Struisvogel, springbok & luxeproblemen

Na het schrijven van het vorige verslag volgde nog een laatste glaasje wijn en een hele diepe slaap. Om vervolgens vol energie te beginnen aan de volgende etappe. Na een klein half uurtje waren we in Wilderness waar we even van het uitzicht op de oceaan hebben genoten. De route van vandaag ging door de bergen en was echt super...wat een hoop fotostopjes betekende, waardoor we, na een lunch in Oudtshoorn, uiteindelijk nog effe extra gas moesten geven om op tijd bij de Cango Caves(grotten) te arriveren voor de laatste tour. Gelukkig wist mijn rechtervoet dit voor elkaar te krijgen zodat we alleen een klein sprintje moesten trekken om bij de net vertrokken groep aan te haken. In eerste instantie hadden we de 'adventure' toer in ons hoofd maar na het zien van de voorbeelden van hoe smal sommige doorgangen waren icm met de opmerking '30 cm hoog voor 10 meter lang' waren we het snel eens: de normale toer! En die was ook prachtig! Voldaan gingen we op zoek naar een slaapplek en die vonden we: een superschattig wit huisje in een prachtige tuin met uitzicht op de olijven, druiven, struisvogels en een rivier. En op ons 'probleem' dat er geen restaurantje op loopafstand was, hadden ze ook een oplossing: we konden aanschuiven voor het diner om 19 uur. En dus lagen we 5 minuten later heerlijk ontspannen te genieten van de zon & de drankjes. Een beetje bijgekleurd gingen we aan tafel. De keus was: struisvogel of vis...dat werd (voor mij) dus struisvogel. En hoewel ik de eerste paar hapjes echt wel lekker vond, zal ik het niet zo snel nog een keer bestellen (misschien kwam dat ook doordat tijdens de 2e helft van de biefstuk de levende struisvogel steeds door mijn beeld liep..hypocriet, ik weet het..). Na nog een heerlijk toetje en een bakkie koffie was het al weer bikkelen om mijn ogen open te houden en waarom zou je daar niet aan toegeven op vakantie??? Dus vroeg in bed met het grote voordeel: vroeg weer fit en lekker de tijd om in het zonnetje wakker te worden met een cappuccino en super uitzicht!

Na het ontbijt gingen we verder. Eerst door Oudtshoorn, toen koffie in Calitzdorp en een heerlijke lunch in Barrydale (restaurant diesel & creme!!) om vervolgens in Swellendam de cottage op te zoeken waar moeders 10 dagen daarvoor had geslapen. Gelukkig waren de instructies duidelijk dus al snel konden we weer in standje relax (=wijn in de zon). Louise opperde nog dat we wel zelf konden koken, maar aangezien we er niet uit konden komen wat dan besloten we maar voor een plate in de pub te gaan. Een goede timing want er was een spannende rugby wedstrijd aan de gang en de pub was gevuld met supporters van beide clubs (oh oh)...voordeel: we konden niet per ongeluk voor de 'verkeerde' juichen :-) Maar toen het fluitsignaal klonk bleek dit voor zo goed als alle gasten ook het signaal om naar huis te gaan. Wij hadden echter nog geen behoefte om te gaan en de gezellige eigenaren hadden ook nog wel zin in een borrel....of eigenlijk: een heleboel borrels! En dus dronken we springbok (pepermunt likeur met amarulla), jagerbomb, teqbomb (tequila versie), brandewijn en zwarte sambucca tussen de biertjes en wijntjes door. Tussendoor kon ik lekker Nederlands met ze ouwehoeren en ging het met mij prima. Louise daarentegen was totaal de weg kwijt. Eerst letterlijk: stond ze met haar neus richting de straat een beetje verdwaasd te kijken...Dus ik vraag wat er is, begint ze te fluisteren dat ze de wc niet meer ziet...Nee, hè he: die was links achterin ;-).... Na de wc begon ze zo waar te dansen (doet ze nooit, echt nooit) en toen het wel de bedoeling was dat we gingen bleef ze stug zitten terwijl ze tegen mij 'fluisterde' dat ze dan vast nog wel een drankje kreeg.....Om gênante situaties te voorkomen heb ik maar teruggefluisterd dat we echt moesten gaan en toen ging ze mee. Maar ipv de 5 minuten op de heenweg kwamen we nu pas na 30 min bij ons huis. Opgelucht deed ik de deur op slot en haalde de sleutel uit het slot, voor het geval dat Louise nog een tochtje wilde maken (dat ging nu in ieder geval niet meer lukken want het was nuchter al een beste klus om de deur van het slot te krijgen). Louise was inmiddels in een stoel geploft en ik vond het wel prima zo dus dook mijn eenpersoons bed in. Omdat Louise de vorige keer het eenpersoons bed had mocht zij nu (in de andere slaapkamer) in het tweepersoonsbed. Maar midden in de nacht werd ik wakker. In eerste instantie dacht ik dat ik nijlpaarden hoorde, maar dat was meer een droom. De harde werkelijkheid was dat ik Louise hoorde snurken. Ik dacht nog: dat is echt bizar met een gang er tussen, maar al snel zag ik dat ze in het andere bed op MIJN kamer was neergestort...oh oh oh... en ik maar denken dat Ieren tegen drank kunnen. ..

De volgende ochtend was haar kater enorm en haar geheugen foetsie. Ze wist ook niet meer dat we hadden afgesproken om een poging te wagen kaartjes voor de rugby finale van de nationale competitie te bemachtigen. Gelukkig vond ze het wel nog steeds een goed idee en dus stond ik om 5 voor 9 te wachten tot de winkel open ging. Helaas bleek het allemaal niet zo simpel dus nu moeten we het dinsdag via internet regelen.

Dus zonder kaartjes, maar met 1 kater gingen we weer op pad. Met een paar korte pitstops in Waenhuiskruis en Struisbaai en een lange stop in Cape Agulhas, waar we uiteraard even naar het zuidelijkste puntje van Afrika -wat ook gelijk de plek is waar de Atlantische en de Indische oceaan elkaar treffen- zijn gewandeld, kwamen we om 16 uur aan in Gansbaai. Bij de eerste B&B kregen we te horen dat ze vol zat, de tweede deed niet open, maar zoals wel vaker was ook nu 3 x scheepsrecht: een superkamer met zowel vanuit bed als vanaf balkon uitzicht op de oceaan met enorme golven (rechtvoor), de zonsondergang (links) en walvissen (rechts)! En gelukkig waren de walvissen er 's ochtends ook nog en: ze hadden goed geslapen, want ze maakten het ene bommetje na het andere. Enige nadeel: zodra ze doorhadden dat wij er een kiekje van wilden maken hielden ze er mee op. En dus ging ik doen alsof ze me totaal niet interesseerden: opmaken, tandenpoetsen, haren kammen -maar ondertussen hield ik ze in de gaten- en met succes, want toen ik het 2e wattenstaafje in mijn linkeroor had sprong er een de lucht in en was ik net op tijd om met mijn rechter wijsvinger het knopje van de camera in te drukken!

