Na het plaatsen van het vorige verslag en een lekkere lasagne gingen we naar de tent. Louise kroop er meteen in (letterlijk kroop aangezien we de stok voor de luifel waren vergeten), maar ik wilde nog even genieten van een amarulla en de 'schreeuwende' krekels, kikkers (zolang ze ver weg klonken) en vogels. Maar ineens was er een ander, nieuw geluid. Het geluid als je een plukje gras plukt x 1000...en het kwam dichter- en dichterbij. Mijzelf nog afvragend wat het was draaide ik mij om en zat oog in oog (nou ja: zijn ogen waren vooral gericht op het gras) met een nijlpaard: wauw!!! Toen het gras bij ons op was liep hij al grazend verder en toen hij helemaal verdwenen was kroop ik ook maar de tent in om er om 5.30 weer uit te kruipen. We moesten namelijk de eerste ferry hebben om op tijd het park uit te zijn. Dus nadat we in het donker de tent af hadden gebroken gingen we weer op pad. Tijdens de 2 uur die volgden tot de gate werden we uitgezwaaid door de wilde dieren en daarna kregen we als beloning een stukje asfalt. Omdat we een aantal horror verhalen (met name veroorzaakt door hevige regenbuien) hadden gehoord over de wegen in en om het volgende park (Kidepo NP) genoten we volop van het asfalt. En ook van de -in redelijke staat verkerende- zandweg die volgde. En hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we heel voorzichtig durfden te hopen dat het misschien al even niet geregend had. Het probleem hier is met name dat er ineens heel veel regen valt (vaak s nachts) en dat de hoeveelheid te veel is om op te drogen in 1 dag. En als het dan de volgende nacht weer regent stapelt de modder (en de vastgelopen auto's) zich op. Maar als het 2-3 dagen niet regent verdampt het ook zo weer en is dat bijvoorbeeld ook het verschil tussen uren wachten tot de rivier is gezakt of door kunnen rijden. En wat bleek: wij hadden mazzel! Niet heel veel later stond de tent ook en zaten we lekker met een drankje tussen de buffels en jakhalzen de voor- en nadelen van het huren van een gids voor de volgende ochtend te bespreken. Een groot nadeel was: het gebrek aan ruimte in de auto, maar aan de voordelen kant stonden toch de 3 winnende argumenten: als het zou regenen heb je iemand bij je die de wegen (en bijv. ook de diepte van evt rivieren) kent, iemand die indien nodig hulp kan inschakelen en iemand die weet waar we moeten zoeken. Dat laatste geldt natuurlijk altijd, maar in de meeste parken heb je wel redelijk zicht. In dit park is echter heel veel gras wat door de vele regenbuien erg hoog is waardoor het erg lastig is dieren te spotten. Dus gids geboekt & wekker gezet....maar dat bleek niet nodig: nog voor de wekker werden we wakker gebruld door een leeuw: weer WAUW! Natuurlijk wilden we het liefst gelijk op pad, maar we moesten nog even wachten op de gids en toen hij er was moesten we nog even plaats maken in de auto voor zijn geweer ;-) Als eerste uiteraard op zoek naar de leeuw, maar dat duurde niet lang: hij bleek vlakbij op een rots te liggen tukken. De gids probeerde hem met een bijzondere lokroep in beweging te krijgen, maar waarschijnlijk had het brullen hem uitgeput. We gingen verder: zebra's, giraffes, buffels, olifanten, elanden en vele herten volgden. Allemaal mooi, niet allemaal heel dichtbij maar dat maakte niet uit want de uitzichten in dit park waren fantastisch. Tevreden kwamen we terug bij de tent die we in een paar minuten in de auto hadden. We wisten niet precies hoever we zouden komen die dag, maar lagen voor op schema. We moesten al snel een keuze maken: zouden we Sipi falls gaan redden= links of niet= rechts. Het werd links, ook met het idee: liever nu wat langer in de auto zodat we de komende dagen rustig aan konden doen. Onderweg zagen we veel Karamojo mensen in traditionele kleding. Volgens de verhalen wilden zij vroeger nog wel eens een auto beroven (voor geld, eten of voor de lol, aldus de lonely planet) maar tegenwoordig is het veilig. Indrukwekkend was het wel, net als de bergen op de achtergrond. Toen we bij Moroto waren was het (pas) 15 uur en besloten we door te rijden. Het eerste stuk was perfect asfalt, zelfs zonder kuilen. Maar toen: een drama! Mede door de lichtval en doordat het zand veel verschillende kleuren had kon je pas op het laatste moment de weg vlak voor de auto goed zien. Met 10 km/h zag je alles op tijd (al waren er soms zo veel diepe kuilen tegelijk dat ontwijken onmogelijk was) maar zou het nachtwerk worden wat ook zeker geen aanrader was. Dus trapte ik het gaspedaal toch iets verder in naar de 50...het ging even goed, maar toen volgde een enorme slip van links naar rechts en weer terug, voor de ogen van een groepje locals..oeps. Het positieve was: ik kreeg de auto weer op de -goede- weg, iets minder: Louise zei vrij weinig, er kwam zelfs geen FUCK meer uit wat mij wel duidelijk maakte dat ze de 50 km/h niet meer zou waarderen... dus tandje terug en heel hard duimen voor betere stukken weg. En dat hielp een beetje: af en toe waren ze kuil-loos! Al met al kwamen we net na zonsondergang in Sipi Falls aan en vonden we een lekker hotel met een goede kok die met zijn hamburger ons het laatste zetje gaf voor een lange diepe slaap.
