een enorme slip van links naar rechts en weer terug, voor de ogen van een groepje locals..oeps. Het positieve was: ik kreeg de auto weer op de -goede- weg, iets minder: Louise zei vrij weinig, er kwam zelfs geen FUCK meer uit wat mij wel duidelijk maakte dat ze de 50 km/h niet meer zou waarderen... dus tandje terug en heel hard duimen voor betere stukken weg. En dat hielp een beetje: af en toe waren ze kuil-loos! Al met al kwamen we net na zonsondergang in Sipi Falls aan en vonden we een lekker hotel met een goede kok die met zijn hamburger ons het laatste zetje gaf voor een lange diepe slaap.
Met de vouwen nog in ons gezicht werden we naar onze ontbijttafel met uitzicht op 1 van de Sipi Falls begeleid en niet veel later volgde de koffie (ein-de-lijk een redelijk lekkere), schaaltje vers fruit en de eieren. Heerlijk begin van de dag. Van alle verschillende tours die ons werden aangeboden besloten we voor de koffie- & community tour te gaan. Super leuk.En los van dat we nu ongegeneerd foto's konden maken (sterker nog: Moses de gids bleef maar klikken met mijn telefoon), weten we nu ook hoe koffie wordt gemaakt, dat oudere vrouwen 10 uur s ochtends een mooie tijd vinden voor zelfgebrouwen mais pap met alcohol, hoe zij koken, hoe zij slapen, hoe je een kind op je rug bindt en dat die kinderen geen luiers dragen (was te verwachten, maar schrok toch effe van mijn natte hand).
Terug in het hotel wilden wij vooral niets doen. Maar toen kwam de vriendelijke Nellie met de mededeling dat zij evt massages/pedicure/manicure kon verzorgen. Nou...een pedicure zou zeker geen kwaad kunnen na alles wat onze voeten hebben moeten meemaken. Dus daar ging ze: met een steen verwijderde ze alles wat niet thuis hoort op een voet en smeerde ze ze in met een lokaal goedje. Als beloning boden we haar een drankje aan: ze wilde wel een cola en zou er dan een beetje van mijn nog onaangebroken fles gin in gieten. Dus op mijn zachte voetjes haalde ik de cola. Maar toen ik terugkwam waren er nog 4 collega's van Nellie bijgekomen...tja die hadden ook dorst dus liep ik nog maar een keertje: 3 bier en 1 cola. Eenmaal weer terug ...nog 5..ok, nog een keer dan: 5 bier en weer terug. Gelukkig geen nieuwe dus kon ik mijn eigen drankje inschenken. Uhh, maar hoe kan de gin op zijn? Nou simpel: zij mixen het bier. Gelukkig bood iemand aan in het dorp gin voor ons te halen en volgde een memorabele avond ;-)
Door de memorabele avond twijfelden we de volgende ochtend zelfs of we nog een nachtje zouden blijven, maar dat duurde niet lang: de een na de ander kwam met een piepstem of zielig verhaal om geld vragen. Dat was een beste domper (aangezien wij de hele avond al hadden betaald inclusief behoorlijke fooien -mijn/de gins fout: ik kon niet heel goed meer rekenen) dus snel na het ontbijt gingen we er vandoor: op weg naar Jinja. Na een heerlijke lunch gingen Louise haar afdingskills rammelen, doel: een mooie kamer met een goede douche, normaal toilet en het liefst een zwembad. Na een aantal hotels geprobeerd te hebben, waarbij er echt totaal geen logica zat in de prijzen, kwamen we tot de conclusie dat het niet ging lukken. Dus op naar een 'budget variant' die supergezellig bleek en waar Louise het voor elkaar kreeg dat we een dorm voor 3 nachten voor ons zelf kregen: prima! Ook nu wilden we rustig aan doen dus zondag eerst een terrasje, toen een paar winkeltjes maar die waren niet heel bijzonder dus toen een lekkere lunch aan het meer. Eenmaal terug raakte ik gesprek met 2 Belgen die ons eigenlijk overtuigden dat we Jinja niet konden verlaten zonder haar super attractie gedaan te hebben: raften op de Nijl. Dus geboekt en een beetje zenuwachtig werden we maandagochtend opgepikt. Het raften schijnt een van de heftigste te zijn omdat er een hoop rapids een 5 op de schaal van 5 scoren..oh oh. Na een rolex (roll met eggs = pannenkoek met omelet) en een koffie werden we met de hele club in de truck gehesen. Een uurtje later stonden we aan de start. Eerst kregen we uitleg over de verschillende commando's