Het aparte was: eigenlijk waren de walvissen helemaal niet het doel van ons bezoek aan Gansbaai. Dit waren namelijk de haaien. Helaas bleek dat er voor het eerst in 15 jaar excursies waren geweest die geen een haai hadden gezien. Er was dan ook nog maar 1 bureau dat de excursie 'Cage diving with te sharks' aanbood en die zat vol. Dus nu hebben we de afspraak dat we via via op de hoogte worden gehouden over de tochtjes de rest van deze week: als er wel weer haaien worden gespot gaan we donderdag terug en anders moeten we helaas een volgende vakantie maar weer naar dit prachtige land :-p Na een laatste blik op de walvis gingen we verder via Hermanus naar Franschoek. Opnieuw een supermooie route en heel vervelend: weer een prachtige plek om te overnachten: een heel huis met ieder een eigen slaapkamer, eigen badkamer, wifi in elke kamer, 'eigen' terrassen met overal uitzicht op de wijngaarden en bergen, een giga keuken en op loopafstand van het gezellige dorp ....en dat voor ..... durf het bijna niet te zeggen... €26,- p.p.p.n. Dus dat we hier 2 nachten gaan blijven is wel duidelijk, maar we overwegen er nu om een 3e aan vast te plakken :-) en zijn keihard aan het duimen dat het morgen lukt om kaartjes voor de rugby te krijgen en op positief bericht mbt de haaien :-)

pap in het paleis

Na een goede nachtrust (ieder een eigen slaapkamer, slaapt toch lekkerder) gingen we op zoek naar de nijlpaarden. Ik denk nog geen kilometer in het park besloten we een zandweggetje in te slaan (uiteraard heel voorzichtig met klotsende oksels bij elke bocht). Een hele goede beslissing, want al snel zagen we een stuk of 10 nijlpaarden genieten van hun modderbad. We zetten de motor af en aanschouwden hun spelletjes...maar vooral ook hun geluiden: niet normaal! Ik heb even nagedacht hoe ik het het beste kan omschrijven maar denk aan een combi van een koe, paard, geluiden uit de wc na een nachtje doorhalen en een motorzaag en dan kom je aardig in de buurt ;-). Uiteindelijk gingen we verder en ook de rest van het park was mooi: neushoorns, wilde zwijnen, apen en uiteraard ontelbaar veel hert-soorten. Om 16 uur sloten we het dagje St Lucia NP af met een boottocht om nog een heleboel nijlpaarden te spotten (ook spelende!) en 1 krokodil!

De volgende dag vertrokken we richting het zuiden en we zouden wel zien waar we zouden eindigen....Dit werd Umtentweli. Een mooi appartement met mooi uitzicht op de oceaan en een gorgelende buurman die de persoon die hij aan de lijn had wel effe zou omleggen...sensatie! Gelukkig had het gegorgel mij verder niet wakker gehouden want die dag erna konden we alle energie gebruiken: ons doel was Addo Elephant en volgens onze schatting moest dat in 7 a 8 uurtjes wel lukken. Niet dus: de route was prachtig, maar dit kwam mede door bergen. Echter mochten de vrachtwagens hier ook door de bergen en was er vaak maar 1 baan...en veel bochten dus inhalen ook niet altijd verstandig. Gevolg: 13 uur later werd het een race tegen de klok of we voor sluitingstijd bij de gate zouden zijn. Dit lukte uiteindelijk wel, maar helaas geen slaapplek meer in het park. We kregen een naam van een hotel, maar Louise had onderweg iets gezien waar ze graag even wilde kijken. Nou dat begreep ik: een enorme lodge, maar niemand te bekennen... Na een rondje om de lodge kwamen we Moses tegen. Hij & zijn vrouw regelden alles mbt de lodge, maar zij gingen niet over de -voor ons budget te hoge- prijs. Nu zijn er echt wel een paar momenten geweest waarop ik me redelijk geneerde voor de Ierse manier van benaderen, maar eerlijk is eerlijk: het werkt vaak wel. Zo ook nu, wat ons een korting van bijna 50% opleverde (eigenlijk nog steeds boven budget, maar met de wetenschap dat we de hele lodge in ieder geval de eerste avond voor ons alleen hadden, dat het inclusief uitgebreid ontbijt was en het aanbod dat Moses voor ons nog een bbq wilde aansteken, waren we om). Dus na een heerlijke buitendouche -met uitzicht op de sterren en de geluiden van de 'jungle' en de geur van het brandende hout van de bbq- schoven we aan de bar voor kudu worstjes, lam, biefstuk, kip, aardappelsalade en zelfgemaakte (mais-) pap met een saus van grote stukken ui, paprika enz. Uiteraard was die saus niet mijn favoriet (wel braaf opgegeten) maar de rest was goddelijk. En hoewel we eigenlijk zo lang mogelijk wakker wilden blijven om te genieten van de luxe, was helaas de man met de hamer (of kwam het door de flessen wijn?) stiekem (bij mij) langsgekomen.... en dus zat er niets anders op dan wankelend het mega bed opzoeken. Na een lekker tukkie, een wederom heerlijke buitendouche, ditmaal met uitzicht op herten en buffels, en een lekker ontbijt gingen we richting het park. Zoals de naam wellicht al doet vermoeden zijn er veel olifanten in het park...en die hebben we gezien ook! Van trompetterende olifanten tot olifanten die zo dicht langs de auto liepen dat ik hun mee-eters kon tellen en de spiegel op een haar na werd geraakt door de zwabberende staart. Naast olifanten spotten we ook nog vele zebra's, buffels en uiteraard herten. Na diverse rondjes werd het tijd voor een beetje hulp en dus stapten we om 18.30 uur in de jeep voor een tocht met experts. Het liefst hadden we natuurlijk de leeuw of het luipaard gespot, maar helaas is dat niet gelukt (dan nog maar een keertje terug naar Afrika ;-)). Wel zaten we eerste rang bij een gevecht tussen 2 olifanten: ook erg indrukwekkend! Bij thuiskomst waren we helaas niet meer de enige in de lodge, maar gelukkig kenden de nieuwe bewoners hun plek en gingen ze al snel naar hun eigen kamer zodat wij even languit op de bank konden :-)

Vanochtend hebben we -na het zo lang mogelijk uitgesteld te hebben- afscheid genomen van ons paleis en zijn we via Jeffrey's Bay, Plettenberg Bay en Knysna nu beland in een soort center parcs vlakbij Wilderness!