Met de vouwen nog in ons gezicht werden we naar onze ontbijttafel met uitzicht op 1 van de Sipi Falls begeleid en niet veel later volgde de koffie (ein-de-lijk een redelijk lekkere), schaaltje vers fruit en de eieren. Heerlijk begin van de dag. Van alle verschillende tours die ons werden aangeboden besloten we voor de koffie- & community tour te gaan. Super leuk.En los van dat we nu ongegeneerd foto's konden maken (sterker nog: Moses de gids bleef maar klikken met mijn telefoon), weten we nu ook hoe koffie wordt gemaakt, dat oudere vrouwen 10 uur s ochtends een mooie tijd vinden voor zelfgebrouwen mais pap met alcohol, hoe zij koken, hoe zij slapen, hoe je een kind op je rug bindt en dat die kinderen geen luiers dragen (was te verwachten, maar schrok toch effe van mijn natte hand).
Terug in het hotel wilden wij vooral niets doen. Maar toen kwam de vriendelijke Nellie met de mededeling dat zij evt massages/pedicure/manicure kon verzorgen. Nou...een pedicure zou zeker geen kwaad kunnen na alles wat onze voeten hebben moeten meemaken. Dus daar ging ze: met een steen verwijderde ze alles wat niet thuis hoort op een voet en smeerde ze ze in met een lokaal goedje. Als beloning boden we haar een drankje aan: ze wilde wel een cola en zou er dan een beetje van mijn nog onaangebroken fles gin in gieten. Dus op mijn zachte voetjes haalde ik de cola. Maar toen ik terugkwam waren er nog 4 collega's van Nellie bijgekomen...tja die hadden ook dorst dus liep ik nog maar een keertje: 3 bier en 1 cola. Eenmaal weer terug ...nog 5..ok, nog een keer dan: 5 bier en weer terug. Gelukkig geen nieuwe dus kon ik mijn eigen drankje inschenken. Uhh, maar hoe kan de gin op zijn? Nou simpel: zij mixen het bier. Gelukkig bood iemand aan in het dorp gin voor ons te halen en volgde een memorabele avond ;-)
Door de memorabele avond twijfelden we de volgende ochtend zelfs of we nog een nachtje zouden blijven, maar dat duurde niet lang: de een na de ander kwam met een piepstem of zielig verhaal om geld vragen. Dat was een beste domper (aangezien wij de hele avond al hadden betaald inclusief behoorlijke fooien -mijn/de gins fout: ik kon niet heel goed meer rekenen) dus snel na het ontbijt gingen we er vandoor: op weg naar Jinja. Na een heerlijke lunch gingen Louise haar afdingskills rammelen, doel: een mooie kamer met een goede douche, normaal toilet en het liefst een zwembad. Na een aantal hotels geprobeerd te hebben, waarbij er echt totaal geen logica zat in de prijzen, kwamen we tot de conclusie dat het niet ging lukken. Dus op naar een 'budget variant' die supergezellig bleek en waar Louise het voor elkaar kreeg dat we een dorm voor 3 nachten voor ons zelf kregen: prima! Ook nu wilden we rustig aan doen dus zondag eerst een terrasje, toen een paar winkeltjes maar die waren niet heel bijzonder dus toen een lekkere lunch aan het meer. Eenmaal terug raakte ik gesprek met 2 Belgen die ons eigenlijk overtuigden dat we Jinja niet konden verlaten zonder haar super attractie gedaan te hebben: raften op de Nijl. Dus geboekt en een beetje zenuwachtig werden we maandagochtend opgepikt. Het raften schijnt een van de heftigste te zijn omdat er een hoop rapids een 5 op de schaal van 5 scoren..oh oh. Na een rolex (roll met eggs = pannenkoek met omelet) en een koffie werden we met de hele club in de truck gehesen. Een uurtje later stonden we aan de start. Eerst kregen we uitleg over de verschillende commando's en toen gingen we even oefenen op het rustige water. Omdat de kans groot was dat we over de kop zouden slaan oefenden we dat ook maar vast. De bedoeling was dat je -als je onder de raft terechtkwam- je naar de ruimte tussen de tussenliggers zou zoeken: daar kon je dan ademhalen. Om die ruimte te vinden