Lekke band tussen de leeuwen & applaus voor de elektrische vliegenmepper

Nog vol adrenaline van de gorilla's en met 6 x de bevestiging dat de route van vandaag echt goed te doen zou zijn op zak gingen we in alle vroegte vol goede moed op weg richting het zuidelijke deel van Queen Elizabeth NP: Ishasha. Na een paar uur rijden met steeds kleine dorpjes kwamen we op een rustige bergweg...Doordat de wc's in de wat grotere plaatsen vaak al te ranzig zijn, had ik het in de dorpjes maar niet eens geprobeerd. Dus toen de kust (bergweg) veilig was greep ik mijn kans tussen de openstaande voor- en achterdeur...en ja hoor, daar kwam ze vanuit het niets: een meisje van ca 12 jaar met een grote stapel met van alles op haar hoofd die, althans -dat was onze inschatting- nog nooit een blanke had gezien laat staan een plassende. Stoppen met plassen was geen optie dus Louise ging haar naar de andere kant lokken met een mueslireep. Maar nee: toen ik door het raampje keek, keek ik recht in haar onderzoekende ogen..oeps. Pas toen de show over was liep het meisje naar Louise voor de beloofde mueslireep, slim! Volgas (nou ja...ongeveer) reden we verder door eerst het supermooie Bwindi NP en daarna tussen de thee- en bananenplantages door. Sowieso wordt op bijna elk stukje grond hier wel iets verbouwd en lijkt iedereen druk en hard aan het werk: loeiheet of stromende regen, oud of met baby op de rug onkruid wieden op steile heuvels, met vol met bananen bepakte fiets bergop lopen of hard bergaf fietsen (best eng met die enorme kuilen en modder enz), met de boda boda (motortjes) van alles vervoeren: een tweepersoonsbed, een koelkast, een hele familie, 3 mannen en een kind en 4 levende geiten, een dode koe: je kan het zo gek niet bedenken of ze krijgen het op de motor én de motor in beweging. Dus saai is het niet en voor we het doorhadden waren we dan ook in Ishasha. Bij een mooie lodge zetten we snel de tent op en genoten we van de lokale gin (ik vooral), biertjes (louise uiteraard) en de (geluiden van de) dieren. Want hoewel we officieel buiten het park zaten (= dus geen entree) zijn hier geen hekken dus de dieren kunnen overal heen.

De volgende ochtend gaven de trompetterende olifanten ons het sein dat we, met thermoskan heet water en oploskoffie, op zoek konden gaan naar de trekker van Ishasha: boomklimmende leeuwen. We hadden begrepen dat ze sowieso niet in de boom zitten als de bomen nog nat zijn (= s ochtends, want als het regent is dat met name s avonds/ s nachts) dus deden we eerst een rondje overige dieren: bizarre vogels, buffels en herten) om vervolgens alle bomen te bestuderen. En met succes: 2 leeuwen lagen heerlijk uit te buiken in een grote vijgenboom, super! Eigenlijk konden we er geen genoeg van krijgen, maar na een tijdje werd het echt te heet in onze stilstaande auto dus gingen we via een kudde olifanten richting tent. De volgende dag braken we de tent af om via de 'normale' weg de olifanten ontwijkend en badderende nijlpaarden bekijkend naar het noorden van het park te rijden en om daar ook weer net buiten het park de tent op te zetten. Na een bordje spaghetti, een amarulla en handige tips kropen we de tent in voor een diepe slaap. Het idee was om een volle dag in het park rond te rijden, maar na anderhalf uur stonden we met een lekke band in een park vol olifanten, buffels en leeuwen. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: ze waren niet in de buurt. Dus snel de krik eronder, band eraf en nieuwe band er...huh: past niet. Nog een keer proberen en nog eens: met geen mogelijkheid kregen we de band eronder: de jeep was niet vergenoeg omhoog terwijl de krik niet verder kon. Oorzaak: we stonden op een heuvel. Oplossing was: steen onder de krik en een mega steen onder de as. Het was even zoeken naar 2 met het juiste formaat maar uiteindelijk is het gelukt! Maar we zaten daarna allebei met een beetje onrustig gevoel omdat we geen reserveband meer hadden, we vaak geen of weinig bereik hadden en we ook maar zelden iemand tegenkwamen. Dus besloten we de tent af te breken en naar Fort Portal te gaan en onderweg de band te laten repareren.Toevallig kwamen we uitgerekend bij de garage waar een hele happening was omdat er een nieuwe 'brug' was bijgekomen, dus alle mensen in hun nette kleren, speeches, fotografen, cameraploeg en dan wij: spierwit in modderkleren...hmmm dat trok wel de aandacht zeg maar. Na wat lachen naar de camera, olie en watercheck en 5 goed gevulde banden zaten we niet veel later met een drankje op de veranda van een heerlijk guesthouse te wachten tot we aan een volle tafel konden aanschuiven: vol van mensen vol goede tips en vol eten! Het ontbijt was hetzelfde dus wij konden er even tegen en dat moest ook wel. Want hoewel het op de kaart een klein stukje lijkt, waren wij alleen maar mensen tegengekomen die die kortste (kilometers) route afraden en vooral adviseerden via Kampala te gaan wat qua tijd waarschijnlijk niet veel zou schelen, maar qua angstzweet en frustraties waarschijnlijk wel. Dus gedaan en behalve dat we onderweg een man langs de weg zaten van wie handen en voeten vastgebonden waren -heel bizar, hield ons wel even bezig- voorliep de reis voorspoedig. Om 16 uur waren we zo goed als bij de gate, maar entree-kosten & tijd technisch gezien was het verstandiger om niet in het park te slapen. Dankzij een tip wisten we dat net voor de gate een soort gemeenschap was waar je kon slapen in een basic hut, met prima eten. Wat we niet wisten: er zat ook 'gratis' vermaak bij: alle kindjes uit de omgeving wilden graag voor ons dansen en zingen: super leuk! Als afsluiter kregen we nog een mooie lichtshow van onweer en konden we voldaan onder onze klamboe klimmen.
Omdat we niet te vroeg ons ticket wilden kopen konden we lekker rustig aan beginnen. Koffie, eitje, nog een koffie, vest weggeven aan de kindjes en daar gingen we. Al snel bleek dat ook hier die vervelend stekende vliegen weer waren dus besloot Louise in de tegenaanval te gaan...met de elektrische vliegenmepper... en met succes. Hoewel het wel stonk die verbrande vliegen, kregen we toch bij elke vlieg een grote grijns op ons gezicht. Alle apen ontwijkend besloten we eerst maar een kijkje te nemen bij de waterval: indrukwekkend (en verfrissend)! Aansluitend weer een lodge gezocht waar we de tent mochten opzetten en een blik op het zwembad geworpen. Maar nee: het was nog vroeg, zonde om nu al het zwembad in te gaan. Dus of een boottour of met de ferry naar de overkant waar de meeste dieren zaten. Maar helaas, wat een pech: boot en ferry net weg.. er zat niets anders op: relaxen bij het zwembad, bah ;-)
Ontspannen waren we vandaag wel op tijd voor de ferry en hebben we veel giraffen, buffels, herten, pumba's en 1 hyena gezien. Eerlijk is eerlijk: we hadden nog langer kunnen zoeken, maar het was erg warm en ...er was een zwembad..Dus vanmiddag hebben we lekker liggen weken tussen de apen en onder het genot van de bizarre geluiden van de nijlpaarden (heel dichtbij).