leeuwen, buffels & huwelijksaanzoeken

Tijdens het typen van het vorige verslag was het de bedoeling om daarna vroeg naar bed te gaan...maar blijkbaar vonden ze ons zo gezellig dat ze speciaal voor ons de bar open deden. Dus een paar biertjes & wijntjes later bleven er nog maar weinig uurtjes slaap over. Gelukkig maakte het vooruitzicht op Krugerpark dat alle slaap spontaan verdween toen de wekker om 4.15 uur afging. Na een klein uurtje rijden waren we bij de ingang en nog geen minuut later zagen we de eerste olifanten al. Niet lang daarna gevolgd door de buffel en de neushoorn en na het nemen van een zijweggetje kon ook het nijlpaard aan het lijstje worden toegevoegd. ..Na een tijdje te hebben genoten van de nijlpaarden (en hun geluiden) gingen we verder en volgden er nog heel veel hert-soorten, giraffes en zebras voor we om 10 uur toch echt wel toe waren aan een plas & koffie stop. Ik had veel verwacht, maar om binnen 4 uur zelf al 3 van de big 5 te kunnen spotten was echt bizar! Na de koffie gaf Louise aan het wel fijn te vinden als ik een stukje zou rijden...nou rijden ze in het Krugerpark rechts, links en midden op de weg dus een betere plek om te wennen was er niet. En dus gingen we verder...al snel werd mij duidelijk waarom Louise wilde ruilen. In eerste instantie dacht ik dat het geluid dat ik hoorde misschien een neushoorn was, maar nee hoor: Louise lag ongegeneerd te snurken. ..Dus als een malle moest ik nu 2 kanten in de gaten houden en af en toe een blik op de weg was ook wel handig om te voorkomen dat ik op een kudde stilstaande auto's zou botsen. En die kudde stond er...Want wie lag daar onder de boom: nummer 4 van 5: de leeuw. En wie dartelde een beetje in paniek heen en weer op de voorgrond: bambi. Ik zag het al helemaal voor me en maakte vol enthousiasme Louise wakker. Natuurlijk was ze blij met de leeuw, maar zij kon iets minder genieten van het idee dat de leeuw misschien wel trek had in een hapje bambi. .Helaas. .Na een half uur had bambi de nooduitgang gevonden en de leeuwen leken ook niet in actie te komen (niet gek: ruim 40 graden en geen wind). We gingen weer verder en zagen nog een hoop herten, paar neushoorns, apen en buffels voor we aankwamen in onze eerste lodge: Berg en Dal (voor de mensen die nu de kaart er bij pakken (moeders): inderdaad niet logisch maar door de schoolvakantie mochten we al lang blij zijn dat we in het park een slaap plek hadden). De lodge was super en al onze ingeslagen boodschappen overbodig: alles was er te krijgen voor ongeveer dezelfde prijs als buiten het park. Dus dan maar uit eten ;-) en weer vroeg naar bed, want we wilden zodra het hek openging het park weer in (05.30 uur). Met zelfgesmeerde broodjes pindakaas gingen we op pad. Na 2 minuten konden we al vol op de rem voor een groep speelse apen en niet veel later volgde een zeer spectaculaire ervaring: ik spotte 1 olifant in een zijweggetje. Ik stuurde onze wagen (nissan micra) het pad op en zette de motor uit om ze niet af te schrikken. Al snel bleek het hier niet om 1, maar om ruim 20 olifanten te gaan met baby's. Ze kwamen steeds dichterbij wat onze camera's wel konden waarderen. Maar toen de baas van de groep op een gegeven moment wel erg dichtbij kwam en niet veel later onze auto was omsingeld door deze enorme beesten kneep ik hem wel een beetje. Gelukkig besloten ze ons (in dit geval met name mij) niet al te lang in angst te laten en kon ik 10 minuten later weer rustig ademen en foto's maken. We reden verder om -na het zien van nog veel meer grote dieren- uiteindelijk rond een uurtje of 15 te arriveren bij onze 2e lodge: Pretoriuskop. Omdat ons ritme van biertjes/wijntjes, vroeg avondeten en vroeg naar bed ons wel beviel, besloten we hier niet van af te wijken en dit gold ook voor de wekker. Zeker omdat we rustig onze tijd wilden nemen voor onze route naar de uitgang van het park. En gelukkig maar want super- en tegelijk ook weer een beetje angst- moment nr 2 stond voor ons klaar. Letterlijk! Want na het spotten van een heleboel hyena's werden we door een mega neushoorn gedwongen te stoppen. Recht voor onze auto met zijn hoorn op het midden van de voorruit gericht hebben we een half uur recht in zijn bruine kijkers gekeken (al werd ik vooral afgeleid door die enorme hoorn). Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen en verdween in de bosjes. We gingen verder om om 10 uur uit te checken bij het Krugerpark en om om 12 uur in te checken bij Swaziland. De reis verliep soepel al moesten we af en toe wel vol op de rem voor overstekende herten, koeien, geiten en zelfs apen, maar volgens onze planning waren we om 15 uur in onze lodge in Milwane NP. Een superlodge met een gigantisch uitzicht over een vallei vol herten, bizons en blue wildebeesten. Na een eveneens super ontbijtje vervolgden we onze weg. We hadden besloten om naar Hluhluwe te gaan, dus het eerste doel was de grens bereiken. Al snel viel het ons op dat er echt op elke hoek politie stond. Dus extra oplettend ( deuren op slot, geen waardevolle spullen in het zicht en afstand houden bij de stoplichten (Dank broer!)) reden we verder tot we echt nodig moesten plassen. We stapten uit en hoorden alleen maar sirenes...Ze sjeesden voorbij in dezelfde richting die wij op moesten, maar wat bleek: de koningin was onderweg naar een opening in het volgende dorp. Bij de grens ging het allemaal niet al te vlot wat mij huwelijksaanzoek nr 4 opleverde. Echter: zolang ik vrouwen blijf spotten met een koelbox op hun hoofd terwijl de man er vrolijk naast huppelt is er geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om JA te zeggen ;-) Na de grens was het nog een klein uurtje naar Hluhluwe waar we heel naïef hadden gedacht nog te kunnen kiezen tussen de accommodaties. ..niet dus: in het hele park was nog maar 1 hutje over voor die nacht en de nacht er na helemaal niets: schoolvakantie. ..Grrr je zou denken dat ik iets had geleerd van vorig jaar, maar niet dus...Gelukkig is de schoolvakantie morgen over :-) Doordat het regende besloten we het maar op een zuipen te zetten. We = Louise. ..ik had 3 glaasjes rode wijn op in de tijd dat zij 6 flessen bier op had  om vervolgens vanochtend te beginnen met 'goedemorgen Marieke, ik hoop dat je niet heel boos wordt maar ik heb je wijn opgedronken'...Ze was vannacht wakker geworden, dronk haar pul leeg en besloot toen de rest van de fles achterover te gieten om vervolgens weer verder te slapen...ik kwam niet meer bij...maar het leek ons wel zo verstandig als ik de eerste tocht door het park voor mijn rekening zou nemen. Nu heb je in die parken hier rode en gele wegen. In Kruger hadden we continue gele omdat dat net iets meer door de bush is (rode is normaal), dus dat gingen we nu ook doen. We reden door het park en net na het zien van een kudde buffels kwam een bocht naar links gevolgd door een mega steile heuvel met gigantische kuilen. Hier kwamen we alleen pas halverwege achter...er zat niets anders op dan bergje af en -redelijk- bergje op. Bovenaan zat ik aardig in de rats: er stond namelijk een stukje op de kaart met de aanduiding '2×2'.. dat stuk moest echter nog komen dus ik durfde eigenlijk geen meter verder. We besloten terug te gaan en al biddend-zwetend-trillend stuurde ik de auto (had ik al gezegd dat het een nissan MICRA was? ) de berg op...bijna bovenaan begon ik al een beetje te glunderen, maar dat was te vroeg: de auto weigerde verder om hoog te gaan, wilde alleen maar naar beneden (handrem alleen was niet genoeg). Wat ik ook probeerde: het lukte niet...grote paniek! We waren de hele weg geen auto tegengekomen en zagen het al gebeuren dat we pas eind van de dag hulp zouden krijgen. Louise besloot tegen mijn verzoeken in de auto uit te stappen en ging op zoek naar weet ik veel wat...ik durfde mijn voet niet van de rem te halen dus bleef als een bang hert achter. En toen- vanuit het niets- was daar onze Duitse redder! Een mega kerel die het wel wilde proberen. Dus ook ik stapte uit op de grond van de olifant en de leeuw en we deden schietgebedjes. En na 3 pogingen werden deze gehoord! Ik geloof niet dat ik ooit iemand zo hard om zijn nek ben gevlogen. Al trillend en bevend reden we terug naar de lodge om eerst 3 koffie naar binnen te werken voor ik een blik op het buffet wierp. Om ook de auto even bij te laten komen werd het ontbijt gevolgd door nog een paar koffie om uiteindelijk via alleen maar rode wegen naar de uitgang te rijden en daarna door naar St Lucia waar we nu net zijn aangekomen!