en toen gingen we even oefenen op het rustige water. Omdat de kans groot was dat we over de kop zouden slaan oefenden we dat ook maar vast. De bedoeling was dat je -als je onder de raft terechtkwam- je naar de ruimte tussen de tussenliggers zou zoeken: daar kon je dan ademhalen. Om die ruimte te vinden is het handig als je je ogen opendoet, maar dat was ik even vergeten, dus redelijke stress. Maar beter nu dan straks. En daar gingen we: op naar nr 1 van 8. Volgens de gids de gevaarlijkste vanwege de rotsen. Met mijn hart in mijn keel en het mantra 'ogen open' in mijn hoofd gingen we de waterval tegemoet....en: gelukt! Op naar nr 2: mislukt: over de kop, maar gelukkig redelijk snel ogen open en opgelucht toen ik een Vlaamse: Hoe gaat het hoorde in de ruimte onder de raft. Vol adrenaline naar nr 3: die was super vet en ging perfect waardoor je er ook echt wat van mee kreeg. En nr 4 ook. Tijd voor lunch! Met weer wat anders in onze maag dan Nile-water (niet te verwarren met Nile beer wat we (m.n. Louise) al de hele vakantie binnenkrijgen) gingen we op naar 5..en 6..en 7: 3 rapids best snel achter elkaar, allemaal top! Vervolgens moesten we een half uurtje peddelen voor de laatste. Volgens de gids gegarandeerd succes = gegarandeerd omslaan. Moeilijkheid zat hem er bij deze in dat er veel golven kwamen na het stuk waar we waarschijnlijk zouden omslaan, dus dringend advies: laat de raft los en laat je drijven en hou je adem in. Dit gehoord hebbende besloot Louise over te stappen naar de safety boot (die de rustigste kant neemt). Ik wou het wel meemaken in het kader van: je bent er nu toch & als je ergens aan begint maak je het af. Dus daar gingen we: op het juiste moment een diepe teug lucht en klaar voor het water. Maar huh...het ging goed en ja: 1,2..8: iedereen zat nog in de raft, beter! Goed gedaan, tijd voor bier...dacht ik. Maar nee: voor ik het wist werd er besloten deze nog een keer te doen. Kak. En afhaken ging niet (mocht wel van mezelf want ik had de 8 rapids doorstaan) want het ging allemaal heel snel. Dus weer een teug adem..maar weer zaten we nog. Alleen precies toen ik opgelucht uitademde bleek ik de 2e vergeten en sloegen we om: zonder lucht en in paniek werd ik in het kolkende water alle kanten op gesmeten. Eindelijk: licht = lucht...dacht ik, maar nee: weer een hap water. En nog 1, en nog 1...ik kon niet meer. Gelukkig zagen de Belgen het en deden zij wat ik niet meer kon: 1 van de vele hulp kajaks waarschuwen. Daarna volgde een roes, een biertje, nog een biertje, een paar tranen, nog meer bier, een pakje sigaretten, gin en de belofte: dit nooit meer!
Na een niet al te beste nacht werd ik een jaar ouder wakker en werd ik opgewacht door Louise met een verjaardagskaart en mooie oorbellen! Na een verjaardagsontbijt met onder andere mijn Belgische helden gingen we op weg naar Entebbe, via Kampala. Waar we de rest van deze reis vrij heftige, maar rustige wegen hadden was het in Kampala andersom: van alle kanten kwamen busjes en motortjes met o.a. een grafkist en levende kippen die aan hun poten waren vastgebonden op het dak...chaos!
Eenmaal in Entebbe ging het hetzelfde als in Jinja: lunch, hotels af, zonder succes afdingen om te eindigen in een guesthouse waar we al over waren getipt. En terecht! Hup, alle spullen uit de auto en aan de verjaardagsborrel: gin tonic met de eerder ingeslagen limoen..dacht ik. Maar het bleek mandarijn: ook lekker! Aansluitend (tijdens) een aangeboden etentje (bedankt ouders!) en een heerlijke lange slaap.
Vandaag wilden we nog even winkelen. In ieder geval gin & sigaretten, maar evt ook nog leuke dingen uit de (zeldzame) Mall. De gin & sigaretten hadden we snel gefikst, maar de Mall bleek te bestaan uit: een koffie zaak, broodzak, KFC (1e die we zagen), een bata schoenenwinkel en een beautysalon. Dus tja: nu hangen we met gepedicuurde voeten en geepileerde wenkbrauwen in de hangmat :-)
Morgen is onze enige taak: tassen pakken...maar daar hebben we tot middernacht voor, dus ook dan zullen de hangmat & gin voorbij komen!