Hand in hand door het regenwoud

Na 2 redelijke vluchten en een lange rij bij de douane zaten we om 04.00 uur 's nachts in de shuttlebus naar ons hotel. Hoewel ik mij toch zeer verstandig had voorgenomen gelijk te gaan slapen zaten we per ongeluk om 4.10 toch allebei met een halve liter Nile bier voor onze neus bij te kletsen..en tja ...dat bleef er niet bij 1.. Het kostte wel wat moeite maar gelukkig lukte het om Louise te overtuigen dat we om 5.30 toch echt verstandig naar bed moesten gaan, aangezien de auto om 10 uur (werd zelfs 9 uur) werd gebracht. Na een hoop instructies, de tip voor de juiste navigatie app, een droge boterham en een koffie van een paar dagen oud gingen we op pad. Op advies van de jongen van de auto namen we de route die de stad zou vermijden...ongeasfalteerd..en (uiteraard) zonder borden die aangeven welke kant je op moet dus vraag mij af wat sneller was, maar leuk was deze route sowieso :-)
Maar na een paar uur rijden merkten we wel dat het een kort nachtje was geweest dus zochten we een hotel met een heerlijke hele late lunch of vroeg diner, het is maar hoe je het bekijkt. We wilden alleen nog wel graag wat boodschappen halen en de auto handig inruimen (door de kampeerspullen was er niet heel ruimte dus een praktische indeling zou van pas komen). De boodschappen bleek al een uitdaging, maar om een voorraadje bier (en wijn) in te slaan was onmogelijk. Gelukkig had het hotel nog wel een biertje voor ons en vlak daarna vielen we in een diepe slaap. Topfit en fruitig vervolgden we om 5 uur onze weg. Pikdonker, met langs de weg pikdonkere mensen met pikdonkere kleren zonder zaklamp oid die aan de wandel waren: best schrikken af en toe! Maar ondanks de schrikmomentjes en 1 aanhouding door de politie die dolgelukkig werd van 2 kurkdroge witte boterhammen met plakkaas stonden we om 7 uur bij de ingang van het eerste park: Lake Mburo. Als eerste wilden we vooral graag koffie (en thee) & een wc, maar dit bleek nog een stukje rijden. Niet heel erg aangezien er genoeg afleiding was van allerlei apen, herten en zebra's. Na de koffie gingen we op zoek naar meer dieren. Helaas waren de enige dieren die we de eerste 2 uur zouden zien: -prikkende- vliegen :-( En dan niet 1, maar honderden. Ze gingen volop in de aanval met als gevolg een aantal bijna-aanrijdingen met verschillende bomen omdat ik drukker was met de vliegen doden dan op de 'weg' met her en der een omgevallen boom letten. Toen we eindelijk uit het vliegenterritorium waren konden de ramen weer open en werden we al snel beloond met een overstekende nijlpaard. Hij was wat te snel voor de foto, maar een paar meter verder lag zijn maat te modderen in een plas naast de weg. Hij moest even aan ons wennen (en wij aan hem, zó dichtbij) maar na een tijdje ging hij braaf poseren. Voldaan kwamen we aan bij de camping en konden we aan project tent-opzetten beginnen. Aangezien we de enigen waren was een plekje snel gevonden :-p Dus: tent uit de verpakking en starten maar. Na een paar minuten kregen we hulp van een jongen, erg fijn. Totdat hij na de laatste haring zei: ok, nu gaan we hem afbreken want hij staat hier niet goed. Wat??? Echt wel, wij gaan nu aan het bier. Echter bleef hij elk kwartier maar terugkomen en haalde er zelfs andere mensen bij, dat we uiteindelijk maar tot een compromis kwamen: nee, we gaan niet de tent afbreken, ja: we verplaatsen hem met inhoud en al naar een overdekt & omheind stukje. Vervolgens ging hij een geul graven om 'het wild, met name de nijlpaarden' tegen te houden en wou hij ook nog vuur maken omdat het koud was volgens hem. Wij vonden van niet en de hele situatie bezorgde ons een ongemakkelijk gevoel. Maar wij wisten dan ook niet dat het gewoon zijn werk was ..oeps. Gelukkig konden wij, hij en wat bleek zijn collega's er later hard om lachen en restte ons een gezellige avond met de nodige drankjes om Louise maar rustig te krijgen voor deze eerste kampeerervaring. Dat rustig krijgen werkte voor haar goed: met kleren en al binnen 2 minuten in coma, maar het betekende ook: hard snurken..en helaas had ik mijn oordoppen in de auto liggen, maar voor de afwisseling kreeg ik daar de geluiden van vogels, pumba's en nijlpaarden bij: heel bijzonder! De volgende ochtend gingen we, na een koffie en een blik op onze buren: 15 nijlpaarden, snel op pad. Het blijkt namelijk dat als je langer dan 24 uur in het park blijkt te zijn geweest je opnieuw de volle mep aan entree moet betalen. Beetje zonde (tenzij het de bedoeling is uiteraard). Iets over het nippertje verlieten we het park op een modderige weg. Het ging een tijdje goed, maar toen kwamen toch echt muurvast te zitten. Mazzel voor ons was dat we net een dorpje door waren gereden dus al snel stonden er ca 15 kinderen de auto te duwen. Het bleek niet genoeg dus werd er een schep gehaald om ons uit te graven. Na een kleine 20 minuten lukte het, maar toen begon het: de 15 kinderen en een aantal moeders vonden dat ze wel een beloning hadden verdiend. Daar waren wij het ook zeker mee eens maar de manier waarop...Louise probeerde mueslireep achtige dingen te pakken maar werd compleet de auto ingeduwd door alle graaiende kinderen (en moeders). Na een kwartiertje was toch echt alles op en toen ook de moeders daar van overtuigd waren mochten we verder en hoewel we nog wel even met samengeknepen billen zaten verliep de rest van de route voorspoedig. Toen we eind van de middag in ons hotel bij lake Bunyone aankwamen hadden we -door het gebrek aan mueslirepen- behoorlijk trek dus bestelden we snel een pizza. Na 1,5 uur kwamen ze dan eindelijk...en gezien de wachttijd zou je verwachten dat het een lekkere verse was, maar niets was minder waar: 2 identiek uitziende pizza's (nl: een bodem met daarop een soort met water aangelengde chemische ketchup over eventuele ingrediënten gekwakt) werden neergezet...Aangezien we 2 totaal verschillende pizza's hadden besteld extra verdacht. Louise snijdt er 1 open en wat er onder de drap vandaar kwam was volgens haar nog het best te beschrijven als een combi van geprakte champignons en verrotte sardientjes. Dat was geen optie, dus volgas naar een hotel waarvan de kamers niet te betalen waren, maar het eten absoluut wel. Met een volle maag besloten we van het after dinnerdipje gebruik te maken door vroeg naar bed te gaan. De volgende ochtend bleek dat ze de foute pizza actie graag wilden goedmaken met een goed ontbijt en konden we op pad naar de volgende bestemming. De handige app vertelde ons dat het een uurtje rijden was (we hadden zelf al ingecalculeerd dat het er waarschijnlijk 2 zouden worden). Wat de app ons echter niet had verteld was dat die route hartstikke gevaarlijke is tijdens het regenseizoen...wat een hel! Een supersmalle weg met allemaal modder stukken met diepe plassen, bij voorkeur in de krappe bochten en dat langs supersteile afgronden..doodeng! Helemaal toen we vast kwamen te zitten. ..De eerste keer lukte het mij nog om de auto uit de blub te duwen, maar de 2e keer kwam er geen beweging in, sterker nog: met elke poging kwam hij vaster te zitten. Weer kregen we hulp, 2 jongens, waarvan een met schep, maar het duurde toch zeker nog een uur voor we bibberend en gehuld in een dikke laag modder verder konden. Als beloning gaven we de (lekkere) pizza, een fles water en ieder €4,50. Wij twijfelden nog of dit niet wat lafjes was, maar de enorme grijns en tientallen thank yous overtuigden ons dat het een prima uurloon was. En als bonus voor ons was het einde van die k*t weg in zicht. In de uren die volgden constateerden we nog iets opmerkelijks: langs de weg zie je overal mannen, vrouwen en kinderen die totaal verschillend reageren op ons. Je hebt 3 groepen:

1: super enthousiast zwaaien met een grijns van oor tot oor

2: enthiusiast 'hello' roepen, maar met de hand in de bedelstand zwaaien en smeken om 'sweeties' of 'monnnnie'

3: de dodelijke blikken.

Wat het lastig maakt is dat je na een paar keer 2 & 3 je niet meer wilt/durft te zwaaien, maar je dan een nr 1 met beteuterd gezicht krijgt. Dus dan ga je weer zwaaien en krijg je snel weer 2 of 3...Een stuk wijzer kwamen we na in totaal 6 uur bij lake mutanda aan en zaten we niet veel later -na een grondige douche- met een drankje van het fantastische uitzicht te genieten. Nog een (paar) drankje (s) en een heerlijke maaltijd later lagen vroeg in coma. Helemaal niet erg want om 5.45 uur stonden het ontbijt en de lunchpakketten voor ons klaar. Vandaag was namelijk DE dag van de gorilla tracking. Omdat de 'shortcuts' afgeraden werden door de slechte condities zouden we de gids van een Engels stel volgen die zei dat het 1,5 uur rijden was. Al snel bleek hij lastig bij te houden, maar hij wachtte nog wel een paar keer. Na een tijdje zagen we hem niet meer en was het al bijna 8 uur, de uiterste vertrektijd. Er zat alleen niets anders op dan de weg maar te blijven volgen en het af en toe te vragen. Dit bleek lastiger dan verwacht door de taalbarrière. Maar toen we we uiteindelijk op een Y splitsing kwamen waarbij alleen een bord stond die aangaf waar de andere gate was deden we toch nog maar een poging: helaas, 20 kilometer terug, dan rechts 1 kilometer en dan ben je er. Maw: 40 nutteloze kilometers = met die weg totaal ruim 2 uur vertraging. We vreesden het ergste, maar het Engelse stel bleek doorgegeven te hebben dat wij ook onderweg waren. Hun tour was al vertrokken, maar wij kregen daardoor een privé tour en besloten de eerder gekregen gouden tip op te volgen: iemand inhuren die mee ging om je tas te dragen, wat fijn was maar niet noodzakelijk, maar vooral ook je een hand te geven, om hoog te trekken, tegen te houden en alles om je maar -door het zelf gecreerde pad met dichte begroeiing en een glibberige modderbasis, steil omhoog- zonder kleerscheuren bij de gorilla's te krijgen. En dat was gelukt! En wat was het al het zweet en gestress waard: 3 Silverbacks, verschillende vrouwtjes en 2 kleintjes hebben ons een uur lang vermaakt op soms maar een meter afstand, geweldig! Helaas mag je ook echt niet langer dan een uur blijven, maar dankzij de adrenaline (en omdat we terug vooral bergafwaarts gingen) waren we redelijk snel weer terug. Even al onze 'staf' een fooi geven, vooral het bedenken van de hoogte van de fooi duurde langer ;-)

Dankzij goede instructies om de extreem slechte wegen te vermijden verliep ook de reis terug naar het hotel redelijk vlot, waar wij nu dan ook super aan het nagenieten zijn en een goede weg zoeken naar onze volgende bestemming!