leeuwen, buffels & huwelijksaanzoeken

Tijdens het typen van het vorige verslag was het de bedoeling om daarna vroeg naar bed te gaan...maar blijkbaar vonden ze ons zo gezellig dat ze speciaal voor ons de bar open deden. Dus een paar biertjes & wijntjes later bleven er nog maar weinig uurtjes slaap over. Gelukkig maakte het vooruitzicht op Krugerpark dat alle slaap spontaan verdween toen de wekker om 4.15 uur afging. Na een klein uurtje rijden waren we bij de ingang en nog geen minuut later zagen we de eerste olifanten al. Niet lang daarna gevolgd door de buffel en de neushoorn en na het nemen van een zijweggetje kon ook het nijlpaard aan het lijstje worden toegevoegd. ..Na een tijdje te hebben genoten van de nijlpaarden (en hun geluiden) gingen we verder en volgden er nog heel veel hert-soorten, giraffes en zebras voor we om 10 uur toch echt wel toe waren aan een plas & koffie stop. Ik had veel verwacht, maar om binnen 4 uur zelf al 3 van de big 5 te kunnen spotten was echt bizar! Na de koffie gaf Louise aan het wel fijn te vinden als ik een stukje zou rijden...nou rijden ze in het Krugerpark rechts, links en midden op de weg dus een betere plek om te wennen was er niet. En dus gingen we verder...al snel werd mij duidelijk waarom Louise wilde ruilen. In eerste instantie dacht ik dat het geluid dat ik hoorde misschien een neushoorn was, maar nee hoor: Louise lag ongegeneerd te snurken. ..Dus als een malle moest ik nu 2 kanten in de gaten houden en af en toe een blik op de weg was ook wel handig om te voorkomen dat ik op een kudde stilstaande auto's zou botsen. En die kudde stond er...Want wie lag daar onder de boom: nummer 4 van 5: de leeuw. En wie dartelde een beetje in paniek heen en weer op de voorgrond: bambi. Ik zag het al helemaal voor me en maakte vol enthousiasme Louise wakker. Natuurlijk was ze blij met de leeuw, maar zij kon iets minder genieten van het idee dat de leeuw misschien wel trek had in een hapje bambi. .Helaas. .Na een half uur had bambi de nooduitgang gevonden en de leeuwen leken ook niet in actie te komen (niet gek: ruim 40 graden en geen wind). We gingen weer verder en zagen nog een hoop herten, paar neushoorns, apen en buffels voor we aankwamen in onze eerste lodge: Berg en Dal (voor de mensen die nu de kaart er bij pakken (moeders): inderdaad niet logisch maar door de schoolvakantie mochten we al lang blij zijn dat we in het park een slaap plek hadden). De lodge was super en al onze ingeslagen boodschappen overbodig: alles was er te krijgen voor ongeveer dezelfde prijs als buiten het park. Dus dan maar uit eten ;-) en weer vroeg naar bed, want we wilden zodra het hek openging het park weer in (05.30 uur). Met zelfgesmeerde broodjes pindakaas gingen we op pad. Na 2 minuten konden we al vol op de rem voor een groep speelse apen en niet veel later volgde een zeer spectaculaire ervaring: ik spotte 1 olifant in een zijweggetje. Ik stuurde onze wagen (nissan micra) het pad op en zette de motor uit om ze niet af te schrikken. Al snel bleek het hier niet om 1, maar om ruim 20 olifanten te gaan met baby's. Ze kwamen steeds dichterbij wat onze camera's wel konden waarderen. Maar toen de baas van de groep op een gegeven moment wel erg dichtbij kwam en niet veel later onze auto was omsingeld door deze enorme beesten kneep ik hem wel een beetje. Gelukkig besloten ze ons (in dit geval met name mij) niet al te lang in angst te laten en kon ik 10 minuten later weer rustig ademen en foto's maken. We reden verder om -na het zien van nog veel meer grote dieren- uiteindelijk rond een uurtje of 15 te arriveren bij onze 2e lodge: Pretoriuskop. Omdat ons ritme van biertjes/wijntjes, vroeg avondeten en vroeg naar bed ons wel beviel, besloten we hier niet van af te wijken en dit gold ook voor de wekker. Zeker omdat we rustig onze tijd wilden nemen voor onze route naar de uitgang van het park. En gelukkig maar want super- en tegelijk ook weer een beetje angst- moment nr 2 stond voor ons klaar. Letterlijk! Want na het spotten van een heleboel hyena's werden we door een mega neushoorn gedwongen te stoppen. Recht voor onze auto met zijn hoorn op het midden van de voorruit gericht hebben we een half uur recht in zijn bruine kijkers gekeken (al werd ik vooral afgeleid door die enorme hoorn). Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen en verdween in de bosjes. We gingen verder om om 10 uur uit te checken bij het Krugerpark en om om 12 uur in te checken bij Swaziland. De reis verliep soepel al moesten we af en toe wel vol op de rem voor overstekende herten, koeien, geiten en zelfs apen, maar volgens onze planning waren we om 15 uur in onze lodge in Milwane NP. Een superlodge met een gigantisch uitzicht over een vallei vol herten, bizons en blue wildebeesten. Na een eveneens super ontbijtje vervolgden we onze weg. We hadden besloten om naar Hluhluwe te gaan, dus het eerste doel was de grens bereiken. Al snel viel het ons op dat er echt op elke hoek politie stond. Dus extra oplettend ( deuren op slot, geen waardevolle spullen in het zicht en afstand houden bij de stoplichten (Dank broer!)) reden we verder tot we echt nodig moesten plassen. We stapten uit en hoorden alleen maar sirenes...Ze sjeesden voorbij in dezelfde richting die wij op moesten, maar wat bleek: de koningin was onderweg naar een opening in het volgende dorp. Bij de grens ging het allemaal niet al te vlot wat mij huwelijksaanzoek nr 4 opleverde. Echter: zolang ik vrouwen blijf spotten met een koelbox op hun hoofd terwijl de man er vrolijk naast huppelt is er geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om JA te zeggen ;-) Na de grens was het nog een klein uurtje naar Hluhluwe waar we heel naïef hadden gedacht nog te kunnen kiezen tussen de accommodaties. ..niet dus: in het hele park was nog maar 1 hutje over voor die nacht en de nacht er na helemaal niets: schoolvakantie. ..Grrr je zou denken dat ik iets had geleerd van vorig jaar, maar niet dus...Gelukkig is de schoolvakantie morgen over :-) Doordat het regende besloten we het maar op een zuipen te zetten. We = Louise. ..ik had 3 glaasjes rode wijn op in de tijd dat zij 6 flessen bier op had  om vervolgens vanochtend te beginnen met 'goedemorgen Marieke, ik hoop dat je niet heel boos wordt maar ik heb je wijn opgedronken'...Ze was vannacht wakker geworden, dronk haar pul leeg en besloot toen de rest van de fles achterover te gieten om vervolgens weer verder te slapen...ik kwam niet meer bij...maar het leek ons wel zo verstandig als ik de eerste tocht door het park voor mijn rekening zou nemen. Nu heb je in die parken hier rode en gele wegen. In Kruger hadden we continue gele omdat dat net iets meer door de bush is (rode is normaal), dus dat gingen we nu ook doen. We reden door het park en net na het zien van een kudde buffels kwam een bocht naar links gevolgd door een mega steile heuvel met gigantische kuilen. Hier kwamen we alleen pas halverwege achter...er zat niets anders op dan bergje af en -redelijk- bergje op. Bovenaan zat ik aardig in de rats: er stond namelijk een stukje op de kaart met de aanduiding '2×2'.. dat stuk moest echter nog komen dus ik durfde eigenlijk geen meter verder. We besloten terug te gaan en al biddend-zwetend-trillend stuurde ik de auto (had ik al gezegd dat het een nissan MICRA was? ) de berg op...bijna bovenaan begon ik al een beetje te glunderen, maar dat was te vroeg: de auto weigerde verder om hoog te gaan, wilde alleen maar naar beneden (handrem alleen was niet genoeg). Wat ik ook probeerde: het lukte niet...grote paniek! We waren de hele weg geen auto tegengekomen en zagen het al gebeuren dat we pas eind van de dag hulp zouden krijgen. Louise besloot tegen mijn verzoeken in de auto uit te stappen en ging op zoek naar weet ik veel wat...ik durfde mijn voet niet van de rem te halen dus bleef als een bang hert achter. En toen- vanuit het niets- was daar onze Duitse redder! Een mega kerel die het wel wilde proberen. Dus ook ik stapte uit op de grond van de olifant en de leeuw en we deden schietgebedjes. En na 3 pogingen werden deze gehoord! Ik geloof niet dat ik ooit iemand zo hard om zijn nek ben gevlogen. Al trillend en bevend reden we terug naar de lodge om eerst 3 koffie naar binnen te werken voor ik een blik op het buffet wierp. Om ook de auto even bij te laten komen werd het ontbijt gevolgd door nog een paar koffie om uiteindelijk via alleen maar rode wegen naar de uitgang te rijden en daarna door naar St Lucia waar we nu net zijn aangekomen!

