Na een koffie met appeltaart vertrokken de newly weds met mijn allerliefste nichtje naar hun gate. Ik liep nog een paar rondjes, kocht natuurlijk weer luchtjes en sigaretten en aangezien ik in het vliegtuig niets zou krijgen én de aanbieding nou eenmaal per 4 was: 4 flesjes wijn..de reis kon beginnen! We vertrokken met vertraging met als gevolg dat het halve vliegtuig in de vlekken zat of ze (ok...we) de aansluitende vlucht op Reykjavik wel zouden halen. Ze rekenen 1,5 uur overstap tijd, maar met een klein uur vertraging werd het spannend. Maar ze verzekerden ons: de aansluitende vluchten wachten écht! Ok, dus eenmaal geland naar de douane: een enorme rij rechts, geen rij links: ik mocht links, fijn! Snel langs de rookruimte naar de gate: een hele lange rij...dus tja: dan toch een peukie en aansluiten in de rij...10 minuten later bleek: de verkeerde rij..oeps! Op hetzelfde moment dat ik daarover werd getipt hoorde ik door de speakers: final call for Chicago. Gelukkig bleek ik niet de laatste en kon ik zelfs nog effe naar de wc. Eenmaal geïnstalleerd begon ik snel met flesje 2 en tijdens flesje 3 raakte ik in discussie met mezelf: flesje 4 was eigenlijk voor in het motel, maar ja...ze smaken wel..wat nu? Nou: net op tijd bedacht ik mij ineens dat ik nog moest rijden, in het donker op onbekende wegen, tja dan toch maar koffie! Na de landing ging het lekker vlot: koffer als 1 van de eerste, de douane ging verrassend snel en ook de pendelbus naar de auto ging soepel. Maar toen: geen GPS signaal...en nou had ik met veel dingen rekening gehouden, maar daarmee niet. Dan maar bij elke benzinepomp vragen en omdat het stikt van de benzinepompen kwam ik alsnog redelijk snel bij het motel waar ik na het laatste flesje in een diepe slaap viel. Fris en fruitig installeerde ik vrijdag mijn spullen in de ruime auto en daar ging ik: Illinois (1) uit, Indiana (2) door om in de buurt van Cleveland-Ohio (3) in een wat minder fris motel te belanden. Ach ja...De volgende dag reed ik langs Pittsburgh-Pennsylvania (4) en nam ik niet lang daarna een afslag naar Fallingwater...ik had het wel willen zien als het gratis was, maar voor de $33 die ze vroegen kon ik betere bestemmingen bedenken. Voordeel was wel: de route was super: door de bergen met bomen die al een beetje in de Indian Summer kleuren waren en over kronkelweggetjes kwam ik uiteindelijk via Maryland (5) en West-Virginia (6) in Front Royal-Virginia (7). Op zoek naar een motel: ai...1e was vol, 2e ook...met samengeknepen billen naar nr 3: gelukkig: een kamer, en om de hoek een supermarkt met 1,5 liter flessen wijn en een pizzabakker. Al wachtend op de pizza raakte ik aan de praat met een local, lees: hij praatte en ik deed mijn uiterste best er is iets van te begrijpen...het ging moeizaam, maar wat ik wel begreep was dat hij regelmatig een beer op bezoek heeft in zijn tuin en dat ik best kans had om er ook 1 te zien als ik morgen door het Shenandoah NP zou touren! Dus ja...vol adrenaline stond ik om 6 uur naast mijn bed. Het ontbijt was ook al present, maar dat zou volgens de informatie van de VVV niet gelden voor de park medewerkers: nee, gaat echt pas om 9 uur open hoor! Eigenwijs en ongeduldig dacht ik om 8 uur: ik ga toch vast kijken, al is het maar om vooraan in de rij te staan. Maar niks geen rij en wel park medewerkers dus daar ging ik: op zoek naar de beer! Tussen en boven de wolken over de skyline drive die overging in de blue ridge parkway met opnieuw kronkelweggetjes met licht gekleurde bomen ging er een uur voorbij, 2...3... maar geen beer, zelfs geen hert...Pas bij de uitgang bedacht ik mij dat ik de ramen open had en dat ik ze mogelijk had afgeschrikt door het uit volle borst meezingen met Hazes, Bonnie (ja: st. Claire), Nick (en Simon), maar ook Elvis, Meatloaf en I will always love you, uiteraard in deDolly Parton versie...nou ja: het was een mooie route en dan maar geen beer...of..wat zag ik daar -na een lange nacht in Roanoke- langs de kant van de weg: het was zwart..en groter dan één van de vele geklapte vrachtwagenbanden en ja: het had ook een zachte vacht! Het was er echt 1, alleen wel dood, maar telt toch. Ik probeerde nog een foto te maken, maar de dichte mist in combinatie met