Verzonden vanaf Samsung-tablet.

8653 kilometer verder is de cirkel rond!

Het zit er bijna op...Net ingecheckt in het ons inmiddels wel bekende premier hotel en met alleen nog wat kleine boodschappen op de lijst en de grote inpakklus morgen wordt het vandaag en morgen alleen maar luieren en nagenieten van wederom een top vakantie!

Na het plaatsen van het vorige verslag en ok...nog een pina colada..gingen we met gekruiste vingers terug naar ons guesthouse hopend dat er weer elektriciteit was. En wat bleek: perfect getimed: sinds een kwartiertje was alles weer op gang gekomen! Dus een uurtje later schoven we fris en fruitig aan tafel bij Terrence en Wayne voor weer een paar borrels en een bordje pasta. Na een gezellige avond en een diepe slaap in een koele kamer (toch wel fijn als de airco het doet) gingen we s ochtends naar Pilanesberg. Omdat we al zo giga - verwend waren met alles wat we hebben gezien de afgelopen weken zaten we totaal ontspannen in de auto met de instelling dat alles wat we zouden zien een lekker extraatje was. Al snel werd duidelijk dat Pilanesberg toch weer een totaal ander park was dan alle andere: veel bergen (wat gezien de naam nou niet een hele grote verassing was), maar ook veel water en dat was wel nieuw (en mooi!). Na diverse krokodillen, giraffes, olifanten en zebra's gingen we ontbijten. We hadden nog niet besteld of ons uitzicht op de vele blue wildebeesten werd aangevuld met een kudde olifanten die een duik namen in de vijver. Dan smaakt je tosti toch wel nog lekkerder! En helemaal toen er een aap alle zakjes suiker/creamer/overgebleven tomaten van tafel kwam stelen en de tip dat verderop een leeuw een giraf had gedood en al zittend bovenop op de gehavende giraffe zijn maag aan het vullen was. Dus vol gas op zoek naar dit tafereel maar helaas waren we te laat. De giraffe -met een mega gat in zijn buik en de bijbehorende ranzige luchten- lag er nog wel maar de leeuw had een behoorlijke after dinner dip en was ergens in het bos gaan slapen en zou volgens de gidsen voorlopig niet terug keren. We reden nog een paar rondjes en checkten nog een keer en besloten toen dat het mooi was geweest. Omdat de wifi het in het guesthouse niet deed besloten we maar een hapje te gaan eten in Sun city. De bedoeling was een rode biefstuk met champignonroomsaus, maar 3 pogingen later heb ik maar genoegen genomen met de doorbakken versie, die in tegenstelling tot poging 2 wel warm was. We hadden immers een bodem nodig want Terrence en Wayne zouden ons meenemen naar een Shebeen. Tot deze vakantie had ik daar nog nooit van gehoord (Louise wel, hebben ze in Ierland ook) maar dit zijn eigenlijk een soort (illegale) pubs voor de locals. Super gezellig en super leuk om te zien dat in de maat dansen daar totaal niet nodig is :-p Toen we uiteindelijk de shebeen uitgeveegd werden deden we nog een afzakkertje en vielen moe maar voldaan in diepe slaap. Na een soort van uitslapen (= in dit geval geen wekker, maar toch om 8 uur wakker..huh..ja echt) hebben we lekker rustig aan spullen gepakt, ontbeten en vooruit ..nog een koffie om daarna naar Pretoria te rijden. Na ingecheckt te hebben en een MC chicken bij de buren naar binnen te hebben geschoven kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat we de rest van de dag wel zo rustig aan wilden blijven doen. Dus beetje luieren, rugby kijken, wijn drinken en naar bed.

Helaas kwamen we de volgende ochtend zwetend tot de ontdekking dat de airco het niet deed dus na het tandenpoetsen even geklaagd bij de receptie en met de belofte dat het gemaakt zou worden gingen we Pretoria ontdekken. Puur toevallig, maar heel erg prettig waren we precies in de juiste periode: de Jacaranda's (bomen) stonden volop in bloei waardoor de hele stad paars was, heel mooi! Na behoorlijk wat kilometers en een pannenkoek bij Harrie wilden we eigenlijk nog naar een andere wijk. Maar net voor we het winkelcentrum verlieten zagen we een soort schoonheidsspecialist/kapper zaak en aangezien we al een paar dagen droomden van een goede pedicure beurt (na 4 weken woestijn/slippers/ranzigheid is er niets meer zacht aan je voeten nl) wilden we toch even weten wat het zou kosten: € 16,- voor een uur! Dus die andere wijk hebben we niet meer gezien, maar een paar uur later zaten we dan wel met geëpileerde en geverfde wenkbrauwen (Louise), geknipte haren (ik) en zachte voeten in de pub ;-). Omdat onze voeten zo schoon waren (of had het iets met de drank te maken?) besloten we een taxi naar het hotel met het idee dat we lekker konden tukken in een koele kamer. Helaas. ..De airco bleek het nog steeds niet te doen en dus stond Louise 's ochtends in pyama bij de receptie om even heel duidelijk te maken dat dit niet kon. Beloning: gratis gebruikvan het giga ontbijtbuffet en nu echt de garantie dat de airco zsm gemaakt zou worden. Andere optie was van kamer wisselen maar dat zag Louise niet zitten (aangezien ze al haar bende had meegesleept naar de kamer, waar we normaal alleen een plastic tasje meenamen). Voor de afleiding en omdat we serieus nog zo goed als geen winkels/markten hadden bezocht gingen we met de tips van Marthe naar de markt in Hartbeespoor wat een waar paradijs bleek voor afdinggoeroe/shopaholic Louise. Met tassen vol en suisende oren liepen we een paar uur later naar de auto om een kijkje te nemen bij Marthe en JJ. Na een hartelijk welkom (met Savannah) en een rondleiding door het supermooie en grote huis sjeesden we naar de supermarkt voor de boodschappen voor de braai. Een zeer geslaagde avond volgde en hoewel het moeilijk afscheid nemen was van de brandewijn, JJ, Marthe en hun vrienden moest het toch gebeuren en reed Louise/Bob ons in een kleine 20 minuten terug naar het hotel waar een koele kamer ons tegemoet lachtte!
Vanochtend zijn we na een paar koffies en een MC breakfast rustig richting het vliegveld vertrokken en beland in ons vertrouwde hotel waar we met een lekker gratis desert wijntje nu dus lekker aan het nagenieten zijn!

3 x is scheepsrecht

Na een iets later vertrek uit Maun dan gepland (doordat de was nog hing te drogen) verliep het eerste stuk tot Nata zonder obstakels op de weg. In Nata vulden we de tank en de waterflessen en reden we verder. Echter vanaf Nata word je continue gewaarschuwd voor olifanten op de weg...terecht! Dat is waarschijnlijk wel het grootste verschil met Namibië en Zuid-Afrika: daar leven de dieren natuurlijk ook in het wild, maar er is altijd wel ergens een hek. In Botswana rij je 120 op de snelweg (Louise 146...Deze keer kwamen we er niet vanaf met doritos of grapjes) en zie je overal wild!!! Aan het begin van de middag waren in de buurt van Kasane en begon de zoektocht naar een slaapplek. De eerste lodge op ons lijstje was vol, de tweede ook....maar daar werden we wel top geholpen dus hoewel we ergens anders sliepen, dronken we de savannah's bij hun. Ook de tours boekten we via hun en de eerste was een tocht naar de Victoria watervallen. Omdat we allebei de watervallen van Iguazu al hebben gezien en Niagara daarna een beetje tegenviel (echt extreem verwend, ik weet het) lieten we onze hoge verwachtingen in het hotel achter en stapten in onze eerste taxi. Deze bracht ons tot de grens. Helaas ging het bij de grens (Zimbabwe in) niet helemaal eerlijk, dus pas 2 uur later stapten we in de 2e taxi die ons naar de watervallen bracht. Het lekkere van geen verwachtingen is dat het alleen maar mee kan vallen en dat deed het dan ook: supermooi! Na ze van alle kanten bekeken te hebben gingen we nog even naar een marktje. Hoewel Louise er normaal wel van houdt, was ze het nu ook snel zat. Dus om van al die 'what are you looking for' fluisterende mannen af te komen riep ze maar dat ze alleen maar een man zocht...maar verassend: ook die hadden ze in de aanbieding. ...snel wegwezen en weer de taxi in terug naar Kasane voor een paar lekkere Savannah's om daarna vroeg naar bed te gaan. Om 4 uur ging nl de wekker weer...Game drive in Chobe NP! De gids scheurde werkelijk door het park wat foto's van o.a. de olifanten en hyena's onmogelijk maakte. Net op het moment dat we er eigenlijk iets van wilden zeggen trapte hij vol op de rem, zette hem in z'n achteruit, gaf gas, kon na ons geschreeuw net op tijd toch weer remmen zodat de dikke auto achter ons niet in de kreukels zat, keerde met 8 x steken waarvan ik zeker 4 x dacht dat we om zouden kukelen en scheurde door het mulle zand een ander pad in.Omdat hij niets zei zaten wij allemaal een beetje verbaasd te zitten maar al snel zagen we wat al deze acties goedkeurde: een leeuw! Oh nee...wacht..2..nee. .5...nee: minstens 12 leeuwen zat links en rechts in de 'berm' te geeuwen/grommen/luieren. Waanzinnig! Hoe erg ik ook hoopte op een luipaard dit was het vroege opstaan ook zeker waard. Toen ze uiteindelijk allemaal weggewandeld waren gaf de gids weer gas om niet heel veel later weer te stoppen,want ja hoor...eindelijk de ontbrekende 5e van de big five stak over: het luipaard! Wat een beest is dat! Nadat ook hij de bosjes in was gedoken gingen we verder en zagen we nog vele 'gewone' dieren, zoals olifanten, zebra's, giraffes, buffels en na 3 uur kwamen we vol adrenaline terug in het hotel. Na een paar uur luieren maakten we ons klaar voor tocht 2 van de dag: sunset boot cruise! Eerst even doorgeven hoeveel savannah's we mee wilden en hup aan boord. Nog voor we ons goed geïnstalleerd hadden wierp de eerste krokodil zich al in het water...dat beloofde veel goeds! En ja hoor...niet veel later een grote kudde olifanten die druk aan het eten/drinken/badderen/poepen (bah...gewoon in het water waar ze ook uit drinken) waren. En niet veel daarna een clubje nijlpaarden, die regelmatig even hun tanden lieten zien om duidelijk te maken dat we niet met ze moeten fucken...boodschap overgekomen ;-) Vele buffels/herten/krokodillen/olifanten/een prachtige zonsondergang en savannah's verder konden we niet anders dan concluderen dat deze dag absoluut in de top 3 kwam!