Zuid Afrika: topland!

Na een gezellige verjaardagslunch had ik nog een uurtje om mijn tas te pakken voor broerlief mij kwam ophalen voor het ritje naar schiphol. Eindelijk ging mijn lang gekoesterde droom in vervulling: Zuid-Afrika! In eerste instantie leek er geen vuiltje aan de lucht: half uurtje vertraging wat te overzien met 4 uur overstap tijd...maar dat half uur werd een uur...anderhalf ..en na 2 uur kregen we de mededeling dat we de gate mochten verlaten omdat ze een uur later pas meer zouden weten. Er waren namelijk een paar %×#$ vogels in de motor gevlogen en ze konden niet goed zien of alle restjes weg waren. Toen werd ik wel een beetje zenuwachtig, dus op naar de rookzuilen en door naar de wijn. Net op het moment dat ik ging kijken hoe laat de volgende vlucht van Dubai naar Johannesburg ging mochten we ineens gelijk boarden. Dus wijntje achterover geslagen en later nog 2 in het vliegtuig met als gevolg dat ik -voor het eerst in mijn leven- de rest van de vlucht heerlijk heb liggen tukken. Doordat de piloot het gaspedaal lekker had ingetrapt (of zou het aan de wind hebben gelegen?) was ik ruim op tijd in Dubai waar ik Louise kon opvangen. Het was helaas toch niet gelukt om naast elkaar te zitten en dus was er niets wat mij tegenhield voor nog een poging om te slapen...en weer gelukt! Dus een kleine 8 uur later stonden we om 16.30 uur topfit op Zuid Afrikaanse bodem! Een peukie en bezoekje aan de pinautomaat later ging we naar de autoverhuurder. Een superaardige vrouw hielp ons en gaf ons zelfs de routebeschrijving naar het hotel mee: 11 minuten verwijderd van een biertje en een heerlijke douche. ..dachten we..Maar hoe anders kan een avond verlopen: de routebeschrijving bracht ons namelijk in een ongure achterbuurt met allemaal duistere figuren en niet te vertrouwen politie...nadat wij aan minstens 15 mensen de weg hadden gevraagd, het inmiddels 3 uur later en pikkedonker was waren wij het helemaal eens: we gingen terug naar het vliegveld en al moesten we de hoofdprijs betalen: we zouden daar een hotel zoeken...Helaas bleek dat ook niet mogelijk (vol) maar kregen we wel nog een keer instructies..omdat we echt geen andere optie konden bedenken (slapen in auto leek ons ook niet verstandig) hebben we toch die instructies opgevolgd (met 3 tussentijdse dubbel checks) en toen was daar eindelijk (inmiddels 22 uur) de hemel: een superhotel met heerlijke bedden, een goddelijke douche en bier en hamburgers voor €5,- Helemaal opgeknapt begonnen we zondag dan ook aan onze trip. Het doel was Graskop en tot Lydenburg ging alles vlekkeloos..maar eenmaal in Lydenburg werden we naar de kant gesommeerd door een grote meneer in een oranje hesje en een mega jeep. In eerste instantie begon hij wat te lullen over 'niet gestopt bij een stopteken' maar dat werd al snel een verhaal over een tolbrug waar computer storing was waardoor we even met hem mee moesten om een kaartje te halen bij de VVV. Het leek mij zeer ongeloofwaardig (in mijn huiswerk ben ik geen tolbrug tegengekomen) maar ik had mezelf wel voor mijn kop geslagen als we later terug hadden gemoeten. En dus keerden we om en volgden de grote meneer. Maar toen we de VVV voorbij reden liet ik Louise stoppen... tot die tijd had ik niet op haar gelet, maar zij bleek lijkbleek (voor zover een Ierse lijkbleek kan zijn dan) alleen nog maar aan haar elektrische sigaret te lukken. .De meneer kwam naar ons toe en zei dat dat de oude VVV was..pfff. .lastig. uiteindelijk besloten nog een stukje te volgen maar toen hij stopte bij een bank en ons dringend verzocht op een bepaalde plek te parkeren waar wij totaal uit het zicht stonden zijn we als een malle omgedraaid en hebben we ons verstopt bij een benzinepomp. Vlak daarna reed de jeep voorbij in de tegenovergestelde richting en gingen wij weer verder. Nu ben ik misschien iets te relaxed met zulke dingen, maar Louise was echt het andere uiterste...en wel zo erg dat ik niet veel later de tranen over mijn wangen had lopen..en toen bob marley voorbij kwam met 'don't worry' kon je me helemaal opvegen. Gelukkig was het nog maar een klein uurtje naar Graskop en eenmaal aangekomen gingen we gelijk maar eens informeren bij de eerste lodge die we tegenkwamen. Een chalet bleek 750 rand, een dorm 150 p.p. Dus ik had al bijna ja gezegd tegen de dorm, toen ze vroeg of we even wilden kijken. Gelukkig maar want het bleek nuchter al bijna onmogelijk om het slot te openen...laat staan na een paar biertjes die zeker gingen volgen om Louise een beetje rustig te krijgen. Op de weg terug naar de receptie besloten we: we gaan proberen om het chalet te krijgen voor 500 rand..en als het echt niet zou lukken zouden we ook akkoord gaan met 600...maar voordat we iets konden zeggen kregen we het chalet aangeboden voor 400, inclusief ontbijt (=€28, €14 pp).. en 3 biertjes in de bijbehorende pub later kregen we nog een upgrade :-) uiteraard was het heel onbeschoft om daarna de pub te verlaten dus met veel tegenzin namen we nog maar een biertje en accepteerden we ook de extreem sterke shotjes die volgden.. Toen we niet meer op onze benen konden staan vroegen we de rekening: 310 rand = € 22 inclusief 2 maaltijden...wat vervelend ;-) Vandaag besloten we nog een nacht te blijven -heel gek- om rustig de overnachtingen voor het Krugerpark te regelen en rustig de panoramaroute (Blyde canyon) te rijden. Deze weg heeft continue super uitzichten met een aantal highlights. We besloten bij de meest verre te beginnen: de 3 rondavels en we spraken af op de heenweg niet te stoppen. Dit bleek echter na 5 minuten al onmogelijk want daar was de eerste aap :-) Uiteindelijk waren we een uurtje later aangekomen bij de 3 rondavels: 3 gigantische rotsformaties. Supermooi! Maar het bleek nog mooier te kunnen: Bourke's potholes..eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik dat moet omschrijven, dus wie het wil weten: check de foto's! Na de potholes hadden we wel een beetje trek en aangezien we volgens Caro & Jeroen absoluut een pannenkoek moesten eten bij Harry's pancake hebben we dat maar gedaan: aanrader! Met gevulde maag gingen we nog even terug voor nog 2 highlights: Lisbon waterfalls, erg mooi maar er was weinig regen geweest dus ook weinig waterval en God's window: ook mooi, maar een beetje mistig. En dus was het de hoogste tijd om boodschappen en drank in te slaan (ook een walhalla: 1 x baileys, 2 x rode wijn, 1 x rose en 16 halve liters voor € 25,-). Morgen gaan we proberen om om 05.30 uur bij de ingang van het park te zijn en dan zijn we hopelijk de rest van de dag bezig met foto's maken ;-)

Vancouver & Viva Las Vegas

Aangezien er iets te veel te zien was in Las Vegas, was het er niet van gekomen om een verslagje te maken tussendoor, maar nu dan alsnog (met de voetjes op de bank):

Na het vorige verslag had ik nog een wandelingetje door Vancouver gemaakt en daarna vroeg naar bed (vast een beetje in het voren slapen). Na een goede nachtrust en een grote starbucks nog maar een rondje gelopen en per ongeluk toch weer in het verkeerde stukje Vancouver beland: ineens stond ik middentussen zwervers, junks, hoeren en pooiers....Heel snel doorgelopen en terug naar het hostel. Aan het eind van de middag kwam Logan. Na een paar wijntjes op het terras wilde ze wel bowlen. Alleen was dit een heel ander soort bowlen dan de Nederlandse versie: 5 pionnen en een minibal zonder gaten. Uiteindelijk had ik het door waardoor we met een gelijkspel de baan verlieten. Na Logan bij de bus afgezet te hebben heb ik mijn tas weer 4 x gecheckt en ben ikgaan slapen.