seinende vrachtwagenchauffeurs deed mij besluiten om maar door te rijden: op naar de Great Smokey Mountains-North Carolina (8)! Ook die waren mooi: enorme groene bergen tussen de wolken en...helaas. ..bezaaid met mensen. Dus na wat foto stops reed ik via Gatlinburg, langs Dollywood en over de Dolly Parton Parkway naar Knoxville-Tennessee (9). Omdat de volgende etappe niet zo ver was besloot ik lekker rustig aan te doen s ochtends. En dus had ik alle tijd voor een praatje met een vriendelijke man die mij alles vertelde over zijn minder vriendelijke verleden dat bestond uit gevangenis in en uit en in en uit...Toen hij vroeg of ik mee ging ontbijten zag ik in gedachten de vele reclameborden voor winkels vol 'man-toys' met mooie plaatjes van pistolen en zei ik: no, sorry, have to go, allready a bit late! Omdat ik natuurlijk niet het risico wilde lopen dat hij na zijn ontbijt terug kwam en ik nog steeds 'lekker rustig aan' aan het doen was besloot ik dan ook maar te gaan: naar Nashville waar ik om 13 uur aankwam bij het hostel. Maar omdat je pas om 15 uur kon inchecken zat er niets anders op dan een biertje...en nog 1. Om 15 uur braaf mijn stapelbed opgemaakt en klaar voor biertje nr 3...Dé straat in Nashville (Broadway) zat om de hoek en uit elke kroeg (honkeytonk) klonk live muziek. Na een paar honkeytonks (en dus biertjes) leek het mij verstandig om wat te gaan eten. Buiten zag ik allemaal mensen met gele shirts dus ik vroeg aan iemand waarom? Nou de Nashville Predators speelden thuis. De wat? IJshockey. Of ik een kaartje wilde. Nou dat zal wel duur zijn, dus nee bedankt. Nee valt mee, $100. Ik schoot in de lach en bedankte opnieuw. $80? Nee sorry, maar bedankt, fijne avond! $60? En ik dacht nee bedankt, maar hoor mezelf zeggen: ok! Maar kan je daarbinnen ook iets eten? Is namelijk wel verstandig voor mij. Het volgende moment pakt hij zijn telefoon en gaat bellen. Ik dacht nog: lekker typisch, je hebt je geld binnen en ik kan het uitzoeken, maar vervolgens tikt ie mij aan en zegt dat ik mee moet lopen. Braaf als ik ben volgde ik hem (verstandig als ik ben, ook na een paar biertjes, hield ik goed in de gaten waar we heen liepen en of er nog genoeg mensen in de buurt waren). We kwamen aan bij een restaurant en weer ging hij bellen...en er kwam een man naar buiten: ik moest mijn kaartje omwisselen. Waarom? Nou dan kan je vip met gratis onbeperkt eten en drinken! Wat?? Het klonk iets te mooi om waar te zijn, maar niet veel later bleek het echt en zat ik met een dubbele pinot grigio aan een spaghetti met limoncello saus :-) Maar hoe lekker ik limoncello ook vind: dit was toch iets té, dus na 2 happen besloot ik (wel nog steeds een beetje hongerig) nog maar een wijntje te gaan halen. Maar ineens zie ik nog een buffet, ik dacht nog: zal wel desserts zijn. Maar nee: nog een buffet met hoofdgerechten: goddelijke rosbief, aardappel gratin enz. Lekker! Onderweg naar de wedstrijd zie ik nog een buffet met hoofdgerechten, maar die sla ik over, maar het dessert buffet dat daarachter verstopt zat kon ik niet negeren. Dit betekende wel dat ik het eerste deel van de wedstrijd miste maar er kwamen nog 2 delen. En daarbij stond ik vooraan..te blauwbekken, dat dan weer wel want hoewel de vlaggetjes wel gratis waren, bleken de longsleaves dat niet ;-) Wat een top avond!
De volgende dag heb ik al nagenietend een beetje rondgelopen en wilde ik naar het gratis concert gaan, maar het regende keihard dus die heb ik even overgeslagen. Vanochtend ben ik verder gegaan richting Alabama (10) en op aanraden van een super vriendelijke vrouw bij de VVV richting Muscle Shoals gegaan, want daar zijn mooie watervallen my dear! En als ondersteuning voor haar verhaal gaf ze mij de folder mee met daarop de tekst: '13 magical selfie locations made by nature'. Rond de lunch kwam ik bij de eerste en ging ik vol enthousiasme op zoek: dol op selfies als ik ben...of zou het om de watervallen gaan? Na 3 rondjes had ik nog geen waterval gezien dus besloot ik het te vragen: uhh..no my love, de waterval staat uit...staat uit??? Tot zover het made by nature deel. Maar mooi was het wel en de verschillende enorme stuwdammen die ik nog tegenkwam ook!
Stand: 10 Staten, 1688 miles (2700 km)