Nog nagenietend stapten we de volgende ochtend om 7 uur weer in onze vertrouwde Toyota.We wilden naar Tulu Block in het zuiden maar doordat we tijd genoeg hadden zouden we wel zien hoe ver we zouden komen. Om 14 uur waren we in Bobonong, ca 50 km van de ingang vandaan. We vonden het een mooi moment om een slaapplek te zoeken zodat we de volgende ochtend vroeg het park in konden. Helaas bleek er maar 1 guesthouse en dat was behoorlijk dramatisch. Dus gingen we toch een poging doen in het park. De lonely planet had gewaarschuwd dat het handig was om vooraf te reserveren omdat de accomodaties geen onaangekondigde gasten zouden ontvangen. Eigenwijs gingen we het toch proberen. Na 10 km hobbelgebobbel in het park kwamen we bij de eerste lodge was maar die was vol. Volgens de vriendelijke mevrouw was er 8 km verderop een lodge die waarschijnlijk wel plek had. Die 8 bleek 18 km, maar er was inderdaad plek. Wat de lonely planet echter vergeten was te vermelden: in het park accepteren ze geen visa/pinpas. ...Dit was de eerste keer deze vakantie, maar helaas ook toevallig net de keer dat we geen cash hadden....Verder maar weer...Volgens deze mevrouw was er een paar kilometer verderop 1 die wel visa zou accepteren. Het duurde een eeuwigheid voor we de ingang van de volgende lodge tegenkwamen, zeker geen 'paar kilometer' en het duurde nog een uur voor we -na het ontwijken van een hyena- voor een dicht hek kwamen te staan. Inmiddels was het al donker en kneep ik hem best...het lastige was ook: gaan we terug, wat zeker 2 uur over de gravel weg door het park zou betekenen + nog een extra uur over een weg vol gaten om dan in het afgetrapte hotel te slapen of toch nog heel even verder proberen?? We besloten nog heel even verder te zoeken. Na een half uur kwamen we weer een lodge tegen, gelukkig was deze oprijlaan niet zo lang en er brandde licht. Inmiddels hadden we al bedacht dat als die ook vol zou zijn of te duur we gewoon in de auto op de parkeerplaats zouden slapen. Maar dit was gelukkig niet nodig: hij was niet vol, sterker nog we waren de enige en het was redelijk betaalbaar. Opgelucht vielen we een uurtje later uitgeteld in slaap. Toen we s ochtends wakker werden begrepen we niet waarom wij de enige waren: de lodge bleek heel mooi! Maar wij hadden al besloten dat we verder richting Sun City - Zuid Afrika wilden. De lodge bleek om de hoek van de snelste grenspost ooit te liggen en dus reden we een kwartiertje later (had ook 10 minuten kunnen zijn als we het gesjans van de grenspolitie hadden genegeerd) weer in Zuid Afrika om aan het eind van de middag bij Sun City aan te komen. Dit staat bekend als het Las Vegas van Afrika maar in tegenstelling tot het echte Vegas bleek overnachten hier behoorlijk duur. Dus even in het dorpje ernaast kijken. De eerste 2 guesthouses waren donker en er deed niemand open. Bij de 3e ben ik maar brutaal naar binnen gelopen en met succes: ze hadden een goedkope kamer vrij! Een probleempje: er was een stroomstoring in het dorp...maar die zou om 19 uur verholpen zijn. Geen probleem, dan gingen we toch eerst even eten bij een lodge in wildpark Pilanesberg dat om de hoek lag, (nav tip van de receptioniste). En hoewel hier ook geen stroom was, was het een gouden tip! Maar toen we om 20.30 klaar waren, was er nog steeds geen stroom...ook niet in de guesthouse dus ja...dan zit er maar 1 ding op: wijntjes drinken met de eigenaar en 2 gezellige andere gasten! Redelijk onder invloed strompelden we naar de loeihete kamer, waar zowel de douche als de wc het dus ook nog niet deden.....en s ochtends ook nog niet :-(

Omdat Sun City wel stroom had sjeesden we na het ontbijt snel daarheen en genoten we van de schone wc's en de koude spa rood in de mooie hotels. Na een paar rondjes en extra veel parfum opspuiten in de lokale Douglas om onze ranzige luchten te verbloemen belanden we op het terras waar ik nu nog zit, met een verse pina colada en live muziek :-)

Peentjes zweten, mede dankzij de politie en de fotogenieke leeuwen

Zittend aan de okavanga delta met een cider, met mijn linker oog op de telefoon gericht voor alle binnenkomende felicitaties (bedankt allemaal!) en mijn rechter oog op de tablet vind ik het een mooi moment om even de ervaringen van de afgelopen dagen van mij af te schrijven. ...(anders passen er geen nieuwe bij ;-) )