De volgende dag nog even geprofiteerd van het gratis ontbijt en toen op naar het vliegveld. De eerste vlucht was van Vancouver naar San Francisco en dit keer was ik erg blij met met mijn plekje bij het raam. Normaal vraag ik om een stoel bij het gangpad, maar voor zo'n korte vlucht vond ik het wel prima en het werd beloond: supermooie uitzichten en ook de beroemde brug van San Francisco staat nu op mijn SD kaartje. Helaas waren we wel met wat vertraging vertrokken dus het werd aardig doorrennen in San Francisco. Gelukkig precies op tijd door de douane en de gate gevonden voor vlucht 2: San Francisco-Las Vegas. Ook nu een plekje bij het raam waardoor ik heel goed zicht had op de grand canyon!

Aangekomen in Las Vegas hoorde ik gelijk wat ik de rest van de week dag in dag uit zou horen: de gokkasten. Nadat ik mijn tas had gehaald moest ik nog 2 uurtjes wachten op Cis. Gelukkig was er een bar waar je mocht roken, met als gevolg dat ik nog moest haasten om op tijd bij Cis d'r bagageband te staan ;-)

Gelukkig was het vliegen en overstappen Cis ook erg meegevallen en ze had zelfs nog een tukkie kunnen doen, waardoor we dus gelijk met de flauwe grappen konden beginnen! Na een paar peukies hadden we het shuttlebusje opgezocht die ons vervolgens naar het hotel bracht. Al in het busje kregen we door dat ze wel erg veel van de airco houden. En dit bleek later niet alleen voor de busjes te gelden. Overal in de hotels is het koud met als gevolg dat je elke keer als je naar buiten loopt een klap krijgt (en een halve longontsteking).

Omdat we een weekje gingen blijven kregen we van de mevrouw van het hotel een upgrade, letterlijk: naar de 24e verdieping. Heel fijn, maar het bleek nog niet zo makkelijk om de weg te vinden in het giga hotel. Na een flinke zoektocht hadden we dan toch de mooie grote kamer gevonden. Na een snel bezoekje aan de badkamer hadden we inmiddels aardig trek gekregen, dus op naar de eerste de beste eettent. En, wat vervelend, dit bleek de gele M te zijn ;-) Na een lekker burgertje nog een lekker biertje gedronken, maar toen gingons lichtje wel uit. Na een hele nachtrust voor mij en een halve voor Cis werd het tijd om Las Vegas te gaan ontdekken. Al kriskrassend over de strip hadden we op dag 1 van ons hotel tot aan Ceasers gelopen en weer terug, waarschijnlijk zo'n 17 km op onze slippertjes. Omdat wij dit wel een beloning waard vonden, zijn we samen met onze fles wijn even lekker bij het zwembad gaan liggen. Na de nodige zonnestraaltjes, nog een wijntje op de kamer en een schone outfit gingen we weer terug naar de strip. Een hapje en een paar drankjes later kregen we toch wel weer een inkakker, dus: bedtijd!

Omdat het niet te doen is om elke keer alles te lopen, kochten we een buskaart voor 3 dagen waardoor we op elke plek een bus konden pakken als we daar zin in hadden. Omdat het schema van gisterons wel was bevallen deden we het de rest van de week als volgt: 's ochtends stukje Las Vegas bekijken, dan effe hangen bij het zwembad en dan weer terug naar de strip! Deze keer kwamen we tot Parijs en onderweghadden we al een leuke bargespot voor 's avonds. Na een snelle avondhap gingen we naar die bar: een aantal ware Tom Cruises achter de bar zorgden voor het vermaak, waarbij de rondvliegende, brandende flessen niet ontbraken. We keken wel een beetje raar op toen de barman Cis $5 gaf, maar wat bleek: Cis had een voorbeeldfunctie gekregen: in ruil voor 'haar' $5 kreeg ze een behoorlijke hoeveelheid drank in haar keel gegoten. Dit wilden de andere mensen ook wel en die trokken dus hun eigen portomonnee. Helaas kreeg ik daarna wat last van lichamelijke klachten waardoor we vroegtijdig de kroeg moesten verlaten.

Gelukkig bleek ik de volgende dag in topvorm en ook Cis had wel zin een paar drankjes, dus na ons overdag ritueel, waarbij we deze keeronsvooral hebben lopen verbazen over de attracties bovenop de Stratosphere,gingen we naar hotel New York. We begonnen in de Ierse Pub en al snel hadden we de grootste lol. Maar omdat we in onze ooghoeken ook de Coyote Ugly bar hadden gespot verruilden we de Pub voor de bar en het bier voor de Jack Daniels (was het goedkoopste). Noubleken wij nietde beste Jack Daniels drinkers van de wereld dushet duurde ook niet lang voor we de dans-battle met de Kelly-family look-a-like aangingen. We bleken een fan te hebben en samen met de fan wilden we nog wel naar een club gaan. Wat wij alleen niet wisten is dat je daar dus niet in komt op je afgetrapte slippertjes. Heel even overwogen we om hakken aan te schaffen, maar aangezien rechtlopen op slippers al een hele uitdaging was kozen we maar voor de bar. Onze fan was nog steeds in ons midden en wij vonden dat wel een beloning waard: wat Nederlandse les en de hele uitleg over de serie Gooische Vrouwen, inclusief een hele duidelijke omschrijving van tante Cor ;-)

Na al deze inspanning, en omdat het inmiddels al licht bleek te zijn, was het wel tijd om het hotel, en dan met name onze bedjes, op te gaan zoeken! Een kort nachtrustje later bleken we toch nog wel een beetje last te hebben van Jack D.dus het schema werd omgedraaid: eerst maar effe hangen bij het zwembad, daarna weer naar de strip! We begonnen weer bij New York en liepen terug tot Bellagio waar we de mooie watershow een aantalkeer hebben aanschouwd. Omdat we voor maandag een dagje shoppen in de planning hadden besloten we maar even geen drankje te gaan doen en verstandigop tijd naar bed te gaan.

Met de tip van Mayke in ons achterhoofd, vertrokken we de volgende ochtend extra vroeg om op het pleintje bij de Hawaian Market te gaan ontbijten. Nahet ontbijt pakten we de bus naar de outlet en de rest van de dag wisselden winkeltjes en bankje in het zonnetje elkaar af.

Tot dit moment hadden we nogniet gegokt, op een paar dollar in een automaat na dan. Maar het moest natuurlijk wel een keer gebeuren. Dus op naar de roulette tafel.In eerste instantie hadden we een tactiek waarbij we om en om wel wat wonnen. Maar na een uurtje was ik toch echt van mijn fiches af en moest ik echt effe naar het toilet. Cis had er nog een paar, dus die bleef even zitten. Bij terugkomst bleek zedie paar fiches in een paar stapels te hebben omgetoverd, dus ging ik nog maar een keer naar het toilet (met het idee dat dat geluk bracht). Dit werkte alleen niet heel lang zo, dus verstandig hebben we de fiches omgewissels voor geld en (een deel van) het geld omgewisseld voor een pizza en een wijntje!