is het handig als je je ogen opendoet, maar dat was ik even vergeten, dus redelijke stress. Maar beter nu dan straks. En daar gingen we: op naar nr 1 van 8. Volgens de gids de gevaarlijkste vanwege de rotsen. Met mijn hart in mijn keel en het mantra 'ogen open' in mijn hoofd gingen we de waterval tegemoet....en: gelukt! Op naar nr 2: mislukt: over de kop, maar gelukkig redelijk snel ogen open en opgelucht toen ik een Vlaamse: Hoe gaat het hoorde in de ruimte onder de raft. Vol adrenaline naar nr 3: die was super vet en ging perfect waardoor je er ook echt wat van mee kreeg. En nr 4 ook. Tijd voor lunch! Met weer wat anders in onze maag dan Nile-water (niet te verwarren met Nile beer wat we (m.n. Louise) al de hele vakantie binnenkrijgen) gingen we op naar 5..en 6..en 7: 3 rapids best snel achter elkaar, allemaal top! Vervolgens moesten we een half uurtje peddelen voor de laatste. Volgens de gids gegarandeerd succes = gegarandeerd omslaan. Moeilijkheid zat hem er bij deze in dat er veel golven kwamen na het stuk waar we waarschijnlijk zouden omslaan, dus dringend advies: laat de raft los en laat je drijven en hou je adem in. Dit gehoord hebbende besloot Louise over te stappen naar de safety boot (die de rustigste kant neemt). Ik wou het wel meemaken in het kader van: je bent er nu toch & als je ergens aan begint maak je het af. Dus daar gingen we: op het juiste moment een diepe teug lucht en klaar voor het water. Maar huh...het ging goed en ja: 1,2..8: iedereen zat nog in de raft, beter! Goed gedaan, tijd voor bier...dacht ik. Maar nee: voor ik het wist werd er besloten deze nog een keer te doen. Kak. En afhaken ging niet (mocht wel van mezelf want ik had de 8 rapids doorstaan) want het ging allemaal heel snel. Dus weer een teug adem..maar weer zaten we nog. Alleen precies toen ik opgelucht uitademde bleek ik de 2e vergeten en sloegen we om: zonder lucht en in paniek werd ik in het kolkende water alle kanten op gesmeten. Eindelijk: licht = lucht...dacht ik, maar nee: weer een hap water. En nog 1, en nog 1...ik kon niet meer. Gelukkig zagen de Belgen het en deden zij wat ik niet meer kon: 1 van de vele hulp kajaks waarschuwen. Daarna volgde een roes, een biertje, nog een biertje, een paar tranen, nog meer bier, een pakje sigaretten, gin en de belofte: dit nooit meer!
Na een niet al te beste nacht werd ik een jaar ouder wakker en werd ik opgewacht door Louise met een verjaardagskaart en mooie oorbellen! Na een verjaardagsontbijt met onder andere mijn Belgische helden gingen we op weg naar Entebbe, via Kampala. Waar we de rest van deze reis vrij heftige, maar rustige wegen hadden was het in Kampala andersom: van alle kanten kwamen busjes en motortjes met o.a. een grafkist en levende kippen die aan hun poten waren vastgebonden op het dak...chaos!
Eenmaal in Entebbe ging het hetzelfde als in Jinja: lunch, hotels af, zonder succes afdingen om te eindigen in een guesthouse waar we al over waren getipt. En terecht! Hup, alle spullen uit de auto en aan de verjaardagsborrel: gin tonic met de eerder ingeslagen limoen..dacht ik. Maar het bleek mandarijn: ook lekker! Aansluitend (tijdens) een aangeboden etentje (bedankt ouders!) en een heerlijke lange slaap.
Vandaag wilden we nog even winkelen. In ieder geval gin & sigaretten, maar evt ook nog leuke dingen uit de (zeldzame) Mall. De gin & sigaretten hadden we snel gefikst, maar de Mall bleek te bestaan uit: een koffie zaak, broodzak, KFC (1e die we zagen), een bata schoenenwinkel en een beautysalon. Dus tja: nu hangen we met gepedicuurde voeten en geepileerde wenkbrauwen in de hangmat :-)
Morgen is onze enige taak: tassen pakken...maar daar hebben we tot middernacht voor, dus ook dan zullen de hangmat & gin voorbij komen!