Vanuit Omaruru reden we in 3 uurtjes (over asfalt, heel lekker) naar de toegangspoort van Etosha. Even een overnachting geregeld en een pas voor het park en daar gingen we weer, op zoek naar wild! In Etosha heb je behoorlijk veel plassen/-jes en doordat het zo heet is is de kans groot daar dieren aan te treffen was ons verteld...en dat was niet gelogen. Bij de eerste drinkplaats stonden ontzettend veel struisvogels,spring- en gemsbokken. Leuk, maar niet sensatie genoeg...Gelukkig kwam die er wel in de verte al aanlopen: een grote grijze olifant op zijn dooie gemak. Eenmaal aangekomen bij de plas ging hij eerst zijn dorst lessen om daarna keihard in de plas te gaan stampen...erg grappig om te zien hoe die andere dieren daar op reageerden: sommige gingen er als een angsthaas vandoor, andere gingen juist proberen de spetters op te vangen. Net op het moment dat we eigenlijk verder wilden gaan zagen we in de verte nog iets bewegen...en ja hoor...De rest van familie olifant kwam in polonaise ook naar de waterplas gewaggeld om met zijn allen effe een showtje aan ons weg te geven!
Uiteindelijk moesten we toch echt verder want wie weet zouden we nog wel leeuwen zien (was ons ook verteld)...en ja hoor..nog geen kwartier later zagen we een mannetjes leeuw en zijn vrouw op een paar meter afstand onder een boom liggen (eerlijk is eerlijk: wij zagen in eerste instantie alleen maar een hoop auto's stilstaan). Na wat geduld hadden we een perfecte plek bemachtigd en wat bleek: meneer de leeuw bleek niet 1, maar 4 vrouwen om zich heen te hebben liggen...sl*t! Echt veel beweging zat er niet in, maar wat was dit vet zeg! Het kostte dan ook ontzettend veel moeite om afscheid te nemen, maar onze lodge was nog een stuk rijden dus het moest toch echt. Na nog een uurtje hobbelen en armspieren trainen (ik) en tukken (louise) kwamen we aan bij de lodge. Wij hadden gehoopt 2 nachten in de zelfde hut te kunnen maar dat bleek niet te kunnen, tenzij we de honeymoon suite namen. Terwijl ik druk ging rekenen ging Louise even plassen. Al plassend had zij ondertussen een slimme vraag bedacht, nl: zijn er wel 2 aparte bedden in die honeymoon suite. Waar het mis ging is mij nog niet helemaal duidelijk, maar wat volgde was een ordinaire bitch fight tussen Louise en de mevrouw van de receptie..het duurde even voor mijn bemiddelings sensoren door hadden dat ik moest ingrijpen (die hadden toch vakantie?)...maar ja...We hadden toch een slaapplek nodig dus Louise naar buiten gestuurd en de versie van mevrouw aangehoord, het gegooid op een misverstand door taalbarrière, excuses gemaakt en uiteindelijk kregen we de sleutel voor een kamer met 2 bedden...weliswaar voor 1 nacht, maar ze was wel bereid voor ons een zelfde soort kamer in een andere lodge te regelen voor de 2e nacht....pfff. .Na ook Louise haar versie aangehoord te hebben (want dat hoort natuurlijk ;-) ) was ik doodmoe dus een klein tukje gedaan.
Fris en fruitig gingen we vol goede moed naar het buffet, maar helaas bleek dat een grote domper. Dus snel een paar korrels rijst en een cake-je naar binnen geschoven en door naar de waterplas. We wisten niet zo goed wat te verwachten, maar eenmaal daar bleek het een soort verhoogde natuurlijke tribune waar iedereen doodstil naar het water zat te kijken. Nadat we ons hadden geïnstalleerd (= wijn ingeschonken en alles zo geplaatst dat het niet kon omvallen) kwam er een neushoorn. Ik dacht nog: als je dorst hebt ga je toch rechtstreeks naar de bar, uhh plas...Waarom zoveel rondjes lopen? Maar hij bleek de boel aan het verkennen voor zijn vrouw en kind. Na een half uurtje de plas voor zichzelf gehad te hebben hoorden wij, en zij dus ook geritsel. Langzaam kwam er een olifant dichterbij. De grootste neushoorn begon te grommen (ja echt grommen) ende olifant leek eieren voor zijn geld te kiezen....met de nadruk op 'leek'...Want toen de rest van zijn vrienden kwam durfde hij wel tof te doen tegen de neushoorn en dus kozen zij ervoor om tijdelijk plaats te maken. Genietend van het hele badder en drink moment van de olifanten kwamen er ineens hyena's. ..die moesten ook weg volgens de olifantenclan en vanuit onverwachte hoek hielpen de neushoorns de hyena's te verjagen. De geluiden die hierbij werden gemaakt zijn niet te beschrijven (en met mijn samsung helaas ook niet goed op te nemen) Als beloning mochten de neushoorns, mits in eigen hoek, dan ook water drinken. Wat een spektakel! Na 4 pogingen om weg te gaan, gingen we uiteindelijk om 12 uur dan toch maar onze 2 aparte bedden opzoeken. Want...om 5 uur ging mijn wekker weer. Ik wilde nl ook graag een sunrise game-drive gedaan hebben. En dat was het korte nachtje zeker waard: een cheetah, ontelbaar veel zebra's, blue wildebeesten, spring- en gemsbokken en nog veel meer. Eenmaal terug roofden we het ontbijtbuffet even leeg en reden we de rest van de dag door het park om nog veel meer zebra's, giraffen, olifanten enzo te zien. Aan het eind van de middag kwamen we moe, maar voldaan (en smerig en bezweet) aan in de andere lodge. Deze hut bleek echt prachtig en met een supermooi bad en buitendouche, dus even een relax moment, compleet met gezichtsmasker! Aansluitend zelf opgewarmde noodles en vol goede moed en fles sheridans naar de plas. Deze plas was wat slechter te zien en minder druk bezocht, maar toch nog een neushoorn en giraffes gespot terwijl we de hyena's lawaai hoorden maken in het riet. Na een heerlijke lange slaap wilden we graag nog een rondje rijden voor het ontbijt om hopelijk zelf een leeuw of andere kat-achtige te spotten. En dat lukte: een leeuw, in eerste instantie lag ze maar ze moest poepen. ..precies voor onze auto..en daarna volgde ze onze weg (of was het andersom?). Na nog een paar vossen en jakhalzen stortten we ons weer op het ontbijtbuffet om daarna helaas Etosha te verlaten richting Rundu, een mooie plek voor een pitstop op de weg naar Botswana. De route bleek supermooi en vanaf grootfontein volgden er allemaal hutten-dorpjes. Het grappige was dat de hutten soms echt op instorten stonden, maar dat ze allemaal een erfafscheiding hadden...soms maar een paar palen, soms een hele heg. Wij begrijpen nog steeds niet waarom...moeten we nog eens uitzoeken. Rond 14 uur kwamen we aan in de chaotische stad Rundu en vonden we al snel een mooie lodge aan de rivier die Namibië van Angola scheidt. De rivier schijnt vol met krokodillen en nijlpaarden te zitten en dat wilden wij wel zien, maar na een paar blikken op de rivier zijn we toch maar snel weg gegaan aangezien het halve dorp dat blijkbaar als zuip-/hangplek gebruikt en wij niet goed konden inschatten wat zij van die 2 nieuwsgierige toeristen vonden.

De volgende dag gingen we op weg naar Maun, Botswana. Na 2 uurtjes asfalt kregen we weer gravel. Wij vroegen ons af of dit een 'afscheids-gravel' was van Namibië of een 'welkom-gravel' voor Botswana..maar daar zouden we een half uurtje later achterkomen: na de formaliteiten bij de 2 grensposten zagen we weer asfalt....maar: met enorme gaten! Na 10 km was het eerste stadje bereikt en wij dachten daar even te pinnen/geld te wisselen/te tanken en wat boodschappen te halen. Helaas bleek dit wat lastig: voor de pin stond een urenlange rij, geld wisselen kon maar een heel klein beetje (net genoeg voor wat drinken), benzine kon niet zonder Botswana geld en dus zat er niets anders op dan volgas naar de volgende stad. Echter: de politie kon dat volgas niet zo waarderen en we werden naar de kant gehaald. Louise moest op het strafstoeltje en ik bleef braaf in de auto. Het bleek dat ze het record had verbroken: 106 waarde 60 mocht. Met wat Ierse grappen, een Hollandse knipoog (toch maar even op het geroep van meneer agent gereageerd) en de mededeling dat we echt geen geld hadden mochten we wonder boven wonder verder en bereikten we het volgende stadje. Ook hier bleek pinnen extreem lang te gaanduren, maar benzine lukte gelukkig wel. Dus met volle tank reden we half-volgas verder. Maar ook dit vond de politie niet leuk en dus weer aan de kant. Dit keer was het 86 waar je 60 mocht en kwamen we er iets lastiger van af: 1 fles cola en een zak dorritos! In de loeihete auto en met weinig drinken en een mooi, maar eentonig landschap was het erg moeilijk om wakker te blijven. Maar ja...iemand moest Louise alert houden op de gaten en de snelheid...pittig. Maar inmiddels hadden we bericht dat de tent die wij wilden (2 aparte bedden/eigen (buiten) badkamer/aan de rivier) geregeld was, dus konden we mooi in 1 rechte lijn door, letterlijk, en zaten we al snel na aankomst met een biertje aan een pizza. Er volgden nog een paar biertjes en in eens toverde Louise een kaart en cadeau te voorschijn ...met de mededeling dat ze het nu maar vast gaf want niet wist of ze om 12 uur nog wakker, danwel te dronken zou zijn en bang was voor een kater, superlief! En precies toen ik klaar was met uitpakken kwam er nog een fles wijn ... hè vervelend!

We spraken af geen wekker te zetten, maar verassend genoeg werd ik half 7 wakker. En hoe lekker is het dan als je je ogen doet, bedenkt dat je jarig bent en uitkijkt over de okavanga delta rivier terwijl Louise de koffie al klaar had gezet!!! Na nog een koffie,een goddelijke buitendouche en ontbijt gingen we naar het vliegveld om een tochtje over delta te regelen. Ze hebben hier vaste bedragen voor de vliegtuigen, dus als je met meer bent is het goedkoper. Maar wij konden geen mede geïnteresseerden vinden dus zaten we om 11 uur met z'n tweeën en de piloot in het mini vliegtuigje. Ik voorin en dat was even wennen...Want ik zag alles en dus ook dat de ene tank leeg was en de andere nog maar voor een kwart vol. Er volgende een flinke discussie in mezelf (zal ik een grapje maken tegen de piloot of hou ik mij in), maar voor ik er uit was gingen we al. Nog even moest ik het stemmetje in mijn hoofd dat zei 'trek aan dat stuur' wegsturen en wat volgde was een uur op en top genieten!!! Wij hadden er allebei niet bij stil gestaan dat we ook dieren zouden zien, dus extra leuk was het toen we echt overal olifanten door het water zagen trekken en ontelbaar veel nijlpaarden. Zelfs nog giraffes en zebra's. ..echt geweldig!
Nagenietend reden we naar de carwash. ..dat was echt nodig! Overal zat zand en door alle klappen van stenen waren we ook een beetje bang voor wat er onder dat zand vandaan zou komen, maar gelukkig kregen we een uur later een glimmende, frisse auto terug zonder butsen!!

Nu hebben we net mijn verjaardagsdiner op (bedankt ouders!) en gaan we waarschijnlijk vroeg naar bed. Morgen rijden we naar Kasane waar ook een hoop te beleven schijnt,onder andere een trip naar de Victoria watervallen!