Op de planning voor de laatste dag stond nog 1 hotel (Luxor), de leeuwen van MGM, de M&M shop en een souvenirwinkeltje en de Pawnshop. We dachten hier wel een dagje mee te vullen, maar na het luxor bleken de leeuwen van MGM verdwenen en de rij in de M&M shop ons te lang. Met de bus aangekomen bij de Pawnshop bleek de stationskiosk nog groter dus gevolg: nog lekker lang bij het zwembad gelegen ;-)

Daarna kwam de grootste klus: de tassen inpakken! Uiteraard hadden we hier wel wat tijd voor nodig dus na de klus was het tijd voor een (kort) slaapje. Om 04.00 ging namelijk de wekker al en was het helaas tijd voor de terugreis. In de eerste vlucht (naar Washington) konden we niet naast elkaar zitten en dit bleek vervelender dan gedacht aangezien we allebei een ontzettend irritante buur hadden. In vlucht nummer 2 zaten we wel naast elkaar, maar ook nu hadden we een vervelende achterbuur en een kapot schermpje. Maar ach: dat was dan ook het enige minpuntje van de hele vakantie!

Terug in NL werden we opgewacht door mijn lieve moedertje en broertje en na een lekkere koffie en een paar peukies werden we keurig afgezet voor onze voordeuren.

Een middagdutje en bord bloemkool later hebben we gisteren nog even ge li-keurd met bijbehorend dansje als afsluiting!

Het was weer top!!!!!!!!!!

Nanaimo, Victoria & Vancouver

Of het nou de schrik was of de tijdscrisis: in het vorige verslag ben ik helemaal mijn engste ervaring tot nu toe vergeten te vertellen.....Want was er namelijk gebeurd: toen ik in Port Hardy de tank had volgegooid, de extra large koffie binnen handbereik had en een leuk cd-tje in de machine had gepropt leek er geen vuiltje aan de lucht. Echter: nog geen half uur later zat ik te shaken in de auto. Er was namelijk een of ander achterlijk hert dat het in zijn hoofd haalde om vanuit het niets de (snel-) weg over te steken. Vol op de rem had ik met de auto alle hoeken van de snelweg kunnen zien, als ik niet mijn ogen dicht had gehad. Gelukkig was de hele snelweg leeg en toen ik mijn ogen weer open had, zag ik het hert nog op zijn poten staan, dus ik ging er maar vanuit dat ik hem niet had geraakt. Trillend vervolgde ik mijn weg om vervolgens nog geen kwartier later weer op de rem te moeten. Dit keer kreeg ik iets meer tijd van moeder hert want zij was net haar kind de regels van het 'links-rechts-links en dan pas oversteken' aan het uitleggen. Het voordeel van deze ervaring is dat ik nu weet dat ik een goeie reactie heb, maar daar was ik liever op een andere manier achter gekomen!

Na het schrijven van het vorige verslag ging ik naar de haven van Nanaimo om Logan en Ine op te halen en samen een leuk hostel te zoek. Dat was al snel gelukt en dus was het wel tijd voor een borrel, een hapje en nog een borrel om daarna voldaan te gaan slapen.

De volgende dag, vrijdag, hadden Ine en Logan een afspraak voor een tea-reading. Dit hield in dat je eerst thee met allerlei blaadjes erin moest drinken en dan vervolgens kwam 'jomanda' de blaadjes bekijken en je tips & trucs voor het leven geven. Nu ben ik sowieso iets meer van de koffie dus ik sloeg effe over en heb lekker van het zonnetje zitten genieten in de tuin.

Toen zij klaar waren bleek het allemaal nogal heftig, dus een wijntje ging er wel in. Gelukkig barst het van de wijnboerderijen tussen Nanaimo en Victoria dus daar hebben we even gebruik van gemaakt ;-) Nadeel was wel dat ik natuurlijk nog moest rijden, dus meer dan 1 boerderij zat er niet in. Eenmaal in Victoria bleek er een festival het hele weekend waardoor alle hostels vol zaten. Maar dat is het voordeel van een Canadese reisgenoot: Logan had een trucje waardoor we uiteindelijk met zijn drieen in een motel zaten voor de prijs van een (goedkoop) hostel. Helemaal goed en vlakbij het centrum. Na even een rondje gelopen te hebben bleken we allemaal wel aardig moe dus besloten we een magnetronhap op te warmen in de kamer en daarbij te genieten van de fles wijn van de boerderij.

Fris & fruitig waren we de volgende dag al vroeg uit de veren en hebben we Victoria ontdekt. Een supermooie stad met allemaal mooie gebouwen, parken, bloemen en pubs met live muziek. Uiteraard konden we dan ook niet weg gaan zonder een van de vele pubs bezocht te hebben. Verstandig als we waren hadden we wel eerst even een goede (en hele lekkere) bodem gelegd om vervolgens vol aan het bier te gaan! Al slingerend konden we gelukkig nog wel het motel vinden en daar vielen we als een blok in slaap!

Omdat ik zondag om 14 uur de auto moest terugbrengen hadden we voor de zekerheid maar een reservering gemaakt voor de boot van 11 uur. De vrouw aan de telefoon vertelde ons dat we er dan om 10.35 moesten zijn. Doordat het druk was op de weg, waren we er uiteindelijk om 10.36 om vervolgens een preek te krijgen dat we er om 10.25 hadden moeten zijn. Toen ze me ook nog ging behandelen als een imbeciel stond ik op ontploffen. Maar omdat er nog een kleine kans was dat we de boot wel op zouden mogen had ik me keurig ingehouden. Het mocht alleen niet baten: boot gemist en ik zwaar in de stress dat ik niet op tijd zou zijn met het inleveren van de auto. Om mij niet daadwerkelijk te laten ontploffen was Logan zo lief om wat telefoontjes te gaan plegen en met succes: we mochten de auto 3 kwartier later inleveren. Dit wetende kon ik dan ook optimaal genieten van het warme zonnetje op de boot!

Eenmaal aan wal was het een eitje om het vliegveld te vinden en na het inleveren van de auto met het treintje naar downtown Vancouver te gaan. Logan en Ine gingen vandaar weer naar het huis van Logan, maar komen waarschijnlijk morgen weer even terug. Dus tijdelijk afscheid genomen en een hostel gezocht en gevonden. Perfecte locatie dus ook gelijk maar even een rondje gelopen om daarna in een diepe coma te vallen.

Vanochtend & vanmiddag heb ik eigenlijk alleen maar geslenterd door de stad en af en toe een bankje opgezocht. Maar waar ik al voor was gewaarschuwd en wat mij gisteren ook al opviel: het stikt hier van de daklozen. Vorige keer (2009) was dit nog een stuk minder, maar nu als je stil gaat staan en iets uit je tas wilt pakken, in mijn geval dus meestal een sigaret, word je meteen omsingeld door bietsers dus de lol was er snel af. Heel even had ik overwogen om te stoppen, maar met de combi Vegas & Cis in het vooruitzicht heb ik dat idee maar heel snel laten waaien ;-)!

Sunshine Coast & Vancouver Island

Zo....het zal er de komende dagen niet van komen, dus weer even een update!

Het hostel in Whistler was echt helemaal top! Omdat ik tot die tijd elke keer maar een nachtje in een hostel was, besloot ik om eens gek te doen en 2 nachten achter elkaar in hetzelfde bed te blijven. Het idee was om zaterdag overdag dan een beetje rondom Whistler te gaan kijken, maar er bleek een of andere fietstocht aan de gang, waardoor het totale verkeer ontregeld was. Gevolg: verplichte rustdag! En dat was helemaal niet erg! Uiteraard heb ik 's avonds wel nog een poging gedaan om beren te spotten, maar helaas weer zonder succes. wel kreeg ik nog wat tips van mijn kamergenote. Zij vond echt dat ik Canada niet mocht verlaten zonder de Snshine Coast gezien te hebben. Vandaar kan je ook naar Vancouver Island en het leek mij dan ook wel zo leuk om het te proberen. Dus zondagochtend vertrokken naar Horseshoe Bay om daar de ferry te nemen naar Gibsons en vandaar te rijden naar Robberts Creek waar een leuk hostel scheen te zijn.