Op de boerderij

Toen het eindelijk gelukt was het vorige verslag te plaatsen (Dank zus) gingen ik en mijn 10 kersverse muggenbulten als een speer naar bed voor een diepe slaap. Na het ontbijt en wat tips & trucs moesten we eerst weer naar Keetmanshoop om een nieuwe band te regelen. Op zich ging dat redelijk vlot (en waarschijnlijk ook gratis --> verzekering) dus een uurtje later vertrokken we richting Solitaire. Het eerste stuk was een heerlijke asfaltweg...De laatste 2 uur mochten we weer op het gravel rijden. Omdat de platte band nog vers in het geheugen zat was het in het begin nog een beetje rustig aan doen....maar ja.... Toen de 3 in de klok zat ging Louise haar voet toch steeds iets harder op het gaspedaal drukken; -) Gelukkig ging het nu goed en dus kwamen we rond 16 uur aan in de plaats Solitaire: niets meer en niets minder dan een lodge, benzinepomp, bar/restaurant en bakker, maar dat was dan ook precies wat we nodig hadden! In eerste instantie was de receptionist nog niet echt onder de indruk van Louise haar afdingpraatjes, maar uiteindelijk kreeg ze het weer voor elkaar: de helft van de prijs, maar dan mochten we in de bar niet zeggen welke kamer we hadden. Prima, eitje...dachten we: uiteindelijk is ons 9 x gevraagd naar een kamer nummer...en wij hebben 9 x eerlijk kunnen antwoorden dat wij het nummer niet wisten. Na het dumpen van de spullen was het hoog tijd voor een biertje aan de bar. Naast ons zaten 2 echte boeren (Flip en JJ) en doordat wij tegelijk in de lach schoten (Louise omdat zij nog vaker 'fuck' zeiden dan zij zelf en ik omdat ik hun afrikaanse gesprek redelijk kon volgen) raakten we aan de praat. Al binnen 5 minuten werden we uitgenodigd op de boerderij. ..maar dat ging mij wat te snel. Maar na nog een uurtje slap ouwehoeren en wat meer info over hoe/wat/waar besloten we toch maar gebruik te gaan maken van het aanbod. Al vroegen we wel af of wij hen wel aan zouden treffen aangezien er heel veel whiskey in was gegaan voordat ze aan hun tocht van nog minimaal 2 uur in het donker of gravel begonnen....
Na nog een paar drankjes voor ons en een diepe slaap stond als eerst de sossusvlei op het programma...bekend om de rode zandduinen. Het eerste stuk konden we zelf rijden en voor het laatste stuk stond een shuttlebus klaar! Echt zo mooi dat je foto's blijft maken ;-) Omdat het nog wel een stuk rijden was en boer Flip ons had gevraagd om om 16 uur op de boerderij te zijn zodat we nog een game drive konden doen, stonden we om 10.30 braaf te wachten op een shuttlebus. ..maar helaas...er was een groep met een ontzettend asociaal *** waardoor we uiteindelijk pas om 11.30 het busje terug hadden. Maar ondanks dat de weg in het begin erg slecht was, was het ons toch gelukt op tijd op de boerderij te komen. Het bleek dat zij hadden gewed over of wij wel of niet zouden komen...Om een fles whiskey...Dus -na de rondleiding door de enorme boerderij- moest er eerst gedronken worden! En nog 1...en nog 1...uiteindelijk gingen we samen met de koelbox met bier en whiskey om 18 uur de jeep in en spotten we geen dieren, maar wel een supermooie zonsondergang, heel bijzonder! Terug in de boerderij stond de barbecue al te wachten, samen met nog meer whiskey (en voor ons wijn en bier)...een erg gezellige avond! Beetje balen was het dan ook toen de volgende ochtend de wekker ging...maar ja we moesten een behoorlijke afstand afleggen over met name gravel dus na een koffie (wij) en een whiskey (zij) gingen we weer op pad. Tot Solitaire (ja klopt...daar waren we al geweest) ging het voorspoedig, maar daarna volgden een heleboel uurtjes met samengeknepen billen: continue stenen knoerthard tegen de onderkant, dat we echt verbaasd waren dat ze niet door de bodem heen vlogen, bergen -best lastig als je niet kan remmen en goed sturen- en bijna geen verkeer, wat lekker lijkt maar niet leuk is als je verwacht dat de (spiksplinternieuwe) auto elk moment uit elkaar zou vallen....Heel groot was dan ook de opluchting toen we na 4 uur asfalt en de oceaan zagen! En 2 uur later in de pub in Hentiesbaai met een fles wijn en peukie rugby konden kijken terwijl we wachten op het eten. Helemaal lekker was het vooruitzicht op schone kleren: als wij de vieze bende 's ochtends zouden inleveren zouden zij het wassen terwijl wij heen en weer gingen naar Cape Cross, 50 km verderop en bekend om zijn grote zeeleeuwen kolonie. En groot was de kolonie zeker: overal waar je keek zag je zeeleeuwen liggen/over elkaar heen niezen/vechten/spelen/slapen, maar ook van zich af zeiken...en dat stinkt!!!! Maar zolang je maar goed door je mond bleef ademen keek je je ogen uit!

Na nog een koffie in het hotel gingen we verder. JJ had ons getipt om naar Erindi NP te gaan en uitgelegd waar het was. Dus daar gingen we...met een kleine stop bij de Spitzkoppe, ook wel de Namibiaanse Matterhorn genoemd en via een openbare weg waar ik om de 10 minuten uit moest stappen om een hek te openen en sluiten, maar geen Erindi. Uiteindelijk zagen we wel een lodge, maar die was helaas vol. Dus de enige optie was doorrijden naar Omaruru. En wat was het eerste wat we daar zagen? Ja inderdaad: een bord met Erindi rechtsaf. Maar er stond niet bij hoeveel km over wat voor soort weg...dus verstandig als wij natuurlijk zijn besloten we in Omaruru te slapen en dan de volgende dag het park op te zoeken.
Met een redelijk opgeruimde auto aangezien we restjesavond hadden gehouden (ja dus ook al die bijna lege flessen wijn moesten leeg) en een koeltas/box (leek ons wel handig met gemiddeld 35 graden) begon poging 2. Volgens het hotel was het heel makkelijk en stonden er ook borden..dat klopte...alleen niet op de T splitsing ergens in de 'middle of fucking nowhere' aldus Louise...Uiteraard gokten we verkeerd maar gelukkig bleek op onze (om-)weg wel ook een ingang te zijn. Het bleek een erg mooi park, maar met heel veel begroeiing...Dus op een olifant, nijlpaard, struisvogels en een heleboel herten/bokken en wildebeesten na hebben we niets gespot. Maar....morgen gaan we naar Etosha en tot nu toe hebben waar daar alleen maar positieve berichten over gehoord!

2000 km, 1 lekke band; 5 cheetahs, 1 dode eekhoorn

Na 2 prima vluchten en zelfs een aantal tukkies stond Louise mij braaf op te wachten in Johannesburg. Al net zo braaf liet zij mij eerst even bijkomen met een peukie voor we naar het autoverhuurbedrijf gingen. We hadden al besloten dat we toch wilden proberen of we een 4WD konden krijgen en hadden de trucjes voor de onderhandeling nog een keertje doorgenomen. Maar helaas bleek dit voor niets, want zelfs met al haar Ierse charmes was het onmogelijk om van 'not available' 'available' te maken. En dus reden we een klein uurtje na mijn landing weg in een spiksplinternieuwe Toyota, ook niet slecht. Toen kwam het moment waar ik toch al weken een beetje met buikpijn naar toeleefde: vinden we het hotel in 1x of gaan we -net als vorig jaar- weer 4 uur dwalen door de achterbuurten van Johannesburg? Uiteraard had ik wel e.e.a. aan voorbereidingen getroffen om dat laatste te voorkomen en Louise bleek dat ook gedaan te hebben. En dus reden we -zo goed als- in 1 x (klein missertje maar dat had de beste kunnen overkomen) naar het hotel en zaten net na het eerste fluitsignaal van Zuid-Afrika - Japan (rugby) aan ons eerste biertje te wachten op de hamburger! Na de wedstrijd, hamburger, 2 biertjes, 1 sheridans en een goddelijke douche ging mijn lichtje uit om vervolgens op 8 uur weer aan te gaan. Na de auto op de juiste manier te hebben ingericht was het tijd voor het ontbijtbuffet. Waar Louise normaal niet vaak aan voorbereidingen doet, had ze dit jaar heel slim bedacht om plastic bakjes mee te nemen die na het ontbijt compleet gevuld ineens op de achterbank stonden....en dus kon de reis beginnen!

Het eerste doel was zo veel mogelijk kilometers afleggen richting Namibië. Na een beetje een trage start (johannesburg uitkomen was wat lastig), kwamen we uiteindelijkom 17 uurin Vryburg. We vonden al snel een geschikte slaapplek en een supermarkt met wijn! Helaas bleek bij het afrekenen dat die wijn alleen nietop zondaggekocht mocht worden...3 x nagevraagd omdat we echt dachten het niet goed begrepen te hebben, maar het was echt zo: geen verkoop van alcoholop zondag. ..Gelukkig hadden we de sheridans nog ;-)

De volgende ochtend vertrokken weom 7 uur. We hoopten zo ver mogelijk te komen en het liefst zelfs in het Kgalagadi park en dat lukte. Het zat zelfs zo mee dat we daarom 15 uureen slaapplek hadden en een plekkie voor de sunset-game-drive. Dus na een kleine poging om zelf iets te spotten (niet gelukt) en een douche stonden wij keurig op tijd bij de verzamelplaats. De gids vertelde ons dat we beter zo hoog mogelijk in de jeep konden zitten want dan zag je het meest. Dat diezelfde gids zelf maar 1.30 m. was en niet boven het stuur uit kwam viel ons pas op toen hij instapte. Dat samen met de overdreven interesse voor vogels van de dominante leider van het andere groepje game-drivers zorgde ervoor dat wij 3 uur later alleen een paar uilen, andere vogels en een slang (cape-cobra) hadden gezien en ontzettend uitkeken naar de biefstuk die we zouden gaan bestellen. Uiteraard bestelde ik die met champignonsaus, maar toen ze echt niet veel later al roerend in een bakje de biefstuk met saus kwam brengen vreesde ik het ergste. En dat bleek terecht: allemaal klonten in een soort mayonaise met aangekoekte randen en als je die klonten aanraakte knapte ze open en ontstond er een stofwolk. Louise had pepersaus die weliswaar geen klontjes had, maar ter compensatie voor meer dan de helft uit azijn bestond.....Dus ja..dan zat er maar een ding op: sheridans!

De volgende dag gingen we het zelf maar proberen en ik zou de auto besturen. Aangezien het alleen maar zandwegen waren zat het eerste uur de enge ervaring van vorig jaar mij nog dwars. Maar daarna ging het steeds beter en na 3 uurtjes had ik het door: vooral niet te veel remmen en sturen en dan is het net als raften afgewisseld met een achtbaan (zonder loopings uiteraard). Leuk, maar niet waar we voor kwamen. Dat waren namelijk leeuwen, luipaarden of cheetahs. Nu hadden we al best veel mensen gesproken die al een week in het park waren, maar door de harde wind nog niets hadden gezien (blijken ze niet van te houden). Erg verbaasd waren we dan ook toen wij niet 1, maar wel 5 cheetahs zagen langs de kant van de weg en uiteindelijk rondom onze auto...echt super vet! We deden nog een poging voor het kersje van de taart: wachten tot de cheetahs een springbok zouden grijpen, maar dat leek niet te gaan gebeuren. Met een zeer voldaan gevoel gingen we weer naar het restaurant -er was er namelijk maar 1- maar we hadden bedacht dat er met kip cordon blue toch weinig mis zou kunnen gaan...wel dus: een kip cordon blue wordt er namelijk niet lekkerder van als je hem opwarmt in de magnetron ; -) Er zat niets anders op: wijn, slapen en weer vroeg op pad voor ons volgende punt op de lijst: Fish River Canyon!

Om 7 uurreden we het park uit,om 9 uurwaren we in Namibië waar we om 9.30 met alle benodigde papieren en een lading koffie verder reden over de eerste Namibiaanse snelweg (= gravel) van een hele reeks. Na 2 uur geen auto gezien te hebben kwamen we in Keetmanshoop om vervolgens heel even te genieten van asfalt waarna nog een tocht van anderhalf uur over een hobbel/bobbel/zand/gravel weg volgde. Maar het was het waard: wat een uitzicht!!! Omdat we in de tussentijd hadden bedacht toch vast die laatste weg gedaan te willen hebben voor we aan de volgende etappe begonnen hadden we een hotel gereserveerd in Seeheim. Na een kleine versnapering begonnen we aan de terugweg. Deze liep boven verwachting voorspoedig tot ik op een gegeven moment een gek geluidje hoorde...Louise ging kijken en ja hoor: de eerste lekke band was een feit. En dan hebben we het niet over een gaatjes waar je een bakje water voor nodig hebt om te ontdekken waar het zit, nee 3 gapende gaten keken ons lachend aan. Louise kon er echter niet om lachen (ik mocht niet eens een foto maken), maar ik vind dat we het snel en goed hebben gefikst: na 4 minuten hadden we de krik uit de auto en na in totaal 13 minuten reden we (reed ik) weer verder. Louise daarentegen moest het allemaal even verwerken dus trok in die 20 minuten die volgden 2 loeihete halve liters open en een pakje marlboro :-p

Nu zijn we in het hotel, morgen na het ontbijt even een klein ommetje om in Keetmanshoop een nieuwe band te halen en dan op naar de Sossusvlei/Naukluft.

Franshoek, Kaapstad en Dubai

Het vorige verslag eindigde ik met 'we overwegen nu er een 3e nacht aan vast te plakken'. Dat hebben we ook gedaan en ook over de 4e waren we het snel eens. En dus hadden we alle tijd om Franschoek en omgeving te verkennen. De enige verplichting (aan ons zelf) die we hadden was het regelen van de tickets voor de rugby finale. Dit kon vanaf dinsdag 12 uur. En dus zat ik vanaf 11 uur paraat en checkte om de paar minuten of ze toevallig de kassa eerder opengooiden, maar mooi niet. 12 uur precies ging de site open en dat was ook precies het moment dat ik de site niet meer opkwam...Maar: de aanhouder wint en dus waren we om 14.30 uur voor €14,- per kaartje de eigenaren van tickets vlakbij het veld. Louise vond dat ik nu wel een wijntje had verdiend en bood aan de bob te zijn en ik besloot daar niet tegenin te gaan. En dus gingen we naar de eerste boerderij: Glenwood. In een supermooie omgeving bestelden we voor de zekerheid eerst maar een portie bitterballen (ja echt: bitterballen! Geen van dobben, maar het kwam in de buurt) en dat was maar goed ook want blijkbaar vinden ze dat je iets meer dan 3 slokjes nodig hebt om goed te kunnen proeven ;-) Lichtelijk aangeschoten -ik dan- gingen we naar boerderij 2: La Motte. Deze is behoorlijk wat groter en de proeverij was dan ook echt lopende band werk in hoog tempo. Gevolg: boerderij 3 hebben we maar overgeslagen...

Maar na een goede nachtrust kon ik er weer tegen en nadat Louise haar ticket had omgeboekt -ze kwam er achter dat ze een uur voordat haar vliegtuig landde al op haar werk moest zijn- gingen we naar Paarl. We begonnen rustig: een boerderij met supermooie tuinen, vers brood en kaas. Vervolgens gingen we naar Fairview: ideaal want hier kon je wijn EN kaas proeven! Na de nodige aankopen gingen we nav een tip van het meisje van de receptie op zoek naar de aardbeienboer en ze had niet overdreven: mega grote aardbeien die ook nog super lekker waren. Met een doos van 2 kilo onder de arm gingen we naar Spice Route: verse koffie, kruiden, wijn enz. Maar eigenlijk wilden we maar 1 ding: naar de cottage om vanuit de ligstoel te genieten van de bubbeltjes wijn en aardbeien! Later werd de bubbeltjes wijn vervangen door een glaasje wit en de aardbeien maakten plaats voor de eerder op de dag aangeschafte verse kaasjes en toen kwamen we tot de conclusie dat we wel veel van de omgeving hadden gezien, maar het dorpje zelf nog niet. Gelukkig hadden we de donderdag nog en die werd dan ook ingevuld met winkelen, koffie, winkelen, lunch en vooruit nog even winkelen! Terug in de cottage volgde de grote uitdaging: alle spullen in de tas krijgen. Toen de laatste rits ook dicht was konden we met een gerust hart naar bed voor de laatste nacht in de super cottage!

Met een beetje dubbel gevoel namen we afscheid van de cottage en de vriendelijke medewerkers. We hadden makkelijk nog een paar dagen kunnen blijven, maar Kaapstad riep ons ook. En dus gingen we via Stellenbosch, Muizenberg en Fishhoek naar Simon's Town/ Boulder Beach. Op dit strand woont een hele groep pinguïns en die behoren nu toch ook echt tot mijn top 5 van favoriete dieren: ik kon nog makkelijk uren blijven kijken naar de waggelende beesten maar helaas arriveerden tegelijkertijd de bus uit Azië en de bus uit India: weg rust, weg frisse lucht en weg uitzicht...Dus starten we de auto en gingen we verder. De volgende stop was Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Onderweg moesten we nog even vol op de rem voor een kudde bavianen en bij Kaap de Goede Hoop voor een kudde toeristen. In plaats van achteraan aan te sluiten in de rij voor een foto van mezelf en het bord 'meest zuidwestelijke punt van Zuid-Afrika' koos ik voor een snelle foto van het bord en een lange tijd genieten van de mega golven en een paar zeeleeuwen! Na Saarborough, Kommetje en Noordhoek kreeg de weg de naam 'Chapman's Peak Drive'. Dit schijnt een van de mooiste routes van de wereld te zijn en als dat niet zo is, moet het dat stempel wel krijgen: mega steile rotsen naar beneden en omhoog en superuitzichten over enorme witte stranden, schattige dorpjes en de wilde oceaan. Ik moet er wel bij vermelden dat het mijn voordeel was dat Louise reed, want door de vele bochten in combinatie met de redelijk smalle weg moest zij vooral niet te veel van de uitzichten genieten. Na een heerlijke lunch in Houtbaai reden we richting Kaapstad en -zo waar in een keer goed- naar het hotel. In Franschoek had ik aardig wat uurtjes gestoken in de zoektocht naar een goed hotel, op een tactische locatie voor niet al te veel geld: en dit werd beloond! Een groot appartement met een woonkamer, studeerkamer, keuken, mega slaapkamer (groter dan mijn woonkamer) en mega badkamer (groter dan mijn slaapkamer), uitzicht op (een deel van) de Tafelberg en super centraal! En wat ook erg fijn was: in de lift zagen we de weersverwachting en die was: strakblauwe lucht en 27-30 graden t/m dinsdag! Enige nadeel was dat het al donker was en dat dat de zoektocht naar een slijterij niet makkelijk maakte. We besloten een 'security' mannetje te vragen en die liep wel effe met ons mee (best een eindje, want de dichtstbijzijnde was dicht). We dachten nog wat vriendelijk, maar hij bleek er doodleuk vanuit gegaan te zijn dat wij dan wel een fles brandewijn voor hem hadden gekocht. Mooi niet, 10 rand en een zakje dorritos kon hij krijgen...