Het hostel was inderdaad leuk en na een gezellig ouwehoerpraatje met de eigenaar en een andere gast even naar het 'centrum' gegaan. Het centrum bestond uit 1 cafe en 1 resaurant en 1 biologische winkel. Na een ieneminemutte werd het het cafe en deze keus bleek hele leuke gevolgen. Want? Nou het mesje achter de bar bleek de Nederlandse Anne, die al voor haar 3e jaar aan de Sunshine Coast werkt/woont. Op haar vraag of ik zin had in een wandeling na haar werk was het antwoord natuurlijk: ja. Haar moeder bleek ook over te zijn en samen met nog een vriendin van haar en haar ouders hebben we een mooie strandwandeling gemaakt. Vervolgens kwam de vraag of ik zin had in een wijntje en/of koffie bij weer een andere vriendin, Logan, die in een huisje aan het strand woonde. Ook nu was het antwoord natuurlijk ja en dit was dan ook het begin van een erg gezellige avond. Terwijl wij samen met een huisgenoot en nog een logee van Logan nog een wandeling maakten door het regenwoud, maakte Logan het eten klaar. Bij terugkomst bleek dat ze echt alles uit de kast had getrokken om het huis nog gezelliger te maken dan het al was. Het was zelfs zo gezellig dat ik spontaan 2 stukjes knoflookbrood nam en mijn bordje pasta met asperges, champignonsen dopertwen zonder mopperen leeg heb gegeten.Als afsluiter had ze ook nog een superlekker toetje en met een wijntje luisterend naar de oceaan was het dan ook heel prettig uitbuiken! Omdat Anne die dag erna naar Nederland zou gaan, zou Logan de moeder van Anne een beetje bezig houden en zij hadden wel zin om ook nog naar Vancouver Islands te gaan, dus even nummer suitgewisseld en op dit moment zit ik dan ook te wachten tot hun boot aankomt.

Ik ging echter wel al eerder, want ik had nog een groot punt op mijn to-do/see list staan: de orka's! Omdat ik had gelezen dat de beste excursies vanuit het noorden van Vancouver Island vertrokken, stond ik de volgende dag vroeg op om mijn weg te vervolgen. Na een uurtje rijden was daar de eerste ferry die mij van Earls Cove naar Saltery Bay bracht. Nog een klein uurtje rijden later kon ik aansluiten in de rij voor de ferry van Powell River naar Comox/Little River op Vancouver Island. Uiteindelijk stond ik dan ook om ca 13 uur op het eiland en stond mij nog een ritje van zo'n 300 km naar het noorden te wachten met afwisselend felle zon en knoertharde hoosbuien...

Tegen 17 uur kwam ik aan in Port Hardy waar ik gelijk even het belangrijkste ging regelen: de zoektocht naar de orka's. Dat gedaan hebbende een hostel gezocht, gevonden en aan de praat geraakt met mijn kamergnootje Nathalie. Zij bleek de hel zomer bezig geweest te zijn met het maken van eenfilm over orka's en zij gaf aan dat zij op het orka-radio-kanaal had gehoord dat ik bij de juiste organisatie mijn tour had geboekt. Vervolgens van mijn andere kamergenootje allemaal tips over Las Vegas gekregen en dus kon ik dan ook rustig gaan slapen.

Voor de tour moest ik een uurtje rijden naar Telegraphe Cove. Een apart plaatsje met allemaal houten huisjes op palen wat er super uitzag zo in de ochtendzon. Helaas kwam er steeds meer mist tijdens het wachten op het startsein en toen de gidsen vervolgens ook nog eens begonnen met de mededeling dat zij nog geen berichten hadden van orka's ind e omgeving werd ik een beetje depri. Maar ja ik had al betaald dus afzeggen zou ook zonde zijn ;-)

En gelukkig maar! Want nog geen 10 minuten onderweg zagen we de eerste humpback al. Terwijl we deze en zijn vriendjes nog maar net aan het aanschouwen waren kwam de gids vertellen dat we verder gingen omdat er toch orka's waren gespot. En niet 1.....Echt overla waren orka's en humpbacks...pfff ik wist gewoon echt niet waar ik kijken moest! Maar gelukkig keek ik wel elke keer precies op tijd de goede kant op en ik was dan ook maar 1 van de drie die een giga orka een bommetje zag doen, zo'n 7 meter van de boot! Echt te super! Maar doordat ik zo onder de indruk was, vergat ik een foto te maken....

Deze groep orka's bleken de (kleine) visetende orka's. Er is nog een andere groep in het gebied namelijk: de grote vis/zeeleeuw/zeehond etende orka. Na een uurtje deze orka's aanschouwd te hebben gingen we nog even zoeken naar de humpbacks en ook die waren druk met bommetjes maken en kunstjes doen. En dan denk je dat het niet nog mooier kan, maar ja hoor: 200 dolfijnen om en rond de boot, kunstjes doen, meezwemmen met de boot: echt geweldig!

Echter een paar minuten later bleek dat zij eigenlijk bescherming zochten bij ons: de grote vis/zeeleeuw/zeehond etende orka's waren in de buurt! Helaas hebben we ze alleen maar 1 duik zien maken en waren ze daarna verdwenen....Met het grappige geluid van de zeeleeuwen op de achtergrond, vetelde de gids nog het een en andere over het gebied en sloot zij af met de woorden dat wij echt grootse mazzel hadden en dat dit hun beste tour van het hele seizoen was...Nou geloof ik zulke uitspraken nooit helemaal, want als het echt klopt heb ik wel heel vaak heel veel mazzel, maar bij terugkomst was zelf Nathalie jaloers: zij had in die 4 maanden maar 2 keer een orka een bommetje zien maken en dat was in de verte!

Ik was natuurlijk al in de zevende hemel met zo'n start van de dag, maar toen Nathalie vroeg of ik even mee ging voor een wandeling naar een plek waar vaak beren waren gespot kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Het was even zoeken, maar uiteindelijk hadden we de rivier gevonden. We zagen ontzettend veel zalm uit het water springen en ontzettend veel bald eagles loeren op die zalm, maar helaas weer geen beer.

Terug in het hostel hadden we even gegeten en toen raakten we aand e praat met 2 vissers die net terug waren. Of we mee gingen naar het cafe? Natuurlijk! En opnieuw een gezellige avond!

De volgende dag, woensdag, was het tijd om Port Hardy te verlaten om Tofino te ontdekken. dus even de auto volgetankt, extra large koffie, juiste cd'tje en gaan met die banaan. De eerste 200/300 km had ik natuurlijk al gezien, maar het was nog steeds mooi, maar de 200/300 km daarna, was echt prachtig! Eenmaal aangekomen in Tofino even een rondje gelopen, een praatje gemaakt, eten gekookt, afspraken gemaakt met Logan en toen ging mijn lichtje uit.

Vanochtend even rustig aan gedaan, 2 Fransen een lift gegeven en opnieuw die prachtige route gereden en nu zit ik in de bibliotheek van Nanaimo dit verslagje te typen.

Helaas heb ik nu geen tijd voor foto's, maar die volgen nog. (en ook geen tijd om de spelcheck te doen, dus sorry voor evt foutjes ;-) )

Moeders: de route:

09-09: Whistle-Squamish-Horseshoe Bay--> ferry --> Gibsons - Roberts Creek

10-09: Roberts Creek-Seychelt-Earl's Cove --> ferry --> Saltery Bay - Powell River --> ferry --? Comox/Little River-Campbell River-Woss-Port Mc Neill-Port Hardy

11-09: Port Hardy-Telegraphe Cove-Port Hardy

12-09: Port Hardy-Port Mc Neill-Woss-Campbell river-Courtenay-Port Alberni-Tofino

13-09: Tofino-Port Alberni-Nanaimo