Al vroeg stonden we bij het ontbijtbuffet en dus waren we ook al vroeg op 'greenmarket': een Afrikaanse markt waar het een walhalla is voor een professionele afdinger als Louise. Ik word echter een beetje kriegel van al die mensen die je wat willen aansmeren, dus na de aanschaf van een ring en een beeldje observeerde ik het marktgebeuren vanaf het terras. Na een tijdje was Louise het ook wel zat en liepen we via allerlei leuke straatjes naar V&A Waterfront. Dit is de haven met allerlei leuke winkeltjes en restaurants. Maar die restaurants hadden wij niet nodig, want er was ook een foodmarket met tientallen kraampjes met vers bereide maaltijden! De keus was lastig, maar uiteindelijk won de Mexicaan met zijn heerlijke enchilladas! Na nog wat meer wandelen en winkeltjes gingen we terug naar het hotel om ons geestelijk voor te bereiden op de rugby finale. De taxichauffeur bleek geen fan, dus kon mij geen advies geven welk petje ik moest opzetten. Dit werd echter wel al snel na het uitstappen duidelijk: de verhouding blauw-wit (Western Province, alias: WP voor de echte fan)/ rood-wit (de Lions uit Johannesburg) was ongeveer 85:15. Omdat we ruim op tijd waren, konden we mooi een paar biertjes drinken in het clubhuis, waar de supporters van beide clubs door elkaar liepen, zonder problemen (en gelukkig maar want ik heb nog nooit zoveel afgetrainde en/of grote mannen bij elkaar gezien, dus liever geen vechtpartij). Na een paar biertjes begon de pub langzaam leeg te lopen en dat kon maar een ding betekenen: we gaan beginnen! Met blauw-witte pet (en 5 halve liters) op stond ik niet veel later als die-hard fan mee te zingen/schreeuwen en al snel ook te juichen. Het begon goed en met de rust stonden 'we' dan ook met 13-0 voor. Maar in de rust is er iets misgegaan..ik snap niet veel van rugby, maar dat het spannend is als het 13-13 is begrijp ik nog wel. Gelukkig scoorden we nog 2x (geen idee hoeveel punten dat was) en misten zij het grote gat tussen de palen in de laatste minuut. En dus hadden we gewonnen :-) Wat een top avond was dit!!! Vol enthousiasme kocht ik op weg naar onze taxi nog een shirt om niet veel later als een blok in slaap te vallen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij het horen van mijn wekker heel even hoopte dat het bewolkt zou zijn. We zouden namelijk in de eerste bus naar de Tafelberg hoppen, maar dat had alleen zin als het niet bewolkt was. Maar toen ik de strakblauwe lucht zag en mijn koffie op had, verdween de slaap uit mijn lijf en toen de buschauffeur bij het instappen zei dat de rij voor de Tafelberg maar 5 minuten was, was ik helemaal blij. Die rij bleek echter iets wat gegroeid voor wij aankwamen...maar een uurtje later stonden we dan toch in de gondel, in het midden op het gedeelte dat niet draaide met mijn gezicht richting rotswand. Maar het was het waard: supermooie uitzichten! Na 2 uurtjes rondwandelen gingen we weer naar beneden om weer in de bus te hoppen. Via diverse stranden kwamen we weer in V&A Waterfront waar we opnieuw lunchten met een lekkere enchillada. Via de overdekte markt liepen we richting bus om nog een laatste stukje stad vanuit de bus te bekijken. We eindigden vlakbij greenmarket en Louise wou daar toch nog wel effe kijken. Ik had inmiddels de pub ontdekt dus met een biertje aanschouwde ik Louise die druk in discussie was met diverse verkopers tegelijk. Eigenlijk hoefde ik niets meer, maar ik had nog wel een schilderij gezien wat telkens weer mijn aandacht trok. Louise wilde ook wel een schilderij dus met instructies van Louise -kijken, kijken, niet kopen- bekeek ik de schilderijen van dichtbij. En zo gingen we om en om naar het standje met tussendoor overleg. Mijn schilderij was eigenlijk 1400 rand. Ik had zelf al zonder veel moeite de prijs naar 600 rand gekregen, maar uiteindelijk kwam Louise met de 2 schilderijen terug en hoefde ik maar 450 rand te betalen. Oh ja...en ze had hem een biertje beloofd. Dat werden er iets meer dan 1 en erg gezellig. De verkoper bleek uit Malawi te komen en zag het wel zitten om ons volgend jaar rond te leiden door zijn land. Wij op dat moment ook, maar 's ochtends besloten we om er toch nog maar even goed over na te denken ;-)

Omdat onze auto giga smerig was, hadden we voor maandag een afspraak met de taxi chauffeur voor een poetsbeurt. Toen de auto weer helemaal schoon was, gingen we opnieuw voor een lunch naar de foodmarket en daarna rustig onze tas pakken. Dinsdag leverden we na het ontbijt de auto in en na het inchecken zaten we onze tijd uit in de keurige/schone rookruimte met bar. 10 minuten nadat het boarden was begonnen zaten we in het vliegtuig en bleek ik 4 stoelen voor mezelf te hebben :-) Een kleine 10 uur later stonden we op het vliegveld van Dubai waar wij werden opgepikt door een meneer van het hotel. Gelukkig was er overal airco, want zelfs om 2 uur 's nachts was het nog 30 graden...pfff. Snel ingecheckt en na de zeer nodige douche nog even geslapen.

's Ochtends hadden we best wel zin in een ontbijtje, maar eenmaal in de lobby werden we gek van al het lawaai dat de medehotelgasten maakten. Snel vluchten we naar buiten om vervolgens een beste klap te krijgen van de hitte. Zo snel als kon wilden we weer ergens naar binnen en toen zagen we de grote gele M met de poster van de McOntbijtmuffin: de keus was snel gemaakt. Met nog wat restjes cheddar tussen de tanden liepen we via het historische deel (Bastakya (?)) richting de creek/rivier. Via de textielsouk kwamen we aan bij de bootjes die je voor 1 dirham (ca €0,20) naar de overkant brachten. Daar volgden nog de spicesouk en de gold (-en silver) souk. Omdat ik bij de textielsouk al doorhad dat door alleen maar 'holland' te zeggen, de verkopers meteen ophielden, was het best te doen. Maar toen Louise haar ketting had gevonden (en gekocht) gingen we toch maar richting het nieuwe gedeelte, om te beginnen bij de Dubai Mall: gigantisch! Maar zoals altijd aan het einde van een vakantie, heb ik nou niet echt geld over en dit gold ook voor Louise, dus na een lunch en een paar rondjes gingen we naar de Dubai Marine. Een soort haven met mega boten, mega gebouwen en leuke terrasjes waar je, tussen de waterpijpen, prima mensen kunt kijken. Toen we na een pastaatje naar de metro liepen, bleek er een storing. Met alle NS ervaringen in mijn geheugen raakte ik al lichtelijk in paniek, maar zo waar bleek de eerste buschauffeur aan wie ik informatie vroeg al de goede en helemaal fijn: er is een apart vrouwen gedeelte in de bus dus we konden zitten.

De volgende dag (donderdag) gingen we na het ontbijt gelijk naar de metro richting Dubai Marine om een boottochtje te doen dat in een uur langs een paar palm eilanden en door het kanaal voer. Dit bleek een goede keus: mooie uitzichten + een verfrissend windje. Na het tochtje gingen we naar de Mall of the Emirates waar je onder andere de indoor skihal hebt: grappig! Maar daarna waren we er eigenlijk wel klaar mee: het was leuk om gezien te hebben, maar niet perse voor herhaling vatbaar. Gelukkig kwamen we ook tot de conclusie dat voor Afrika ook geldt 'leuk om gezien te hebben' maar dat Afrika zeker voor herhaling vatbaar is, liefst zo snel mogelijk! Dus na een toast met het laatste restje amarulla sloten we het gezamenlijke gedeelte van de vakantie af! Louise zit nu in het vliegtuig en ik op het terras en ik ga zo mijn tas inpakken en dan morgen vliegen.